ნათესავებს ახასიათებთ ერთმანეთზე განაწყენება, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ისინი დიდხანს ცხოვრობენ ერთად ან თუნდაც უბრალოდ მჭიდროდ ურთიერთობენ. ამიტომ, ფსიქოლოგები ახალდაქორწინებულებს ურჩევენ მშობლებისგან განცალკევებით ცხოვრებას, მშობლებს კი, თავის მხრივ, ურჩევენ, რომ არ ჩაერიონ წყვილის ცხოვრებაში. თუ ნაცნობებთან ჩხუბის გამო უბრალოდ განაწყენდებით, ნათესავების შემთხვევაში ეს ასჯერ უფრო საწყენი იქნება.
ნათესავები შეიძლება ერთმანეთზე განაწყენდნენ არა მხოლოდ ზრდასრულ ასაკში. მაგალითად, ბავშვი, რომელსაც ბავშვობა წაართვეს და აიძულებდნენ დღეების მანძილზე ესწავლა. შესაძლოა, ასაკთან ერთად მან ეს ყველაფერი არ დაივიწყოს. ამიტომ ბევრმა ადამიანმა უნდა გადახედოს საკუთარ ქცევას და შეხედულებებს ახლო სამეგობრო წრეზე. უცებ აღმოჩნდება, რომ მათ გარემოცვაში არის დაზარალებული და შეურაცხყოფილი ადამიანი. ის ჯერჯერობით ჩუმად არის, მაგრამ მერე თავს ვეღარ შეიკავებს და უზარმაზარ ჩხუბს ან რამე უარესს მოაწყობს. არადა, ეს ყველაფერი შეიძლებოდა მოგვარებულიყო საუბრით, საჭირო დროს და საჭირო ადგილას.
წყენა
ჩემი ქალიშვილი საკუთარი სახლიდან ჩემს გაძევებას ცდილობს. რა თქმა უნდა, მას არაფერი გამოუვა, რადგან სიმართლე და კანონი ჩემს მხარეზეა. მაგრამ ის ყველანაირად ცდილობს: მძალავს, ზეწოლას ახდენს, მეგობრებსა და ახლობლებსაც კი უყვება ათასნაირ ზღაპრებს ჩემს შესახებ. და ეს ყველაფერი რისთვის? მხოლოდ იმისთვის, რომ უკეთ იცხოვროს. კომფორტის გამო!
როდესაც სამუშაოდ გავემგზავრე, ანა უკვე ზრდასრული იყო. 19 წლის, ახალგაზრდა გოგო. ასე არ არის? ამიტომ, სინდისის ქენჯნას არ ვგრძნობდი. ჩემმა ერთ-ერთმა მეგობარმა, თავისი უფრო პატარა შვილები დატოვა ბებია-ბაბუასთან. და არაფერი, სინდისი არ ტანჯავდა. ასე რომ, მეც, შესაბამისად, ყურადღება გავამახვილე იმაზე, რომ უმოკლეს დროში მიმეღწია იმისთვის, რაც მსურდა.
ბავშვობაში ანა სრული ბავშვი იყო. ჭამა უყვარდა, ბევრს მოძრაობდა, მაგრამ წონა რატომღაც არ აკლდებოდა. ასაკთან ერთად უფრო გასუქდა. მოდი, ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ: მისი კაბა რამდენიმე ზომით დიდი მქონდა, ეს ნორმალური არ იყო. მე ხომ დედამისი ვარ. ასე რომ, როდესაც მას თაყვანისმცემელი გაუჩნდა, მე მას ზედმეტი კითხვების გარეშე გადავეცი ჩემი ოროთახიანი ბინა. მან მთხოვა, მე კი ყველაფერი კარგად მესმოდა.
მოკრძალებული ქორწილი გადაიხადეს, ახლობლებისთვის. იმ დროს საზღვარგარეთ ვიყავი და მხოლოდ ფულის გამოგზავნა შემეძლო საჩუქრად. იმ დროისთვის უკვე კარგად ვიცნობდი ჩემს სიძეს და მან პირადად გადამიხადა მადლობა და მითხრა, რომ კარგად ესმოდა ჩემი სიტუაცია. ქალიშვილი კი პირიქით, თავის 22 წლის ასაკში, ჭირვეულობდა და ტიროდა იმის გამო, რომ ქორწილისთვის ვერ ჩამოვედი. თითქოს იქ დალხენილი ცხოვრება მქონდა.
მერე დედაჩემი გახდა ცუდად. მას გვერდზე ვინმე უნდა ჰყოლოდა. ჩემმა სიძემ შემომთავაზა, რომ დედაჩემს თავისთან წაიყვანდნენ, მის სახლს კი გაყიდიდნენ. ახალგაზრდა ოჯახისთვის ფული ზედმეტი არ იქნება… ისევე, როგორც მანქანა. სხვა გზა არ მქონდა, დავთანხმდი. ჩემი შეფასებით, დაახლოებით 3-4 წლის მანძილზე კიდევ მჭირდებოდა საზღვარგარეთ მუშაობა. არც ისე პატარა პერიოდია, მაგრამ არც ძალიან დიდი.
ამ ხნის განმავლობაში ჩემმა ქალიშვილმა შვილი გააჩინა და კიდევ უფრო გასუქდა. მე უკვე ძლივს ვცნობდი ანას ჩემი ტელეფონის ეკრანიდან. მისი ქმარი დუმდა, მაგრამ აშკარა იყო, რომ აღფრთოვანებული არ იყო თავისი ახალგაზრდა ცოლით. დედა თავს კარგად გრძნობდა. მოხუცს, რა სჭირდება სუფთა ჰაერისა და სიმშვიდის გარდა? მაგრამ, რომელ სიმშვიდეზეა საუბარი ოროთახიან ბინაში, სადაც პატარა ბავშვია?
წამოსვლამდე ექვსი თვით ადრე სახლის ძებნა დავიწყე. ფაქტობრივად, ამის გამო ვმუშაობდი. მესმოდა, რომ ყველა ერთ ბინაში ვერ ვიცხოვრებდით. ისეთ სიძეზე კი, რომელიც მას თავისთან წაიყვანდა, ვერც კი ვიოცნებებდი. ასე რომ, თავს ძალა დავატანე და სამუშაოდ გავემგზავრე. მე გამიმართლა და სახლი საკმაოდ სწრაფად ვიპოვე: ქალაქის გარეუბანში, ნაკვეთით და სუფთა. მაგრამ, რა თქმა უნდა, სარემონტო.
სახლში მისულს ჩემი ქალიშვილი და სიძე ძალიან თბილად და სასიამოვნოდ დამხვდნენ. ვნახე დედაჩემი, ჩემი შვილიშვილი. ძალიან კარგი იყო. რამდენიმე დღე მათთან ვიცხოვრე, ფაქტიურად სამზარეულოში მეძინა. მაგრამ შემდეგ, როცა ჩემი ახალი სახლის ყოფილ მეპატრონეებთან ყველაფერზე შევთანხმდი, იქ გადავედი საცხოვრებლად. პრობლემები სწორედ იმ მომენტიდან დაიწყო.
ანას ეგონა, რომ ჩემთვის პატარა ქოხს ვიყიდიდი და დანარჩენ ფულს მათ მივცემდი. ამიტომ, ძალიან გაუკვირდა, როდესაც ლამაზი სახლი დაინახა, ავეჯით და დიდი ტელევიზორით – წინა მეპატრონეები სამუდამოდ მიდიოდნენ და ტექნიკას ვერ წაიღებდნენ. ის ჩემს შენაძენს ისეთი მშიერი თვალებით უყურებდა, რომ მაშინვე მივხვდი, რომ ჩხუბი იქნებოდა. არ შევმცდარვარ.
ჩემმა ქალიშვილმა ყველაფერში და საკუთარ იმედგაცრუებებშიც მე დამადანაშაულა. მას თურმე ეგონა, რომ მთელი ეს პერიოდი მისთვის და მისი ოჯახისთვის ვმუშაობდი. მე კი, როგორც უკანასკნელ ეგოისტს, თურმე უბრალოდ საკუთარი ცხოვრების გაუმჯობესება მსურდა. სანამ მე იქ ვისვენებდი, ისინი ბებიასთან ძალიან გაწვალდნენ. და არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ამის გამო მისი სახლი გაყიდეს და რაღაც ბორბლებიანი ჯართი იყიდეს. ჩემი ქალიშვილი ამაზე დუმდა.
მერე გაირკვა, რომ თურმე სიძესაც სურდა სამუშაოდ გამგზავრება, მაგრამ არ შეეძლო, რადგან ყველაფერი მასზე იყო. მე რომ მათთან ვყოფილიყავი, შვილიშვილებს მე დამიტოვებდნენ და თვითონ კი ფულის საშოვნელად გაემგზავრებოდნენ თავიანთი ოცნებისთვის. რატომღაც მათი ოცნება ზუსტად იგივე იყო, რაც ჩემი. კერძო სახლი.
ახლა, როგორც ზემოთ უკვე ვთქვი, ანას ახალი გატაცება აქვს: ის ყველას და მათ შორის საკუთარ მეგობრებს და ნაცნობებს შესჩივის, თუ რა ცუდი დედა ჰყავს. რა ცუდად ვექცეოდი ბავშვობაში და საერთოდ რა სასტიკი ადამიანი ვარ. ახლა კი, ჩემი ახალი შენაძენით ვტრაბახობ. რაც აბსოლუტური სიცრუეა, რადგან ტრაბახი სულაც არ მახასიათებს. ამას სრული სიზუსტით გეუბნებით.
დედაჩემი, რა თქმა უნდა, ჩემთან წამოვიყვანე. ადგილი აქ ბევრია, სიმშვიდე და სიწყნარეა. სხვათა შორის, ეს ყველაფერი მეც მჭირდება. გარდა იმისა, რომ ამ წლების მანძილზე ფიზიკურად დავიღალე, ამას დაემატა ისიც, რომ ჩემმა შვილმა შემიჭამა ნერვები და ისევ აგრძელებს. აი, ასეთი მადლიერება მივიღე საკუთარი შვილისგან. თუმცა, ის უკვე დიდი ხანია ბავშვი აღარ არის, ზრდასრული ქალია, რომელმაც თავადაც არ იცის, რა უნდა. ამ ყველაფერში კი დამნაშავეა დედა, რომელიც ამდენი წლის მანძილზე ქალიშვილს ანებივრებდა. მომისმინეთ! ნუ იქნებით ჩემსავის, დაადგინეთ საზღვრები საკუთარ შვილებთან და ისინი კისერზე არ დაგაჯდებიან!
