არ აქვს მნიშვნელობა, როგორი ხასიათი აქვს ადამიანს ან რამდენი წლისაა. არ არის მნიშვნელოვანი, რამდენს გამოიმუშავებს. ხალხს სჭირდება მხარდაჭერა. მორალური, ფიზიკური, სულიერი მხარდაჭერა. ჩვენ ხომ სოციალური არსებები ვართ და ნორმალური ურთიერთობის, მხარდაჭერის და სხვა ურთიერთქმედების გარეშე სწრაფად შეიძლება დავეცეთ სულით ან საერთოდ დეპრესიაში ჩავვარდეთ. მთელ მსოფლიოში ფსიქოლოგის პროფესია ტყუილად არ სარგებლობს დიდი პოპულარობით.
ადამიანის ერთ–ერთი მთავარი შეცდომა, რომელსაც ამ მხრივ უშვებს, არის ფიქრი, რომ ურთიერთობის და კეთილგანწყობის ყიდვა შეიძლება. შეძლებთ დაიბრუნოთ მეგობრები, საჩუქრებით და სხვა სიამოვნებით მოისყიდოთ? როგორც პრაქტიკა აჩვენებს, არა.
ხალხს მხარდაჭერა სჭირდება
ჩემნაირ ადამიანს, რომელიც წლები უცხოეთში მუშაობდა, სამშობლოში ბევრი რამ ეუცხოება. ცხოვრების რიტმი, ყოფა, ხალხი. ხელფასის და ფასის თანაფარდობა. ხალხი, ვიმეორებ, ყველაზე მეტად მაოცებს. ალბათ, მიზეზი იმაშია, რომ უცხოეთში არავის იმედი არ გაქვს. ყველა უცნობია, ამიტომ რომც მოგატყუონ ან გიღალატონ, დიდად იმედი არ გიცრუვდებათ. თუ სიკეთეს გაგიკეთებენ, ორმაგად სასიამოვნოა.
როგორღაც, საზღვარგარეთ ყველა ნეგატიური გამოცდილება, რომელიც თქვენს თანამემამულეებს ეხება, ქრება. გავიწყდება, რომ იყო რაღაც წყენა. უბრალოდ თავიდან გივარდება. ჩნდება უცნაური თავდაჯერებულობა, რომ სახლში დაბრუნებულს ყველა კარგად შეგხვდება, ჩაგეხუტება. არ ვიცი, იქნებ, ასე მხოლოდ მე ვფიქრობდი, მაგრამ, ვაღიარებ, ასეთი განცდა ნამდვილად მქონდა.
როცა სამშობლოში სამუდამოდ დავბრუნდი, შვილების წინაშე ყველა ვალდებულება მოხდილი მქონდა. ხალხს მხარდაჭერა სჭირდება, მეც ვმუშაობდი შვილების მხარდასაჭერად.
6 წლის წინ ქალიშვილს ბინა ვუყიდე. გათხოვდა, იპოთეკით ბინის აღება უნდოდა, მაგრამ ფულით დავეხმარე. ოროთახიანი კარგი ბინა შეიძინეს. რემონტის გარეშე, მაგრამ ცხოვრება შეიძლებოდა. ვფიქრობ, კარგიც არის, თუ რჩება რაღაც გასაკეთებელი, როგორიც არის ბინის მოწყობა. თანდათან უნდა შეიძინო ავეჯი, მოიფიქრო, როგორი იქნება თქვენი სახლის საბოლოო ინტერიერი. ეს ხომ საინტერესოა.
ახლა ვაჟის ჯერია. რძლის მშობლებმა ახალგაზრდებს ერთოთახიანი ბინა აჩუქეს. თუმცა, თუ სწორად გავიგე, ეს საჩუქარი ბებიისგან მიიღეს. ამ საკითხში არ ჩავუღრმავდი, თან, გულწრფელად, ჩემთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მთავარია, ბავშვებს საცხოვრებელი აქვთ, დანარჩენი მოგვარდება. ჩემი წვლილი შევიტანე: ფული დავუმატე. ვაჟმა თანხის დამატებით ეროთახიანი ბინის ოროთახიან ბინაში გადაცვლა შეძლო. მომავლისკენ უნდა გავიხედოთ, რადგან როცა ბავშვი გაჩნდება, ერთი ოთახი საკმარისი არ იქნება.
შვილების პრობლემების მოგვარების შემდეგ საკუთარ ცხოვრებაზე ზრუნვა დავიწყე. ჩემი ბინა მოვაწყვე. მთელი ეს დრო ვაქირავებდი. კარგი ოჯახი იყო, ინტელიგენტი, მაგრამ მოჩვენებები არ არიან. გატეხილი ნივთები უნდა შეიცვალოს, გარეგნულად განახლდეს. კარგია, რომ ცოტა თანხა ჩემთვის გადავდე. ძვირი დამიჯდა, მაგრამ ფული საკმარისი მქონდა, ამიტომ ახლა შემიძლია სახლში დავისვენო ფიზიკურად და მორალურად.
ბავშვებთან პრობლემები არ მქონია. ზოგჯერ მესმოდა, რომ შვილები მშობლებს შორდებიან, ცივად ეპყრობიან. მსგავსი რამ არ შემინიშნავს. რამდენჯერმე მეზობლად რესტორანში დავპატიჟე. თავადაც ვსტუმრობდი. ბევრს ვურთიერთობდით, ერთმანეთს სხვადასხვა რამეს ვუყვებოდით. ვცდილობდით აღგვედგინა დრო, როცა ერთად არ ვიყავით. ჩემთვის ეს ძალიან სასიამოვნო იყო და სულში სითბოს ვგრძნობდი. ვიმედოვნებდი, რომ ყოველთვის ასე გაგრძელდებოდა.
სამწუხაროდ, ცხოვრება უწყვეტი დღესასწაული არაა. 6 თვის შემდეგ პირველი სირთულეები დაიწყო. კბილი მომტყდა, როგორც ჩანს, ნერვი დაზიანდა. საშინელი ტკივილი მაწუხებდა, ვფიქრობდი, ჭკუიდან გადავიდოდი. უახლოეს საავადმყოფომდე ტაქსით მისვლა მომიწია. კბილი დაბჟენეს, რაც საკმაოდ უსიამოვნო იყოს და გამომიშვეს. კბილის სრულად მკურნალობა იყო საჭირო და თან არა ერთის, არამედ რამდენიმე მეზობელი კბილის. უმჯობესია, თუ ახალს ჩავისვამ, მაგრამ ეს სულ სხვა ფასია.
მთელ მსოფლიოში იციან, რომ სტომატოლოგია დიდი ხარჯია, მაგრამ ასე ძვირი რომ იყოს, რაღაც კოშმარია. ჩემი დანაზოგი დავთვალე და მივხვდი, რომ თუ ამ საქმეს ხელს მოვკიდებ, მალე ან მათხოვრობა მომიწევს ან სამსახურის მოძებნა. გულწრფელად, ჩვენთან რაღაც თეთრებისთვის მუშაობის სურვილი არასდროს მქონდა. სპეციალურად გადავხედე სამუშაო შემოთავაზებებს და კარგი ვერაფერი ვიპოვე.
რა გავაკეთო? შვილებს მივმართე. მესმის, რომ შესახვედრად საუკეთესო მიზეზი არაა, მაგრამ რა გავაკეთო, ასეთი ასაკი მაქვს, კანონით დახმარება მჭირდება. ფულის მოთხოვნას არ ვაპირებდი, მხოლოდ თხოვნას. დიახ, იქნებ მომავალში გამოჩნდეს რაღაც და დავუბრუნო. საქმე აქამდე არ მისულა. შვილები შევკრიბე, კონკრეტული თანხა დავუსახელე. შუაზე გაყოფილი დიდ თანხად აღარ მეჩვენებოდა, თან ორივეს კარგი სამსახური ჰქონდა.
რთული იყო ერთდროულად გაღიმება და ფინანსურ პრობლემაზე საუბარი, მაგრამ რა უნდა მექნა? თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, თუ პასუხად უარი მივიღე? უფრო სწორად, ორი უარი. ქალიშვილმა მითხრა, რომ ნაღდი ფული არ აქვს. მთელი ფული ბინის რემონტზე დახარჯეს. თითქოს ჩამიკრა კიდეც, რომ თავად ვარ დამნაშავე. უფრო მეტი ფული უნდა ჩამომეტანა, რომ გარემონტებული ბინა შეეძინათ. მაგრამ ხალხს ხომ მხარდაჭერა სჭირდება, ასეა?
ვაჟმა მოიმიზეზა, რომ მან და მისმა ცოლმა ბავშვის გაჩენა გადაწყვიტეს და ფული წინასწარ დახარჯეს: საბავშვო ოთახზე, ეტლზე, სხვა ნივთებზე. თითქოს საფენებიც იყიდეს. ფასები ხომ ყოველწლიურად იზრდება. აი, ვსხედვართ, ვურთიერთობთ. ერთმანეთს ვუყურებთ და შვილების თვალებში იმედგაცრუებას ვხედავ. ჩემში მარჩენალ დედას ვეღარ ხედავენ. ახლა ვარ ზრდასრული დეიდა, რომელსაც დახმარება სჭირდება და ეს მათთვის საინტერესო აღარაა.
დღემდე დაბჟენილი კბილით დავდივარ და ვიმედოვნებ, დიდხანს გაძლებს. რას გავაკეთებ მოგვიანებით, არ ვიცი, რადგან პრობლემის მოგვარების გზას ვერ ვხედავ. მივხვდი, რომ არავის დახმარების იმედი არ უნდა მქონდეს და ამდენი წელი ტყუილად დავკარგე. რა თქმა უნდა, შვილებთან ურთიერთობას ვაგრძელებ, ზოგად თემებზე. მათთვის შორეული ადამიანი ვარ. სახლთან ახლოს სამსახურს ვეძებ. იქნებ, ასეთ რიტმში ცხოვრება ვისწავლო. შემდეგ შევხედავ, რა და როგორ. ცხოვრება გრძელდება და უკანასკნელი რამ, რაც შემიძლია გავაკეთო, არის წუწუნი და სასოწარკვეთა.
