საზღვარგარეთ მუშაობას სხვადასხვა გზით შეიძლება მივუდგეთ. ზოგისთვის გადარჩენის ერთადერთი გზაა მზარდი ინფლაციის დროს, ზოგისთვის თითქმის სამშობლოს ღალატი. ჩემთვის გადავწყვიტე, რომ ასე სიბერეში ცხოვრებით ტკბობა გამიადვილდებოდა: იტალიაში ნაშოვნი ფული კომფორტული სიბერისთვის საკმარისი უნდა ყოფილიყო. სამწუხაროდ, ყველაფერი სხვაგვარად წარიმართა, თუმცა არ ვჩივი. ერთადერთი, საკუთარ ქალიშვილთან ურთიერთგაგება აბსოლუტურად დავკარგე.
ახლა, როცა იტალიიდან სამუდამოდ დავბრუნდი, გამუდმებით ბრალს მდებს, რომ თითქოს მარტო გაიზარდა. ეს ხომ ტყუილია! როცა ახსნას ვცდილობ, რომ სხვა გზა არ მქონდა, არ მისმენს. ყველა ფაქტს უკუღმა იგებს, არ ვიცი, როგორ დაველაპარაკო.
ცხოვრება ოჯახისთვის თუ საკუთარი სიამოვნებისთვის
როცა სალომეს 16 წელი შეუსრულდა და ტექნიკუმში ჩააბარა, ყველა საბუთი მოვაგროვე და ევროპაში სამუშაოდ წავედი. რთული პერიოდი იყო. ქალიშვილი ქმრის გარეშე გავზარდე. მხოლოდ ავადმყოფი დედა მეხმარებოდა. როგორც იქნა, მეტი ფულის შოვნის საშუალება მომცა, მაშინვე ვისარგებლე ამით, რადგან მხოლოდ მასწავლებლის ხელფასით და დედაჩემის პენსიით ცხოვრება შეუძლებელი იყო.
ასეთი ერთადერთი არ ვარ. იტალიაში გავიცანი ბევრი ქალი, რომლებიც ოჯახისთვის მუშაობდნენ. ძირითადად, შვილებისთვის. სწორედ ამიტომ, ჩემთვის ეს გადაწყვეტილება ნორმალური იყო. მით უმეტეს, სალომე დედასთან დავტოვე, რომელიც ჩემზე უკეთ უვლიდა.
დედას ტელეფონით რეგულარულად ველაპარაკებოდი. ერთად ვფიქრობდით, რაზე დაგვეხარჯა თანხა პირველ რიგში. ძველი სახლის გარემონტება შევთავაზე, მაგრამ დედა ახლის აშენებას ითხოვდა. საქმე იმაშია, რომ მისი სახლი ქალაქის გარეუბანში ნამდვილად ძველია. ყველაფერს გარემონტება სჭირდება: ახალი ფანჯრების ჩასმა, კედელზე საღებავის განახლება, ძველი ჭრაჭუნა იატაკის გამოცვლა და სახურავის შეკეთება. მოკლედ, ბევრი საქმეა.
სწორედ ამიტომ, სანამ ვმუშაობდი, მშენებლობისთვის ფულს რეგულარულად ვაგზავნიდი. სახლი შენდებოდა, ხოლო სალომემ ამ დროში საქმრო იპოვა. დედას რჩევა ვკითხე და გადავწყვიტეთ, რომ სანამ ჩამოვალ, შეუძლიათ ახალ სახლში ცხოვრება, შემდეგ შევხედავთ. ვნანობ, რომ იტალიაში ყოფნისას შვილიშვილების დაბადება გამოვტოვე. მაშინ ვფიქრობდი, რომ მათ გასაცნობად დრო ჯერ კიდევ მქონდა. მე ხომ ცხოვრებით ტკბობა ავირჩიე.
სახლში დაბრუნება
ძალიან მალე სახლში სასწრაფოდ დაბრუნება მომიწია. დედა ძალიან ავად გახდა, ახლა სადღეღამისო მოვლა სჭირდებოდა. სიბერეში ფეხებმა უმტყუნა, ამიტომ დიდი გაჭირვებით მოძრაობდა. ვთხოვე სალომეს, ბებიისთვის მიეხედა, მაგრამ მიპასუხა, რომ შვილები ჰყავს და დედაჩემის მოსავლელად დრო არ აქვს. ხაზი გაუსვა, რომ დედაჩემია და მე უნდა მივხედო. დაბრუნება მომიწია.
სახლში მელოდა მორიგი სიურპრიზი. ვფიქრობდი, რომ დედასთან ერთად ახალ სახლში გადასვლას და ერთად ცხოვრებას შევძლებდით, მაგრამ სალომე დაჟინებით მოითხოვდა, რომ ძველ სახლში დავრჩენილიყავით, რადგან ყველასთვის საკმარისი ადგილი არ იყო. გაპროტესტება მინდოდა, მაგრამ შვილის წინაშე დანაშაულს ვგრძნობდი, რომ ამდენი ხნით მივატოვე. სახლი ჩემზე არის გაფორმებული, მაგრამ კამათი და მისი გაგდება არ მინდოდა.
მე და დედამ ერთად მხოლოდ 1 წელი ვიცხოვრეთ. ამ დროში ნელ–ნელა დავიწყე ყველაფრის შეკეთება, რაც ძველი და დანგრეული მეჩვენებოდა. კარგია, რომ იტალიაში გამომუშავებული მთელი ფული დავაგროვე. წინააღმდეგ შემთხვევაში, გამიჭირდებოდა.
შემდეგ დედა გარდაიცვალა. იმ პერიოდში, სანამ დედა ავად იყო, ქალიშვილი სტუმრად მხოლოდ რამდენჯერმე მოვიდა, მისგან დახმარება ვერ მივიღე. სალომეს შვილები, ქმარი ჰყავს, ჩვენზე ზრუნვის დრო არ აქვს. უბრალოდ ადამიანურად მწყინდა, რომ საკმარისად ურთიერთობას ვერ მოასწრებდა თავის ავადმყოფ ბებიასთან, სანამ ცოცხალი იყო. ასეც მოხდა.
მძიმე საუბარი ქალიშვილთან
სალომე ბებიის დაკრძალვიდან 1 თვის შემდეგ მესტუმრა. დაინტერესდა, როდის დავბრუნდები იტალიაში. ვუპასუხე, რომ არსად წასვლას არ ვაპირებ. მეყოფა მძიმე შრომა. ნუთუ ფიქრობს, რომ იქ ფუფუნებაში ვცხოვრობდი? სამსახური რთულია: ხან მინდორში მარწყვის კრეფა, ხან საწყობში და ქარხანაში დილიდან დაღამებამდე დგომა. ამისთვის დავბერდი. დროა, ჩემი სიამოვნებისთვის ვიცხოვრო.
სახლი მაქვს. გარედან ვერ იტყვი, მაგრამ შიგნით განახლებულია. დანაზოგი დიდხანს უნდა მეყოს. ვინ იცის, იქნებ, სალომესაც შეხვდეს ჩემი სიკვდილის მერე. უკმაყოფილო დარჩა ჩემი გადაწყვეტილებით. ალბათ, ფიქრობდა, რომ იტალიაში გამომუშავებული ფულით მეორე სახლს ავაშენებდი?
შევეგუე იმ ფაქტს, რომ ჩემ მიმართ ძველი წყენა გულში აქვს ჩადებული. ყოველ შეხვედრაზე მახსენებს, რომ 16 წლის ასაკში სჭირდებოდა არა ფული, არამედ დედა. ამას ისე ამბობს, რადგან არ იცის, როგორია სიღარიბეში ცხოვრება და ყოველი თეთრის დათვლა. მე და დედამ ეს კარგად ვიცოდით.
სალომემ მთავარი სიურპრიზის შესახებ ჯერ არ იცის. საქმე იმაშია, რომ სანამ ავადმყოფ დედას ვუვლიდი, თაყვანისმცემელი ვიპოვე. ქვრივი, ზრდასრული შვილები ჰყავს. ორივე სერიოზულად განწყობილი ვართ და ერთად ცხოვრებას ვგეგმავთ. ჩემთან ცხოვრება შევთავაზე, რადგან ჩემი სახლი მის პატარა ბინაზე უკეთესია. ერთოთახიან ბინას კი გავაქირავებთ.
არ ვიცი, რა რეაქცია ექნება ჩემს ქალიშვილს. ვეჭვობ, უფრო მეტად არ მოეწონება, ვიდრე ის, რომ უცხოეთში სამუშაოდ წასვლას არ ვაპირებ. მით უფრო, რომ უკვე ზრდასრულია. ქმარი ჰყავს, რომ ფინანსურად უზრუნველყოფს. მე კი მინდა მშვიდად შევხვდე სიბერეს თბილ სახლში სასიამოვნო ადამიანთან ერთად. საკმარისად ვიშრომე! კმარა.
