რატომ არსებობენ ბოროტი დედინაცვლები, ხოლო არ არსებობენ ბოროტი მამინაცვლები? იმიტომ, რომ ქალების ბრძოლა ოჯახში უფროსობისთვის გაცილებით ძლიერია და მთელი ეს „ქალების ბუნება“. ზოგი თვლის, რომ რძალი დამნაშავეა. თითქოს ცოლს არ სურს ქმრის ყურადღება დედას გაუზიაროს და შვილი ოჯახიდან მიყავს. პირადად ვთვლი, რომ ასე არაა და უმეტეს შემთხვევაში პირიქითაა. ჩემს ამბავს მოგიყვებით იმის საჩვენებლად, თუ რა ხდება, როდესაც ოჯახში ორი დიასახლისია.
ჩემი მოკრძალებული აზრით, ბავშვები ბუდიდან უნდა გაფრინდნენ. ასე მასწავლა დედამ და ბებიამ. ადრე თუ გვიან ადამიანი დამოუკიდებელი ხდება, მშობლებს შორდება და საკუთარ ოჯახს ქმნის. ამ მომენტიდან პრიორიტეტული უნდა გახდეს თავისი პატარა ოჯახი და მხოლოდ შემდეგ დიდი, მშობლების ოჯახი. თუ ასე არაა, არეულობა ხდება. ეს ხშირად ხდება, როცა ახალდაქორწინებულები ცოლის ან ქმრის მშობლებთან ერთად ცხოვრობენ. მე და ჩემი ქმარი ცალკე ვცხოვრობთ და მაინც ქაოსია.
ორი დიასახლისი ოჯახში: ვინ უფრო მნიშვნელოვანია, დედა თუ ცოლი?
როცა ბინას ვარჩევდით დასაქირავებლად, სპეციალურად ვეძებდით ილიას დედასთან ახლოს, რადგან უკვე მოხუცი ქალია და ხშირად დახმარება სჭირდება. ხან პროდუქტებს მივუტანთ, ხან ხალიჩას გასარეცხად წავიღებთ, ხან უბრალოდ ჩაიზე ვეწვევით, რადგან მარტო ცხოვრობს. ჩემი ოჯახი სხვა ქალაქშია, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, ახლოს რომ იყვნენ, მათაც ისე დავეხმარებოდით, როგორც დედამთილს.
კარგი, მოსიყვარულე ქალია, რომელსაც ჩემთვის და მისი შვილისთვის მხოლოდ საუკეთესო სურს. როგორც მინიმუმ, ბოლო დრომდე ამაში დარწმუნებული ვიყავი. არასდროს ვჩხუბობდით, ხანდახან მხოლოდ კვების თემაზე. ყველა დღესასწაულზე ერთად ვიკრიბებით. ზოგჯერ ჩემი მშობლები, ჩემი და ქმართან და შვილებთან ერთად სტუმრად ჩამოდის. დიდი, მეგობრული ოჯახი ვართ. მაგრამ არის ერთი დიდი მაგრამ.
გასაღებების ასლები
როგორც ოჯახში ხდება, მე და მარინას ერთმანეთის ბინების გასაღებები გვაქვს. ვინ იცის, რა შეიძლება მოხდეს? ჩვენს სახლში ცხოვრობს კატა და როცა მივლინებაში ვართ (მე და ჩემი ქმარი ტურისტულ სააგენტოში ვმუშაობთ), მოდის და აჭმევს. ამ მიზეზით გავაკეთეთ გასაღებების ასლები, მაგრამ ყველაფერი ძალიან შორს წავიდა. ახლა თითქმის ყოველდღე მოდის. ახლა ჩვენს სახლში ორი დიასახლისია.
სანამ სამსახურში ვართ, დედამთილი მოდის, რომ ბინა დაალაგოს. ყველაფერს აკეთებს: იატაკს წმენდს, ჭურჭელს რეცხავს, თუ ნიჟარაში რამე დარჩა. სარეცხ მანქანას რთავს, ფარდების გარეცხვაც შეუძლია. რა თქმა უნდა, ბევრ გემრიელ საჭმელს აკეთებს ისე, რომ მაცივარი უკვე აღარ იხურება. შესანიშნავად ჟღერს, მაგრამ ჩემთვის არაკომფორტულია.
საოჯახო საქმე
მაგალითად, ჩემს მერე მეორედ შეუძლია იატაკის მოწმენდა და ამის შესახებ აუცილებლად მეუბნება. შემდეგ ვფიქრობ: ნუთუ ცუდად გავწმინდე ან სადმე მტვერი დამრჩა? ახლა სახლიდან გასვლისას ყოველთვის ვამოწმებ, ხომ არ დამრჩა სადმე რამე ლაქა. საშინლად არაკომფორტულია. მაშინაც კი, თუ სახლში იდეალური სისუფთავეა, მარინა რაღაცას პოულობს. მაგალითად, ქურთუკებს ან ბალიშებს წმენდს.
საშინლად უხერხულად ვგრძნობ თავს, როცა წარმოვიდგენ, როგორ ცოცავს იატაკზე, თითოეულ სანტიმეტრს ნაჭრით წმენდს. მით უფრო, მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობის გათვალისწინებით. ქმარი ამას ნორმალურად აღიქვამს: მათ სახლში ყოველთვის დედა ალაგებდა და წესრიგის სიყვარულში ცუდს ვერაფერს ხედავს. როგორც ამბობს, „მთელი სარგებელი“. ასე არ ვფიქრობ. არაფერს ვამბობ იმაზე, რომ შემდეგ მთელი თვე ვერ ვპოულობ რაღაც ჩვარს, ჯაგრისს ან სარეცხ საშუალებას, რომელსაც დედამთილი სხვა ადგილას ტოვებს, იქ, სადაც, მისი აზრით, ამ ნივთების ადგილია.
გაუთავებელი საჭმლის კეთება
მხოლოდ ამაში რომ იყოს პრობლემა. უარესი მდგომარეობაა სამზარეულოში. ორი დიასახლისი აქ ვერ მორიგდება. არ მახსოვს, როდის მოვახერხე ბოლოს რაციონის მშვიდად დაგეგმვა. ვერც ვასწრებთ იმ ყველაფრის ჭამას, რასაც დედამთილი ამზადებს. კვირის ბოლოს რაღაცის გადაყრა გვიწევს. სახლის სანაგვე ურნაში ვერ ჩაყრი, შემდეგ დედამთილი მოვა და გაბრაზდება. ჩვენში კი ამდენი საჭმელი არ ეტევა. ქმარმა მთხოვა გაგება: ასე დედა ავლენს ზრუნვას, ამიტომ ხელი არ უნდა შევუშალოთ.
ხანდახან მე და დედამთილს ერთად მომზადება გვიწევს და აქაც ჩვენი შეხედულებები განსხვავდება. მაგალითად, მიყვარს ხორცის და ხახვის ცალ–ცალკე შეწვა და ამ თანმიმდევრობით. მას პირიქით. ოჯახური შეკრებების დროს ასეთ საკითხებში დათმობა მიწევდა. ერთადერთი, რასაც მივაღწიე, სალათში მაიონეზის რაოდენობის შემცირებაა.
ორი დიასახლისი
ბოლო დროს სიტუაცია გამწვავდა: მეუღლემ წონაში ძალიან მოიმატა, რამაც მის ჯანმრთელობაზე ცუდად იმოქმედა. ექიმმა დიეტა დაუნიშნა და დედამისმა ამის შესახებ კარგად იცოდა. თუმცა ჩვენს მაცივარში არაფერი შეცვლილა: წვნიანი, ტოლმა, კატლეტი, შემწვარი კარტოფილი, ტორტი. რამდენიც არ უნდა ვთხოვო, შეწყვიტოს მათი გაკეთება, მაინც შესაძლებლობას არ უშვებს ხელიდან, რომ თუ არ მოამზადოს, გადმოგვცეს მაინც.
გადავწყვიტე, სიტუაცია ჩემს ხელში ავიღო. სამსახურიდან დაბრუნებისას სალათებს ვაკეთებ. სადილზე და ვახშამზე სალათები მცირე რაოდენობის სხვა პროდუქტთან ერთად. მსუბუქი საკვები. იქნებ, 1–2 კატლეტი, მაგრამ არა მთელი თეფში ხორციანი მაკარონი. ჩემი ქმარი ჯერჯერობით უძლებს. დედამისი, როცა ბოსტნეულით სავსე ჩანთით დატვირთული დამინახა, ძალიან განაწყენდა.
პირველ რიგში, მითხრა, რომ მის ზრუნვას არ ვაფასებ. მეორეც, მის შვილს შიმშილით ვკლავ და ვაიძულებ მხოლოდ ბალახი ჭამოს, მას კი მშიერი თვალები აქვს. რომ უმადური რძალი ვარ და ჩემს სახლში მუდამ მტვერია. წარმოიდგინეთ, რა შოკში ვიყავი ამ სიტყვების შემდეგ, იმის გათვალისწინებით, რომ მთელი ეს დროს მის სურვილებს ვითმენდი. მართალია, რასაც ამბობენ: ორი დიასახლისი ერთ სამზარეულოში ვერ მორიგდება.
მაპატიეთ, მაგრამ კარზე საკეტს ვცვლი. დედამთილს ვუთხარი კიდეც, რომ ჩემთვის ეს უკვე პრინციპის საქმეა. მესმის, რომ საუკეთესო სურდა, მაგრამ კარგ დამოკიდებულებაზე და ზრუნვაზე ლაპარაკი ზედმეტია, როცა ჩემი ქმრის ქოლესტერინი ყველა რეკორდს ხსნის. დედამისის სახლში ყოფნა, თითქოს უკვე აქ ცხოვრობს, არ მომწონს. ჩემს სახლში თავად მინდა ვიყო დიასახლისი.
ახლა მარინა ჩვენზე, უფრო სწორად, ჩემზე განაწყენებულია. მისი შვილი აგრძელებს მასთან სტუმრობას, მაგრამ უკვე მარტო. დედამთილი ზურგს უკან გაუთავებლად ტირის, რა საშინელი რძალი ვარ და რამხელა შეურაცხყოფა მივაყენე. არ ვიცი, რა გავაკეთო ახლა.
