ჩემი ქმარი თითქმის ერთი წლის წინ საყვარელთან წავიდა, როცა მე 7 თვის ორსული ვიყავი მეორე შვილზე. ის სავახტო მეთოდით მუშაობდა: ხან 30/30, ხან 45/15. საყვარელი დიდხანს არ უძებნია, მასთან ერთად მუშაობდა და „კისერზე ეკიდებოდა“. მითხრა, რომ გართობა უნდოდა, არ უფიქრია, რომ მოვლენები ასე განვითარდებოდა. მერე კი, სიყვარული ეწვია და მან განქორწინება გადაწყვიტა.
მანამდე საყვარლის შესახებ არაფერი ვიცოდი. განქორწინების თვალსაჩინო წინაპირობები საერთოდ არ არსებობდა. მეორე ორსულობა მისი ინიციატივა იყო, მას კიდევ ერთი შვილი უნდოდა, მრავალშვილიანი ოჯახი. მე წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ, ორსულობა სერიოზულად დაიგეგმა და გამოკვლევებიც ჩავიტარეთ. როდესაც გავიგეთ, რომ ორსულად ვიყავი, გაგვიხარდა. თუმცა, მოგვიანებით თქვა, რომ სისულელე ჩაიდინა. 10 წელი ვიცხოვრეთ ერთად.
გადავწყვიტე, ბავშვების გულისთვის მაინც შემენარჩუნებინა ნორმალური ურთიერთობა. მაგრამ არ გამოვიდა, საყვარელმა აუკრძალა ბავშვებთან ბინაში მოსვლა, რათა ჩემი თავი არ ენახა. ის უბრალოდ სიძულვილით არის სავსე ჩემს მიმართ. როცა ერთმანეთს ვხვდებით, ორივენი თავს მესხმიან, შეურაცხყოფას მაყენებენ, უფრო მეტი ტკივილის მოყენებას ცდილობენ. ყველგან შავ სიაში ჩამაგდო.
უმცროსი შვილი მხოლოდ 5-ჯერ ნახა, უფროსს თვეში 2-3-ჯერ ურეკავს და ერთმანეთს თვეში მხოლოდ ერთხელ ხვდებიან. მიუხედავად იმისა, რომ ის და დედამისიც ამბობენ, რომ ძალიან უყვართ ბავშვები და ძალიან განიცდიან იმას, რომ იშვიათად ხედავენ მათ. მაგრამ ეს ყველაფერი ტყუილია, გუშინ შვილის დაბადების დღის მოსალოცად არ მოსულა.
თითქმის ყველა კომუნიკაცია ხდება დედამისის მეშვეობით, შეტყობინებებს წერს მისი სახელით და ითხოვს განქორწინებას. ვინაიდან უმცროსი შვილი ჯერ ერთი წლის არ არის, მხოლოდ მე შემიძლია მოვითხოვო განქორწინება. მას დაქორწინება უნდა. ჯერ-ჯერობით ქონებრივი საკითხები წყდება, იპოთეკის გადახდა ხდება, წილები ნაწილდება. მპირდება, რომ ბინაში თავის წილს ბავშვებს დაუტოვებს. მხოლოდ იმის იმედი გვაქვს, რომ აზრს არ შეიცვლის. ჩემი მანქანა ჩემთან დარჩა, თავისი გაყიდა და სხვა იყიდა, რომელიც იმ ქალის სახელზე დაარეგისტრირა.
კარგი ადამიანი იყო. ვერაფრით დავიჯერებდი, რომ ასე მოგვექცეოდა. როგორ შეიძლებოდა შვილის „გაჩენა“, როცა უკვე ახალი სიყვარული ჰქონდა? მიკვირს, როგორ იცვლებიან ადამიანები ასე მკვეთრად. ახლა უფროსი შვილის ალიმენტს იხდის და მე მიხდის დახმარებას, სანამ უმცროსი ბავშვი 3 წლის გახდება. თავიდან თქვა, რომ ახალშობილის მოვლაში დამეხმარებოდა, შემდეგ კი მისი საყვარელი შეეწინააღმდეგა. მან დაიწყო პრეტენზიის გამოთქმა, რომ დიდ დროს ატარებდა შვილებთან, ის კი – თავს მარტოდ გრძნობდა.
ეს სიმართლეს არ შეესაბამება, მაგრამ მას სურს მისი სრული ყურადღება, მთელი მისი დრო, რათა ბავშვებს მთლიანად დააშოროს. მაგრამ ნორმალური მამა იტყოდა, რომ ესენი მისი შვილები არიან და იმდენ ხანს გაატარებს მათთან, რამდენიც საჭირო იქნება. ყველა მისი ქმედების შემდეგ, ვთვლი, რომ ის არაადეკვატურია. გულწრფელად არ მესმის, საიდან მოდის ამხელა სიძულვილი ჩემს მიმართ.
ახლა ის ცდილობს აუხსნას ბავშვს, რომ დეიდა, რომელთანაც ის ახლა ცხოვრობს, არ აძლევს მას ჩვენს ბინაში მოსვლის უფლებას, მაგრამ ძალიან სურს მასთან დამეგობრება. ის ეხვეწება ბავშვს შეხვდეს მას. მის საყვარელს ჰგონია, რომ მათი შვილები ჩემს შვილებს დაუმეგობრდებიან და ამავდროულად, შეურაცხყოფას მაყენებს და მამცირებს მე. მისთვის არ შეიძლება ჩვენს სახლში მოსვლა, მე უნდა მოვძებნო გზები, რომ მამას ბავშვებთან ურთიერთობა ჰქონდეს. რისთვის სჭირდება ბავშვს ეს ყველაფერი, რისთვის სჭირდება ამაში გარკვევა, როგორ უნდა გაიგოს ეს ყველაფერი?
ერთხელ მის საყვარელს ვუთხარი, რომ რამდენიმე წელიწადში ის ჩემს ადგილას აღმოჩნდება და მას ახალ საყვარელთან ერთად დაესხმიან თავს. ნამდვილი მამაკაცი უცნობ ქალსაც კი არ დააჩაგვრინებს არავის, ის კი პატივს არ სცემს საკუთარი შვილების დედას. მე მაქვს კითხვა: ყველა ასე არაადეკვატური ხდება, როცა საყვარელს იჩენს, თუ მხოლოდ მე შემხვდა ასეთი? არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
