პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას გვიამბობს.
– ალექსანდრემ მითხრა, რომ ეს ბინა უნდა გავყიდოთ და ჩვენთვის ახალი ბინა უნდა ვიყიდოთ! – სიხარულით შეგვატყობინა ჩემმა დედამთილმა. – ჩაალაგეთ თქვენი ნივთები და სხვა სახლი მოძებნეთ. ბინის მყიდველი უკვე ვნახე.
ჩემი დედამთილი მაშინ 48 წლის იყო, ირაკლი კი – 27-ის. ჩვენ სამნახევარი წლის წინ ვიქორწინეთ. ვცხოვრობდით ბინაში, რომელიც ჩემმა დედამთილმა დედამისისგან მიიღო მემკვიდრეობით.
– ჯერ ასე იცხოვრეთ, მერე კი ირაკლის სახელზე ჩუქების ხელშეკრულებას გავაფორმებ. საკუთარი ბინა გექნებათ, – გვითხრა ჩემმა დედამთილმა.
ამის შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა. ერთი წლის შემდეგ ჩვენ ბიჭი შეგვეძინა. ირაკლის მამინაცვალმა ჩემი დედამთილი ახალგაზრდა საყვარელთან ერთად ნახა. ბუნებრივია, ისინი ერთმანეთს დაშორდნენ. ბინა მამინაცვლის იყო და მალე მან სხვა ცოლი მოიყვანა. ჩემმა დედამთილმა კი საკუთარი სახლიდან გაგვყარა და სახლი გაყიდა. ამ ფულით თავის საყვარელთან ერთად ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობდა და თან ყოველდღიურად ხარჯავდა.
მე და ჩემი ქმარი ვცდილობდით ჩემი დედამთილის შეჩერებას, მის გადარწმუნებას, რომ სახლი არ გაეყიდა. ჩვენ ვიცოდით, რომ ახლგაზრდა საყვარელი ადრე თუ გვიან მას მიატოვებდა და მას დასაბრუნებელი ადგილი აღარ ექნებოდა. მას არაფრის გაგონება არ სურდა.
– ალექსანდრეს ვუყვარვარ! მე ძალიან ბედნიერი ვარ! ერთი ცხოვრება მაქვს და ისე ვიცხოვრებ, როგორც მე მინდა! – გამოგვიცხადა ჩემმა დედამთილმა.
ჩვენ ძალიან გაგვიჭირდა იმ პერიოდში, როდესაც ჩემმა დედამთილმა ბავშვთან ერთად ქუჩაში გამოგვაგდო.
გიორგი ძალიან პატარა იყო, მე დეკრეტულ შვებულებაში ვიყავი, მარტო ირაკლი მუშაობდა. ჩვენ პატარა სახლს ვქირაობდით, საშინელ უბანში. ღამით ინტერნეტში ვმუშაობდი და ფულს პირველადი შენატანისთვის ვაგროვებდი.
– არაუშავს, მალე ბინას შევიძენთ. ძალიან ცოტა დარჩა! – მამშვიდებდა ჩემი ქმარი.
მაგრამ, ბინის იპოთეკით ყიდვა არ დაგვჭირდა. მოულოდნელად დეიდაჩემი გარდაიცვალა, რომელიც სხვა ქალაქში ცხოვრობდა. მას შვილები არ ჰყავდა და თავისი ბინა მე დამიტოვა.
– თამუნა, საცხოვრებლად დეიდას ბინაში გადადით. ეს ბინა არ გაყიდოთ. იქნებ შენ და ირაკლი ერთმანეთს დაშორდეთ და მას ბინაზე პრეტენზია არ ექნება. ის ხომ ჩუქებით გაქვს მიღებული. ის ქალაქი კი უფრო დიდია, ვიდრე ჩვენი. იქ ყოველთვის მეტი პერსპექტივაა, უკეთესი სამსახურის პოვნას შეძლებთ.
მე ირაკლისთან განქორწინებას არ ვაპირებდი, ჩვენ ერთად ძალიან კარგად ვცხოვრობდით. ჩვენ ისე გავაკეთეთ, როგორც დედაჩემმა გვირჩია – საცხოვრებლად დეიდაჩემის ბინაში გადავედით. ჩემი მოგროვილი თანხით ბინა კარგად გავარემონტეთ. სამსახურიც ძალიან სწრაფად ვიშოვეთ. გიორგი საბავშვო ბაღში მივიყვანეთ. ყველაფერი ძალიან კარგად იყო.
ცოტა ხნის შემდეგ ჩემი დედამთილი ჩამოვიდა.
– ალექსანდრემ ფული წამართვა და მე გამომაგდო! – ტიროდა ჩემი დედამთილი.
მოხდა ის, რის შესახებაც ვაფრთხილებდით. მისმა ახალგაზრდა საყვარელმა ბინიანი ქალი გაიცნო, ჩემი დედამთილი კი გაძარცვა და გამოაგდო. უთხრა, რომ მას ბებერი ცოლი არ სჭირდებოდა. რის იმედი ჰქონდა ან რაზე ფიქრობდა?
– ჩვენ ხომ გვაქვს ადგილი. მოდი, დედამ ჩვენთან იცხოვროს! ქუჩაში ხომ ვერ გავაგდებთ! – მითხრა ჩემმა ქმარმა.
– არა, ჩვენთან არ იცხოვრებს. ოდესღაც მან ძალიან მშვიდად გამოგვაგდო ქუჩაში პატარა ბავშვთან ერთად. მან ახალგაზრდა საყვარელი ნათესავებს ამჯობინა. ჩვენ ის გავაფრთხილეთ, რომ მისთვის არ დაეჯერებინა, მან კი არ მოგვისმინა. მას სჯეროდა, რომ ახალგაზრდა საყვარელი მუდამ მასთან ერთად იქნებოდა. ახლა კი მას სინდისი ეყო, რომ მოსულიყო და ჩვენთან ცხოვრების უფლება ეთხოვა. არა! ის თავადაა ყველაფერში დამნაშავე. ქმარიც დაკარგა და ბინაც. ჯერ კიდევ მახსოვს, როგორ ვცხოვრობდით ნახევრად მშივრები, როდესაც ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. ღამეები არ მეძინა, კომპიუტერთან ვიჯექი და ვმუშაობდი!
– შვილო, რა ვქნა? ფული არ მაქვს, რომ ბინა ვიქირაო! – ტიროდა ჩემი დედამთილი.
– ამაზე ადრე უნდა გეფიქრათ! – ვუთხარი მე.
– ასე როგორ მექცევი! უგულო ხარ! – გამომიცხადა ჩემმა დედამთილმა.
– თუ დედაჩემს არ დავეხმარებით, მაშინ ჩვენ დავშორდებით! – დამემუქრა ჩემი ქმარი.
– შესანიშნავია. გასასვლელი კარგი აგერ იქით არის.
რა შორსმჭვრეტელი აღმოჩნდა დედაჩემი. მე და ირაკლი ერთმანეთს მართლაც დავშორდით. ის დედამისთან ერთად წავიდა.
გავიდა ექვსი თვე. დედაჩემმა დამირეკა და მითხრა;
– რა მაგარი დედამთილი გყოლია! მან თავისი ყოფილი ქმრის დაბრუნება მოახერხა! ცოლი გააგდებინა და თავად მასთან დაბრუნდა. რა ეშმაკია!
ამ ამბიდან ერთი თვის შემდეგ ჩემი ქმარი მესტუმრა:
– ხომ მიმიღებ? დედაჩემი ჩემს მამინაცვალთან დაბრუნდა. მთხოვეს, რომ სხვა სახლი მომეძებნა, რათა მათთვის ხელი არ შემეშალა.
ირაკლის ღამით ჩემთან დარჩენის უფლება მივეცი, მაგრამ ვაპატიებ თუ არა ჯერ არ ვიცი. მან მე ერთხელ უკვე მიღალატა. ის ვინც ერთხელ გიღალატებს, მეორედაც მარტივად გააკეთებს ამას.
იქნებ ჩემმა დედამთილმა ისევ იშოვოს ახალგაზრდა საყვარელი და მიტოვების შემდეგ ისევ თავის ბიჭთან გამოიქცეს? მე ჯერ არ გადამიწყვეტია, როგორ მოვიქცე.
