თუ ქმარი ცოლს პატივს არ სცემს, ეს ქორწინება დიდხანს არ გაგრძელდება. ადამიანი შეიძლება იყოს ყველაზე გავლენიანი უფროსი თავის სამსახურში, ბევრი ქვეშევრდომით და დიდი პერსპექტივით, მეუღლე კი – ჩვეულებრივი დიასახლისი, მაგრამ ეს ოჯახი მაინც დაინგრევა, რადგან ურთიერთობები ურთიერთპატივისცემაზე, ნდობაზე და სიყვარულზე უნდა იყოს აგებული. ყველამ იცის, რომ სწორედ ეს არის ოჯახის საფუძველი.
რა თქმა უნდა, ხდება ხოლმე მცირე გაუგებრობა ადამიანებს შორის. მაგალითად, ვიღაცას შეიძლება არ მოსწონდეს თავისი მეორე ნახევრის სახელი. რა თქმა უნდა, კარგი ადამიანია, მაგრამ აი სახელი… თითქოს წვრილმანია, რაღაც სისულელე, მაგრამ სწორედ აქ იწყება პრობლემები. როგორ უნდა მოიქცე ამ შემთხვევაში, ვის უნდა მიმართო? არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება ურთიერთობაში წვრილმანი საკითხების უგულებელყოფაც კი, ეს ფაქტია.
ქმარი არ სცემს პატივს ცოლს
ჩემს ქმარს არ მოსწონს ჩემი სახელი და მამის სახელი. ამის შესახებ მხოლოდ ახლა შევიტყვე, ჩვენი ერთად ცხოვრების ოთხი წლის შემდეგ. აღმოჩნდა, რომ მისი კლასის დამრიგებლის სახელი მერქვა და ჩვენს მამებსაც ერთნაირი სახელები ჰქვიათ. თავიდან გამიკვირდა, რა სისულელე იყო. როგორ შეიძლება, ზრდასრულმა მამაკაცმა ყურადღება მიაქციოს ასეთ წვრილმანს? თურმე, შეიძლება.
ჩვენ საერთო ბიზნესი გვაქვს, ამიტომ თანამშრომლების თანდასწრებით ხშირად ვჩნდებით ერთად. ბუნებრივია, ყველამ იცის, რომ ცოლ-ქმარი ვართ, მაგრამ ემოციებს მკაცრად ვუმალავთ უცხო ადამიანებს. ჩემს ქმარს მხოლოდ სახელით მივმართავ, ზოგჯერ სახელით და მამისახელით. ის კი… სწორედ ამაზე ვფიქრობდი ცოტა ხნის წინ. აღმოჩნდა, რომ ის ცდილობს სტანდარტული “ძვირფასო” დამიძახოს.
რაღაცნაირად უცნაურად გამოდის, არა სამართლიანად. თითქოს ის არის უფროსი, მე კი უბრალოდ მისი “ძვირფასი”. ჩვენ საქმე ერთად წამოვიწყეთ და საერთოდ არ მივეკუთვნები ქალების იმ ტიპს, რომლებიც თავიან მეუღლეს სახლში ტელევიზორის წინ ელოდებიან. თავიდან ვიფიქრე, რომ ამასთან დაკავშირებით სახლში დავლაპარაკებოდი, მაგრამ მერე გადავწყვიტე, რომ უფრო რბილად მემოქმედა. როდესაც მისთვის რაღაცის თქმა მინდოდა, “ქმაროს” ვეძახდი. რაღაც უპიროვნო სიტყვაა, მაგრამ რა ქნა.
მისი რეაქცია დაახლოებით ორი დღის შემდეგ გამოვლინდა. თავად დაიწყო ამაზე საუბარი სადილის დროს. მან მკითხა, ყველაფერი კარგად იყო თუ არა ჩვენს შორის და რანაირი მიმართვა იყო ეს – საყვარელი ქმრის მიმართ. მე ჩემი პრეტენზია გამოვთქვი და ის საბოლოოდ გაიხსნა. მან მითხრა, რომ მისი კლასის მასწავლებელსაც ეს სახელი ერქვა და ჩემს სახელზე “ალერგია” ჰქონდა.
აღმოჩნდა, რომ ჩემი სახელის გაგების შემდეგ, ჩემთან ურთიერთობის დაწყება არც სურდა. დიახ, დიახ, სახელის გამო. ის მასში შინაგან ზიზღს იწვევდა, რადგან ბავშვობაში იმ ქალის გამო ბევრი რამ გადაუტანია.
ის სუსტი ბავშვი ყოფილა, თუმცა კარგად სწავლობდა. ბავშვებს არ სურდათ “სუსტთან” მეგობრობა, მაგრამ ალექსიმ, ჩემმა ქმარმა, იცოდა, როგორ უნდა დაელაგებინა ურთიერთობა. ის დავალებების გადაწერის საშუალებას აძლევდა ყველაზე პოპულარულ ბავშვებს, რათა ისინი მას არ შეხებოდნენ. პრინციპში, ყველაფერი კარგად იყო. ცოტა ხანში კლასის დამრიგებელმა შენიშნა, რომ ნახევარ კლასს დავალება თითქმის დაკოპირებული ჰქონდა.
შემდეგ მხოლოდ იმის გარკვევაღა იყო საჭირო, რომელ ბავშვს ჰქონდა ყველაზე მაღალი შეფასება. მაშასადამე, ავტორიც ის იქნებოდა. მან ხმაური ატეხა, ყველას ორიანები დაუწერა და მთელი გაკვეთილი ბავშვებს იმას უხსნიდა, რომ გადაწერა კარგი არ იყო. რომ ამით ისინი თავიანთ მშობლებს, თავიან ქვეყანას და ზოგადად, ყველას არცხვენდნენ. ბავშვებმა ეს ისე მიიღეს, რომ თითქოს ალექსიმ უთხრა მასწავლებელს, რომ მისგან გადაიწერეს. სხვანაირად მასწავლებელი როგორ მიხვდებოდა?
ამის შემდეგ გამხდარი და საკმაოდ დაუცველი ბიჭის მიმართ დამოკიდებულება ძალიან შეიცვალა. ის მარტო დარჩა, არავინ ელაპარაკებოდა, არ ეთამაშებოდა და შესვენებაზეც არავინ ეძახდა. ბავშვები საკმაოდ შურისმაძიებლები არიან და ზეპირი სიტყვა მათთვის ძალიან კარგად მუშაობს, ამიტომ ჩემი ქმრის მიმართ ეს დამოკიდებულება უფროს კლასებამდე შენარჩუნდა. გასაგები მიზეზების გამო, ის კურსდამთავრებულთა შეხვედრაზე არასოდეს წასულა.
როგორც გესმით, სახელის შეცვლა არ შემიძლია და არ ვაპირებ ამის გაკეთებას. ასეთ რაღაცაზე ნამდვილად არასდროს მიფიქრია. საერთოდ ძალიან უცნაურია ჩემთვის, რომ ჩემი ქმრის ტვინი ასე მუშაობს. ვცდილობდი ჩემი ნაცნობები გამეხსენებინა, ვისაც ალექსი ერქვა. მეზობლად მცხოვრები ბიჭი გამახსენდა. მას ბებიამისი ალიოშას ეძახდა. ეს ჩემში არავითარ ემოციას არ იწვევდა.
ჩემს ქმარს ვურჩიე, სხვა ქალები გაეხსენებინა, ვისაც ეს სახელი ერქვა. ნუთუ არცერთი მათგანი არ იწვევდა დადებით ემოციებს? შესაძლოა, ჩემი სახელი მათთან დაეკავშირებინა და არა თავის კლასის ხელმძღვანელთან. მაგრამ არა, აღმოჩნდა, რომ ჩემს ქმარს ეს უკვე ნაცადი ჰქონდა, მაგრამ უშედეგოდ. როგორც ჩანს, ეს მასში ძალიან ღრმად იჯდა.
არ ვთვლიდი, რომ ეს პრობლემა ჩვენს ცხოვრებაზე მნიშვნელოვან გავლენას მოახდენდა, მაგრამ წყენა, რა თქმა უნდა, დამრჩა.
