რა ტკბილია ახალგაზრდა ოჯახების ფიქრები: აი, ავაშენებთ სახლს, გავაჩენთ შვილებს, შემდეგ შვილიშვილებს. ყველაფერი თავისი რიგით. შემდეგ კი ამ იდილიაში იჭრება ქარიშხალი, რომელსაც ჰქვია „მოუსვენარი ნათესავი“ და ცხოვრება იყოფა მანამდე და შემდეგ.
ვაშენებთ სახლს
დილის 7 საათზე მე და ჩემი ქმარი ნაკბენივით წამოვხტით, არ გვესმოდა, რა ხდებოდა. ეზოში მამაკაცის ხმები რაღაცას ხმამაღლა განიხილავდნენ. თურმე მიზეზი დედაჩემი იყო. გადაწყვიტა სახლზე მიშენება და მშენებელთა ჯგუფი გამოიძახა. ყველაფერი გუშინდელი საუბრის შემდეგ.
დედაჩემმა პორტუგალიაში 20 წელი გაატარა მუშაობაში. ჯერ კიდევ უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, როცა სამუშაოდ წავიდა. ახლა მყავს დიდი ოჯახი: ქმარი, ორი შვილი, მესამე გზაშია. სოფელში, ჩვენს მშობლიურ სახლში ვცხოვრობთ. დედამ დიდი ფული ჩადო სახლის გარემონტებაში, სანამ საზღვარგარეთ იყო. ეს მთლიანად მისი ნება იყო, მე არ მითხოვია. ასე მოიქცა სოფელში ყველა ჩვენი მეზობელი, ვინც სამუშაოდ უცხო ქვეყანაში წავიდა. ჯერ სახლი გაარემონტეს, შემდეგ ბინები იყიდეს.
დედამ ქალაქში ორი ბინის ყიდვა შეძლო. ერთი დიდი ოროთახიანი ბინა ჩემს ძმას გადასცა. ერთოთახიანი ბინა თავისთვის იყიდა. მთელი ეს წლები დედა მიმეორებდა, რომ მარტო ცხოვრებას შეეჩვია. გეგმავდა, კარგი რემონტის გაკეთებას და მაშინვე გადასვლას. ამ იდეას მაშინვე მხარი დავუჭირეთ. მთელ ფულს, რომელიც დედამ გამოაგზავნა, არ ვხარჯავდით და მისი ბინისთვის ვაგროვებდით.
ბინის შეძენის შემდეგ დედამ კარგი რემონტი გააკეთა, თანამედროვე ტექნიკით და იტალიური ავეჯით მოაწყო. ქალაქიდან ჩვენამდე დაახლოებით 40 წუთია. ერთმანეთის ნახვა ყოველდღე შეგვეძლო, მაგრამ ამ თავნება ქალმა ყველაფერი თავისებურად გადაწყვიტა.
დედამ ფაქტის წინაშე დამაყენა
ცოტა ხნის წინ მშობელმა განაცხადა, რომ ქალაქში ცხოვრება აღარ სურს. სოფელში სახლი, თავისი ბოსტანი, სუფთა ჰაერი – აი, მისი ოცნების ზღვარი. სახლი, სადაც ჩემი ოჯახი ცხოვრობს. ვთქვი, რომ „განაცხადა“?, არა, „ფაქტის წინაშე დამაყენა“. ასეთი ადამიანია. მისი სიტყვა კანონია. ღმერთმა არ ქნას, ვინმემ მასთან კამათი გადაწყვიტოს. ყველას გაგლეჯს, ვინც არ დაეთანხმება.
დედასთან უნივერსიტეტის შემდეგ არ მიცხოვრია და ერთმანეთთან ცხოვრებას გადავეჩვიეთ. 20 წელი ცალ–ცალკე ვიცხოვრეთ, ახლა კი გადაწყვიტა, რომ ცხოვრება მასწავლოს. მთელი დარტყმა საკუთარ თავზე ავიღე: მეურნეობას არასწორად ვმართავ, ბოსტანში მცენარეების მეზობლობას ვარღვევ, თმას უფერულად ვიღებავ. შვილებს ვერ ვუმკლავდები, ხმაურიანები და უკონტროლოები არიან. დედამ არ იცის, რომ 5 და 7 წლის ბავშვები ასეთები უნდა იყვნენ!
ჩემს მეუღლესაც მოხვდა. კაცი უკვე მეოთხე ათწლეულშია და მოსწავლესავით ტუქსავენ. ნერვიულობს, გაღიზიანებულია, მაგრამ რა შეგვიძლია გავაკეთოთ. ხომ არ მოვთხოვ დედას, რომ წავიდეს?
სახლის აშენება: უსიამოვნო საუბარი
ერთხელ საღამოს ვერანდაზე მე და დედა ჩაის ვსვამდით. სერიოზული საუბრის დრო დადგა. პირდაპირ განვაცხადე, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება. მაინც ვერ შევთანხმდით. დედას შესანიშნავი ბინა აქვს, რომელზეც წლები ოცნებობდა და თავისთვის მოაწყო. ერთად ცხოვრებას ვერ ვახერხებთ. უკვე გავიზარდე.
დედამ კეთილგანწყობილი ტონი მაშინვე შეცვალა მებრძოლ ხმაზე. განაცხადა, რომ სახლი, სადაც ოჯახთან ერთად ვცხოვრობ, მას ეკუთვნის. აქ ყველაფერი მისი ფულით არის გაკეთებული. სოფელში დარჩენა გადაწყვიტა. თუ რამე არ მომწონს, მის ბინაში შემიძლია გადავიდე. ჩვენ ხუთნი, ჩემი ქმარი და შვილები, იქ ვერ მოვთავსდებით.
მტკიცედ ვუთხარი, რომ გადასვლას არ ვაპირებ. მეორე დილით ეზოში ხელოსნები მოვიდნენ. დედამ არავის არაფერი არ ჰკითხა და გადაწყვიტა სახლზე მიშენების გაკეთება ცალკე შესასვლელით.
ჩემმა ქმარმა მეტყველების უნარი დაკარგა, მსგავსი თვითნებობის შემხედვარე, როგორც მე. ეს ნამდვილი დარტყმა იყო. ნუთუ შეიძლება ამის გაკეთება სხვისი აზრის გათვალისწინების გარეშე? დედა თვლის, რომ თავისას მიაღწევს, რადგან ფული აქვს. უბრალოდ ფაქტის წინაშე დამაყენა: მისთვის საცხოვრებელ სახლს ვაშენებთ და მორჩა.
დარწმუნებული არ ვარ, რომ ასეთ კომპანიაში ცხოვრებას შევძლებთ. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ მოვაგვარო ეს სიტუაცია.
