-ბატონო დიმიტრი, გესმით ხომ, არავინაა, ვინც იზრუნებს თქვენი ცოლის დაკრძალვაზე. ის ისევ თქვენი კანონიერი მეუღლეა – აღნიშნა ასისტენტმა.
დიმიტრიმ მძიმე ამოისუნთქა და შეხედა.
-ოლღა, იცით, რატომ არ გავაფორმე ჯერ კიდევ განქორწინება?
ასისტენტმა სათვალე შუბლზე აიწია.
-რა თქმა უნდა, ვიცი. რენა გიყვარდათ.
-როგორ უნდა გიყვარდეს ის, ვინც გიღალატა?
-მაგრამ ბევრი რამ ისე არ გვეჩვენება, როგორც სინამდვილეში იყო.
-საკმარისია. რა უნდა გავაკეთო? საინტერესოა, სად არის მისი საყვარელი, ვისთანაც გაიქცა?
რიტორიკული კითხვა იყო, რადგან სინამდვილეში არ აინტერესებდა. ოლღამ კარგად იცოდა, რომ რაც უფრო ნაკლებს ილაპარაკებდა გაქცეულ ცოლზე, მით უფრო უსაფრთხოდ იქნებოდა.
-შემიძლია დავიწყო მომზადება.
-ოლღა, გთხოვთ. გააკეთეთ ყველაფერი, რაც საჭიროა. ხარჯის არ მოგერიდოთ.
დიმიტრიმ შვებით ამოისუნთქა, მაგრამ ოლღამ მაშინვე რეალობაში დააბრუნა.
-მაინც მოგიწევთ დასწრება.
დიმიტრი წამოხტა.
-რატომ? არ მინდა.
ასისტენტმა ქაღალდები საქაღალდეში ჩადო და სათვალიდან ამოხედა.
-გინდა თუ არა, კარგად იცით, რომ მხოლოდ ის ვაკეთოთ, რაც გვსურს, სამყარო დიდი ხნის წინ დაიშლებოდა. წარმოიდგინეთ სათაური: „ბიზნესმენი არ მივიდა ცოლის გასვენებაში. რა საიდუმლოებას ინახავს გარდაცვლილი?“ და ა.შ. გინდა, რომ ვინმემ იქექოს თქვენს პირადში? დიმიტრიმ ამოისუნთქა.
-დიახ, გაზეთებს ეს საქმე უყვართ. კარგი, მივხვდი.
ოლღა წავიდა და ის კი სავარძელს მიეყრდნო.
სულ რაღაც 5 წლის წინ მის ცხოვრებაში ყველაფერი სხვაგვარად იყო. იმ დროს ბედნიერი შეიძლება ეწოდოს, რადგან რენა უყვარდა, მასაც, როგორც ფიქრობდა. სინამდვილეში, რენა ისეთი აღმოჩნდა, როგორც ყველა სხვა ქალი.
დიმიტრის ბავშვობიდან არ უყვარდა ქალები. რაც თავი ახსოვდა, არასდროს უყვარდა. ზუსტად იცოდა, რომ ყველა… დედამისი ამქვეყნად ყველაზე ცუდი ქალი იყო. არამარტო სცემდა, არამედ საკუჭნაოში კეტავდა. დღეებს სიბნელეში ატარებდა. ხმამაღალი ტირილის დროსაც ცემას იღებდა.
როდესაც ბავშვთა სახლში წაიყვანეს, ფიქრობდა, რომ სამოთხეში მოხვდა: საკვები, ყველაფერი სუფთა, ასწავლიან, ადამიანია. მაგრამ ეს ნამდვილი ბედნიერება არ იყო. 1 წლის შემდეგ კარგმა ოჯახმა იშვილა: ლამაზი სახლი, ფინანსები. 2 წელი ზღაპარში გაატარა. უკვე დაიწყო დაჯერება, რომ ყველა ქალი ცუდი არ იყო, რადგან დედობილი შესანიშნავი ადამიანი იყო. მაგრამ შემდეგ სხვასთან წავიდა.
ახსოვდა, როგორ განიცდიდა მამობილი, როგორ ტიროდა, მაგრამ დიტო არ მიატოვა, არ დააბრუნა, არამედ გაზარდა და ასწავლა. აი, მაშინ დიტომ გადაწყვიტა, რომ თუ ქალის გარეშე ცხოვრება შეუძლებელი იყო, მაშინ შვილებს არ გააჩენდა.
იქნებ, გოგო დაიბადოს? თუნდაც ბიჭი იყოს, რა გარანტიაა, რომ დედამისი ბავშვს ცუდად არ მოექცევა? მტკიცედ გადაწყვიტა, რომ მის გვერდით იქნებოდა ქალი, რომელსაც ხმის უფლება არ ექნებოდა. საერთოდ.
მართალია, ყველაფერი ისე არ გამოვიდა, როგორც სურდა.
რენა მის ცხოვრებაში ქარიშხალივით შემოიჭრა. მას ჰქონდა საკუთარი აზრი და მასთან კამათი რთული იყო. მალე დიტომ გააცნობიერა, მის გარეშე ცხოვრება არ შეეძლო.
ქორწილის წინა დღეს მნიშვნელოვანი საკითხი განიხილეს. დიტომ თქვა, რომ ქორწილი მხოლოდ ერთი პირობით შედგება – შვილი არ ეყოლებათ. რენას ძალიან გაუკვირდა, მაგრამ ცოტა დაფიქრდა და დათანხმდა. ალბათ, გადაწყვიტა, რომ ოდესმე აზრს შეიცვლიდა. დიტოს ძალიან სურდა ამის დაჯერება, მაგრამ ეჭვები მაინც დარჩა და შემდეგ კარგ ნაცნობს მიმართა:
-მისმინე, ვიცი, რომ არსებობს აბები ქალებისთვის, რომ შვილები არ ჰყავდეთ. იგივე არსებობს მამაკაცებისთვის?
მეგობარს თავიდან გაეცინა, მაგრამ დაინახა, რომ დიტო არ ხუმრობდა და ჰკითხა:
-სერიოზულად?
დიტომ დაიწყო ახსნა, თუ როგორ არ სჭირდება ბავშვები და რომ ძალიან ეშინია, რომ რენა არ მოუსმენს.
-დიტო, არანორმალური ხარ. კარგი, რამეს მოვიფიქრებ.
მეგობარმა იმედი არ გაუცრუა. მოიფიქრა და დიტოს მისცა დიდი პაკეტი უცხოური ეტიკეტებით:
-მთავარია, ამ წამლის შესახებ არავის უთხრა, თორემ რბილად რომ ვთქვათ, არც ისე კარგად გამოიყურება.
-კარგი, სულელი არ ვარ.
მეგობრის მადლიერი იყო. რენასთან ერთად 5 წელი სრულ ჰარმონიაში იცხოვრა. დარწმუნებული იყო, ცოლსაც უყვარდა, როგორც მას.
მაგრამ ერთხელ რენამ უთხრა, რომ ორსულად იყო:
-როგორც კი დაინახავ, შეგიყვარდება. შეუძლებელია, არ შეგიყვარდეს.
დიტომ კბილები გააკრაჭუნა:
-ვისი ბავშვია?
ცოლმა გაკვირვებით შეხედა:
-დიტო, გაგიჟდი? შენი, რა თქმა უნდა.
-გასაგებია. ჩემი შვილი ვერ იქნება. შენ კი ნაგავი ხარ, როგორც ყველა! – გაბრუნდა და სახლიდან გავარდა.
რენამ რაღაც უყვირა, მაგრამ არ გაჩერდა. მისი გაჩერება შეუძლებელი იყო, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მოკლავდა. სასტუმროში წავიდა, მთელი ღამე სვამდა, მაგრამ ალკოჰოლმა არ იმოქმედა.
მეორე დღეს სახლში დაბრუნდა:
-მოკლედ ასე. ამბობ, ვინ არის და იშორებ.
რენამ აცრემლებული თვალებით შეხედა:
-გაგიჟდი. ეს შენი შვილია.
დიტო ადგა:
-ყველაფერი ვთქვი. ერთი დღე გაქვს.
სამსახურში წავიდა. დარწმუნებული იყო, რომ რენა ყველაფერს ეტყოდა. მაგრამ როცა დაბრუნდა არც ცოლი იყო, არც მისი ნივთები. მაგიდაზე წერილი იყო:
„იმკურნალე, სანამ გვიანი არაა“
ყველაფერი გაანადგურა, რაც ხელში მოხვდა. მერე დალია, შემდეგ ისევ ყველაფერი დაამტვრია, ისევ დალია და ფსიქოლოგთან მივიდა. დიტო ხვდებოდა, რომ სიძულვილით იყო სავსე.
2 წლის შემდეგ თავს სხვა ადამიანად გრძნობდა. დიახ, ფსიქოლოგმა კარგად იწვალა, ჰიპნოზიც გამოიყენეს. ახლა დედას უფრო სევდით იხსენებდა, ვიდრე სიძულვილით. მან ხომ არა მარტო საკუთარ თავს არ მისცა ნორმალური ცხოვრება, არამედ შვილსაც წაართვა. რენას მოძებნის, ბოდიშის მოხდის და დახმარების სურვილიც ჰქონდა. მაგრამ როგორც კი ფიქრობდა, რომ უღალატა, მაშინვე ამ ფიქრებს იშორებდა.
უცნაურია, მაგრამ რენა იმავე ქალაქში ცხოვრობდა, მაგრამ კერძო სექტორში. როგორც ჩანს, მის საყვარელთანაც თავშესაფარი ვერ იპოვა, რადგან არავინ იყო, ვინც უკანასკნელ გზაზე გააცილებდა.
***
დიტომ მიმოიხედა. დაკრძალვაზე რამდენიმე ადამიანი იყო, ალბათ, მეზობლები. ოლღამ იპოვა მოხუცი ქალი, ვინც რენასთან ერთად ცხოვრობდა. ბებიას თავისი დაკრძალვის ფულიც არ ექნებოდა და სხვა უნდა დაემარხა.
ამის დამალვის ყველა მცდელობის მიუხედავად, ბევრმა შეიტყო რენას გარდაცვალების შესახებ, რადგან დიმიტრი შენიშნა რამდენიმე ქალმა, რომლებთანაც ოდესღაც კავშირი ჰქონდა. მისი მეგობრები სამძიმარზე მოვიდნენ.
დიმიტრი გრძნობდა ხალხის მზერას და თავს ვერ იკავებდა. რატომ გრძნობს თავს დამნაშავედ? რენამ ხომ უღალატა, ყველაფერი დაანგრია!
დაკრძალვის დასრულებას არ დალოდებია, შემობრუნდა და სასაფლაოს გასასვლელისკენ გაემართა. რაც უნდათ, თქვან, ოლღას უხდიდა ასეთი საკითხების მოსაგვარებლად.
-ლამაზო, მოდი, გიმარჩიელო – გაიგონა და შეკრთა. იქვე ბოშა ქალი იდგა, რომელმაც ხელი სწრაფად მოჰკიდა, შეხედა და მაშინვე გაუშვა.
-ტყუილად გარბიხარ, წარსული მაინც დაგეწევა. თუ მისკენ შებრუნდები, ყველაფერი მოგვარდება.
დიტომ შეშინებულმა შეხედა, შემდეგ სასაფლაოსკენ შებრუნდა და უკან გაბრუნდა.
-რა, უკვე ასაფლავებენ? – ჰკითხა მეგობარმა ავტოსადგომზე.
-კი, ყველაფერი კარგადაა – უპასუხა დიტომ, მაგრამ გაგრძელება ვერ მოასწრო, რომ მოხუცი ქალი მიუახლოვდა პატარა გოგონასთან ერთად.
-დიმიტრი ხართ?
თავი დაუქნია.
-აი, ეს თქვენი… თავად მიხედეთ. მე ცალი ფეხი სამარეში მაქვს, რა ვუყო?
ბებია ჯადოსნურად გაუჩინარდა, ხოლო დიტო შიშით შეჰყურებდა ბავშვს. მეგობარმა ამოისუნთქა:
-უყურე შენ, შენი ასლია. აი, სად არ არის საჭირო ექსპერტიზა.
დიტოს თავში ზუზუნი იზრდებოდა.
-მოიცადე, ვერ იქნება ჩემი შვილი. შენ თვითონ მომეცი აბები!
-რა აბები? ნორმალური ხარ? ვიტამინები იყო. უბრალოდ არ მინდოდა, ვინმეს გიჟად ჩაეთვალე.
თავში მოზუზუნე ბურთი ათასობით ფრაგმენტად აფეთქდა.
-შეუძლებელია – გაოცდა მეგობარი. – შენ რა, რენა ორსულობის გამო მიატოვე? ღმერთო ჩემო, ვერც ვიფიქრებდი, რომ შენ…
მეგობარი გაშორდა, თავისთვის ჩურჩულებდა და თავს აქნევდა.
დიტო დიდხანს უყურებდა გოგონას. მართლაც ძალიან ჰგავდა. რა უნდა უყოს? დაბნეული უყურებდა. ოლღა მაშინვე მასთან გაჩნდა, ბავშვს ხელი მოჰკიდა:
-წავიდეთ, საყვარელო, წავიდეთ. ახლა ლამაზი მანქანით ლამაზ სახლში წავალთ, ხოლო დიტო ხვალ იფიქრებს, რა გააკეთოს.
დიტო მიხვდა, რომ ბოლო სიტყვები მას ეხებოდა.
მთელი საღამო უყურებდა, როგორ ცდილობდა ოლღა მარიტასთან ურთიერთობას. ასე ერქვა ბავშვს, მაგრამ ის მხოლოდ ერთი სიტყვით პასუხობდა: დიახ ან არა. როცა გოგონას ჩაეძინა, ოლღა მასთან გამოვიდა.
-საბრალო, როგორ უჭირს ახლა. დედა აღარ ჰყავს, ნაცნობი კედლები არ არის, ყველაფერი უცხოა. სად წავა ახლა?
დიტომ მხრები აიჩეჩა. ზედმეტად დაღლილი იყო, რომ რაიმეზე ეფიქრა.
-ბატონო დიმიტრი, დილით ადრე მოვალ, მაგრამ ზოგჯერ ბავშვს დახედეთ. მაინც უცხო ადგილას არის.
***
ღამით უცნაურმა ხმამ გააღვიძა, თითქოს ვიღაც ჩუმად ტიროდა. ფრთხილად წამოდგა და ოდნავ ღია კართან მივიდა ოთახში, სადაც მარიტას ეძინა. უნდოდა ეთქვა, რომ ბავშვი დაძინებაში ხელს უშლიდა, მაგრამ ყური უგდო.
-დედიკო, დედიკო, რატომ არ წამიყვანე შენთან? ხომ მეუბნებოდი, რომ მამა შემიყვარებდა, მაგრამ მას არ მოვწონვარ. დედიკო, წამიყვანე, გთხოვ. წამიყვანე შენთან.
დიტო ოთახში შევიდა, მაგრამ სიტყვები ყელში გაეჩხირა. თავისი ცუდი აზრები რომ არა, მარიტა ამ სახლში იცხოვრებდა და მისი არ შეეშინდებოდა. რენა, სავარაუდოდ, ცოცხალი იქნებოდა. ფულს ბევრი დაავადების განკურნება შეუძლია, მას გადაარჩენდა.
მარიტა მისკენ მიბრუნდა და დიტო ჩუმად დაუჯდა გვერდით.
-მარიტა, მაპატიე, გთხოვ. არ ვიცოდი, ახლაც არ ვიცი, როგორ უნდა ვეკონტაქტო ბავშვებს. ბავშვებთან არასდროს მქონია ურთიერთობა. იქნებ, ცხოვრებაში ბევრ რამეში შევცდი, მაგრამ ვეცდები ვისწავლო. მასწავლე, როგორ ვიმეგობროთ.
მარიტა მის ხელს შეეხო.
-დედა ამბობდა, რომ ძალიან კარგი ხარ. უბრალოდ არ გინდა, სხვებმა დაინახოს, რომ კეთილი ხარ, რატომ?
დიტო დაიბნა.
-არ ვიცი, ვფიქრობ, კარგი ადამიანები სუსტები არიან.
-დედა ძლიერი და კარგი ადამიანი იყო.
დიტომ გაოცებულმა შეხედა. ამ ბავშვს არ ჰქონდა ბავშვური თვალები.
-თითქმის არ ვტიროდი, როცა დედა გარდაიცვალა. ბებიამ მითხრა, რომ ახლა კარგად არის, აღარ სტკივა. ბებიამ მითხრა, რომ მე, ობოლს, ახლა ბავშვთა სახლში მომიწევს ცხოვრება.
დიტოს იმ წამს უნდოდა, მიწაში ჩავარდნილიყო. არა მხოლოდ რცხვენოდა, არამედ გული სტკიოდა, ფიზიკური ტკივილი მკერდში უჭერდა. მხოლოდ ახლა მიხვდა, რა გააკეთა. თავისი ხელებით საყვარელი ადამიანი მიწაში ჩადო.
დიტო ფრთხილად მოეხვია მარიტას პატარა, აკანკალებულ მხრებს.
-აი რა. თუ მაპატიებ, მე და შენ ვეცდებით საუკეთესო მეგობრები გავხდეთ. აუცილებლად ვისწავლი, ვიყო კარგი მამა. მაგრამ დამეხმარე. არ ვიცი, როგორია იყო მამა
მარიტამ თვალებში ჩახედა.
-არ ჩამაბარებ ბავშვთა სახლში?
გაბრაზებულმა თავი გააქნია უარის ნიშნად.
-რა ბავშვთა სახლი? შენს თავს არავის დავუთმობ, პატიოსან სიტყვას გაძლევ.
შემდეგ პატარა ხელმა ლოყაზე ჩამოვარდნილი ცრემლი მოწმინდა.
-არ იტირო, შენ ხომ ზრდასრული ხარ. აუცილებლად დაგეხმარები.
ცოტა ხანი დაფიქრდა, შემდეგ ხელები კისერზე შემოხვია, ჩაისუნთქა და ამოისუნთქა. დიტოს განძრევის ეშინოდა.
ასე დიდხანს ისხდნენ, შემდეგ მარიტას ჩაეძინა. დიტომ ფრთხილად ჩააწვინა, საბანი გადააფარა და ფიქრობდა, რომ ბავშვს შეიძლება ისევ გაღვიძებოდა და შეშინებოდა. მის გვერდით დაწვა საწოლის კიდეზე, მარიტა რომ არ შეეწუხებინა და უკვე მძინარემ ჩაიჩურჩულა:
-რენა, გპირდები, ჩვენი ქალიშვილი ბედნიერი იქნება.
