რაც არ უნდა თქვას ვინმემ, ოჯახის წევრებს შორის ურთიერთობა ხანდახან გასაოცარია. არა, გამაოგნებელიც კი. ერთ ოჯახში ასე არის მიღებული, სხვა ოჯახში სხვაგვარად და მხოლოდ ადეკვატურობა არ აძლევს ადამიანს საშუალებას გასცდეს საღი აზროვნების გარკვეულ საზღვრებს. მაგალითად, ზოგიერთი დედა ბავშვის ძუძუთი კვებას 3 წლამდე ან უფრო დიდხანს აგრძელებს და ამაში ცუდს ვერაფერს ხედავს. სხვები შვილებს მათ თვალწინ გინების უფლებასაც აძლევენ, თითქმის პირველი კლასიდან. ამბობენ, რომ ასე „ბუნებრივ ენერგეტიკას, შინაგან დინებას“ არ აკავებენ. აქ საერთოდ კომენტარის გარეშე.
ვერაფერს იტყვი, თუ მსგავსი შეხედულებები აქვს ახალგაზრდა მშობლებს, რომელთაც გამოცდილება არ აქვთ და არც ისე მოწიფულები არიან. აი, როცა უცნაურად იქცევა ზრდასრული მამაკაცი ან ქალი, სპეციალისტს უნდა მიმართოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შეუმჩნეველი პირველი სიგნალები ადვილად გადაიქცევა რთულ და ფარულ პრობლემად მომავალში.
ადამიანის ადეკვატურობა
ხვდები, რომ რაღაც რიგზე არ არის, როცა უკვე მეორე ღამე ზედიზედ დედამთილი გესიზმრება. ერთგვარ ყოველდღიურ კოშმარში, რაც რეალურად უარესია, რადგან ასეთი „სურათები“ რეალისტური და დამაბნეველია. საწყენია, რომ ქმარს ჩემი არ ესმის. ძალით მეთანხმება, მაგრამ მაინც აგრძელებს დედამისთან ურთიერთობას ისე, თითქოს არაფერი მომხდარა. პირადად არ მინახავს, მაგრამ ამას ძალიან კარგად ვგრძნობ.
ახალგაზრდა ოჯახი ვართ, თითქმის 1 წლის წინ დავქორწინდით. შვილები არ გვყავს. ორივე ჩვენი შესაძლებლობის მიხედვით ვმუშაობთ, ერთმანეთი გვიყვარს, ცხოვრების პირობების გაუმჯობესებას ვცდილობთ. უჩა ჩემთვის ძალიან ახლობელია, როგორც ადამიანი და პარტნიორი. დედამისი შერეულ გრძნობებს იწვევს. ეს რბილად რომ ვთქვა.
ქორწილამდე ბავშვების გარდა სხვა თემაზე არ უსაუბრია. როდის გავუჩენ შვილიშვილს? იქნებ, ჯერ დავორსულდე და ქორწილი შემდეგ გადავიხადოთ? არაფერია, თუ ვიჩქარებთ, ელისო (ჩემი დედამთილი) მზად არის ბავშვთან 24 საათი გაატაროს. და ასე შემდეგ. ამას არა მხოლოდ მე, არამედ ჩემს მომავალ ქმარსაც ეუბნებოდა. უჩა დედამისს კარგად იცნობს, ჩემთვის კი ეს უცხო იყო.
ერთ დღესაც ორივე ისე დავიღალეთ, რომ ერთ–ერთ ოჯახურ შეკრებაზე უჩამ ხმამაღალი ტონით აუკრძალა დედამისს ბავშვებზე ლაპარაკი. როგორც იქნება, ისე იქნება. ჯერ კიდევ ბევრი გვაქვს სამუშაო, კარიერა უნდა მოვიწყოთ, ყოველდღიურობას გავუმკლავდეთ და ა.შ. დედამთილი დამშვიდდა. როგორც მინიმუმ, ჩემთან მომავალ შვილებზე არაფერს ამბობს.
გარკვეული დრო გავიდა და ელისომ ისევ დაიწყო. ახლა მისი ინტერესის სფეროში შედის არა პატარა ბავშვები, არამედ ერთადერთი ვაჟის განწყობა. როგორ გრძნობს თავს, ხომ არ არის ავად, მშიერია თუ ნაჭამი? ეს ბოლო კითხვა აეკვიატა.
ჩვენთან სახლში სტუმრად მოდის კვირაში ერთხელ ან რამდენჯერმე. მოაქვს ფაფა, კატლეტები, კარტოფილი, წვნიანი და სხვა სახლური კერძი. „საკუთარი ხელით მომზადებული“, ასე უყვარს თქმა. თუ უჩა პირად საკითხებში ჩემს მხარეს იყო, დედამისის წასვლის შემდეგ მისი გაკეთებული კერძებით პირდაპირ კუჭს ივსებს. მადლობა, რომ წასვლას მაინც ელოდება.
თანამედროვე წყვილი ვართ. ვთვლი, რომ ჩვენი უფლებები და მოვალეობები დროის სულისკვეთებით უნდა გადანაწილდეს. მეც ვმუშაობ და მინდა ვიცოდე, რომ ქმარი საოჯახო საქმეებში უნარშეზღუდული არ არის. ძალა და ჭკუა უნდა ეყოს, ვახშამზე ან საუზმეზე რაღაც მოამზადოს. მე დიეტურ კერძებს ვამზადებ. თუ ქმარი ჩვეულებრივზე გვიან ბრუნდება და მშიერია, მიტანის სერვისით სარგებლობს. დიდხანს ეს სქემა მუშაობდა და ყველაფრით კმაყოფილი ვიყავი.
ახლა ქმრის ქცევაში, მის აზროვნებაში და გარეგნობაში ცვლილებებს ვხედავ. დედამისის კერძებმა შესამჩნევად გაასუქა, არადა მხოლოდ 32 წლის არის. მისი მოხდენილი აღნაგობა ყოველთვის მომწონდა. სუნიც. არა, უჩას სუნი არ ასდის, ამის თქმა არ მინდა. ცხელ წვნიანს და კატლეტს მაშინვე მაცივარში ვერ შეინახავ. სამზარეულო ივსება ყველა შესაძლო არომატებით, სანამ კერძები გაცივდება. შემდეგ მაცივარში ჩნდება უსიამოვნო სუნი. საუზმის წინ ამ არომატების შესუნთქვა არც ისე სასიამოვნოა.
უჩას ვთხოვე, დედამისი შეეჩერებინა და შეეწყვიტა კომბოსტოს ტოლმის და კატლეტების დიდი რაოდენობით მოტანა. ამის ნაცვლად, როგორც მივხვდი, უჩამ იქით დაიწყო სიარული, თან მალულად. ასეთი დიეტით 6 თვის შემდეგ ნამდვილ ვეშაპად გადაიქცევა. ხვრინვაც დაიწყო.
ცოტა ხნით მომიწია ინიციატივის ხელში აღება. დედამთილს შევხვდი მეგობრული საუბრისთვის, როგორც ქალი ქალს. ნეტავ, ეს იდეა თავში არ მომსვლოდა. ნეიტრალურ ტერიტორიაზე შევხვდით, ყავა დავლიეთ, ვისაუბრეთ სხვადასხვა თემაზე. აი, დავიწყე ლაპარაკი, რომ ბოლო დროს უჩა ძალიან გასუქდა, რაც გასაკვირია, რადგან სახლში იმას ჭამს, რასაც ყოველთვის ჭამდა. როგორ მოხდა ეს?
ელისო კი მეუბნება, რომ უჩა მასთან დადის, დედამისთან, რომ ჭამოს. ამაში ცუდს ვერაფერს ხედავს, რადგან სახლში ვერ ნაყრდება. ვცადე შეწინააღმდეგება, რომ მისი შვილი ზრდასრული მამაკაცია და ახლა მე ვარ პასუხისმგებელი მის რაციონზე. მიპასუხა, რომ რადგან მისი ვაჟი ჩემთან ნახევრად მშიერი ცხოვრობს, გასაკვირი არ არის, რომ ინტიმისთვის ძალა არ აქვს. „რა ბავშვები იქნება, როცა ჯანმრთელობა არ გაქვს და მუცელი ბუყბუყებს“.
როგორღაც ის შეხვედრა დავასრულე, ვცდილობდი, საწყენი არაფერი მეთქვა. თავს ძლივს ვიკავებდი. ჯერ კიდევ უჩასთან ერთად ვარ, ძალიან მეგობრულად ვცხოვრობთ. თუმცა ვიცი, რომ დროდადრო დედამისთან მიდის, არ ვიცი, ღვეზელების საჭმელად. თითქოს სხვა ქალთან. გამოდის, რომ დედამთილზე ვეჭვიანობ თუ გავგიჟდი?
