ჩვეულებრივ, როცა სტუმრები მოდიან, მეპატრონეები ცდილობენ, ყოველმხრივ ასიამოვნონ და მათი სახლი საუკეთესო მხრიდან აჩვენონ. ასეა ჩვენთან მიღებული და ამ ტრადიციის ფესვები ასეულობით წლიდან მოდის. როცა ხალხი, განსაკუთრებით სოფლებში და დაბებში, ერთმანეთს პირადად იცნობდნენ, ხოლო სახლების კარები თითქმის არასდროს იკეტებოდა. ასეთი დრო იყო და, ალბათ, არასოდეს დაბრუნდება.
თუ ადრე სტუმრები იშვიათად მოდიოდნენ და ხშირად არა ხელცარიელი, დღეს სიტუაცია შეიცვალა. ახლა ვცხოვრობთ პატარა სახლებში, სადაც კედლიდან ისმის, როგორ ცხოვრობენ მეზობლები. შეიძლება ითქვას, ამას უკვე მივეჩვიეთ. სტუმრად წასვლაც რაღაც მოვლენა აღარ არის. უმეტესად, შეხვედრა კაფეში ან ღია ცის ქვეშ ხდება და არა უშუალოდ სახლში. არა ყოველთვის, მაგრამ ხშირად, აღარ გვსურს სხვა ადამიანებზე დროის და ენერგიის დახარჯვა. ასეთი დროა ახლა.
სახლში სტუმრები მოვიდნენ
დილაადრიან ჩემი და ჩემის მეუღლის ბინაში თავს დამადგა ხმაურიანი წვერიანი კაცი. 23 წლის სტეფანე, ტატუებით და პირსინგებით დაფარული, უმუშევარი, მაგრამ საკუთარ თავზე ბევრის ამღები, ახალგაზრდა კაცი. ამავდროულად, ჩემი მაზლი, ანუ ჩემი ქმრის ძმა. ბედის საჩუქარია, რა უნდა ვთქვა. განსაკუთრებით ჩემთვის, ახალგაზრდა დედისთვის, რომელიც ისედაც გაგიჟებულია, რომ კიდევ გამოცადონ არაფორმალურმა იდიოტებმა, როგორიც სტეფანეა.
– გამარჯობა მარი. რამდენიმე საათს ძმისშვილთან ერთად გავატარებ. ისე, აქეთ შეხვედრა მაქვს და წასასვლელი არსად მაქვს. ძმამ იცის. კიდევ აი, რა. ეს ჩემგან.
ყუთი იაფფასიანი შოკოლადები და საღეჭი რეზინი. არ ვიცი, რომელი შევთავაზო ჩემს 7 თვის შვილს, მაგრამ სტეფანე ბინაში შემოვუშვი. სხვა რა ვარიანტი მაქვს? არ ვიცოდი, რა მოჰყვებოდა ამას. ვფიქრობდი, რომ რამდენიმე საათი სხვა ოთახში გაჩერდებოდა, რაღაცას ჩუმად უყურებდა ტელეფონში და წავიდოდა. არ ვიცოდი, რომ მისი ასაკის ბიჭებს არ შეუძლიათ რამდენიმე საათით მარტო დარჩენა.
– მარიკო, მომისმინე, გაქვს რამე საჭმელი? ვერ მოვასწარი ჭამა.
– გააცხელე, რასაც ნახავ მაცივარში. იქ არის მიკროტალღური ღუმელი.
– ოჰ, ასე არ შემიძლია. ეს ხომ კარგი არ არის ჯანმრთელობისთვის. რამე არსებითი არ გაქვს?
– სტეფანე, პურია საპურეში, კარაქი წაუსვი. ჩაისთან ერთად ცუდი არაა. ჩაი თაროზეა.
– არ შეგიძლია,
– არა, ახლა ბავშვს უნდა ვაჭამო. მოგვიანებით ვილაპარაკოთ. აიღე კანფეტი. ჩაისთან კარგია.
როცა ჩაი ჩემი მკაფიო მითითებებით მოამზადა, მისაღებ ოთახში შევიდა, თავისი მოტანილი ტკბილეულიც წაიღო. ნახევარი საათი სიმშვიდე იყო. როგორც ჩანს, მოწყენილობისგან მუსიკის ხმამაღლა მოსმენა დაიწყო, რითაც საბოლოოდ ამაფეთქა.
– სტეფანე, გამორთე ტელეფონი. ახლა ბავშვს უნდა ეძინოს, მაგრამ შენი ხმა ძალიან ისმის. იქნებ, სადმე წახვიდე, გაისეირნო. კუთხეში კარგი კაფე გვაქვს. ნამდვილად მოგეწონება.
– კარგი, თუ ასე გაღიზიანებ, წავალ.
ალბათ, იმ მომენტში საკმარისად თავაზიანი არ ვიყავი. ვაღიარებ, მაგრამ ჩემი ტონი მშვიდი იყო, თავის შეკავება შემიძლია. მაზლს დავემშვიდობე და მშვიდად გავაგრძელე ჩემი საქმე. რა უნდა ვქნა, ხანდახან ჩემი მდგომარეობის ქალს სიმშვიდე სჭირდება. ბავშვის დამშვიდებაც რთული ამოცანაა. არ ვიცი, 28 წლის ასაკში არასოდეს მიფიქრია, რომ ასე ვიმსჯელებდი. ვფიქრობდი, რომ შინაგანად ყოველთვის ახალგაზრდა ვიქნებოდი. რეალობამ კი თავისი ცვლილებები შეიტანა.
საათნახევრის შემდეგ შემაწუხეს. ეს არ იყო ჩვეულებრივი ზარი დედამთილისგან, რომ გაეგო ჩემი ამბები. ტელეფონის მეორე ბოლოში ლელას, სტეფანეს და ჩემი ქმრის ხმაც მესმოდა. თურმე მეუღლემ დედის და ძმის სტუმრად მოყვანა გადაწყვიტა. ასე, უბრალოდ. შესახვედრად, სალაპარაკოდ. დედამთილმა მოიმიზეზა, რომ დიდხანს სჭირდებოდა მომზადება, ამიტომ უმცროსი ვაჟი, „მაცნე“ ადრე გამოუშვა.
მას კი არაფერი უთქვამს, მხოლოდ ნერვები მომიშალა, რის გამოც ვთხოვე სასეირნოდ გასვლა. თითქოს ნორმალური სიტუაციაა, მაგრამ გაუგებრობა მოხდა. თან ჩემი ბრალი არაფერია, მაგრამ დედამთილმა სხვაგვარად გაიგო. კერძოდ, რომ მისი საყვარელი წვერიანი ბიჭი ბოროტმა რძალმა გააბრაზა და სახლიდან გააგდო. მან კი, იმის მიუხედავად, რომ უმუშევარია, რძალს ტკბილეული მოუტანა. რა კუდიანია?!
დაახლოებით ნახევარი საათი ამ თემას ტელეფონით განვიხილავდით. 5-ჯერ მაინც მოვუყევი, რა მოხდა სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჩემმა ქმარმა სცადა სიტუაციის დარეგულირება, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. სტეფანე დედამისის ზურგს უკან ცეცხლს აფრქვევდა და სიტუაცია სასაცილოც გახდა. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ასეთი გარეგნობის მიღმა შინაგანად ისტერიული ქალი იმალებოდა.
ბუნებრივია, ჩვენთან სტუმრები არ მოსულან. მხოლოდ ქმარი, დამნაშავე მზერით და ყვავილების თაიგულით. პირადად მოუწია თავისი ოჯახის გამო ბოდიშის მოხდა, თუმცა ერთადერთი იყო, ვინც დავის გადაჭრას ცდილობდა. კარგი, ყვავილების გარეშეც ხელგაშლილი შევხვდებოდი. სასიამოვნოა იმის გაცნობიერება, რომ შენი მეუღლე ადეკვატური ადამიანია. საინტერესოა, რომელ საცოდავ ქალს შეხვდება მისი ძმა.
ეს ყველაფერი არ არის. ამ თვეში დედამთილს დაბადების დღე აქვს. მთელი ოჯახი დაპატიჟებული ვართ. უკვე ვგრძნობ, რა საღამო მელის, ამიტომ პასუხისმგებლობით უნდა მოვემზადო. მეც რომ არ შევრცხვე სტუმრებთან და დედამთილმაც თავი დამცირებულად ან გაბრაზებულად არ იგრძნოს. ჩემი ტვინი ამ მიმართულებით უკვე აღარ მუშაობს, მაგრამ რაღაც უნდა მოვიფიქრო. თითქოს ოჯახური რუტინაა, მაგრამ სინამდვილეში არის პასუხისმგებლობის მთელი ვაგონი და პატარა ურიკა.
