ნათელი დილა გათენდა. გაზაფხულის მზის სხივები ფანჯრებში იჭყიტებოდნენ და მაღალსართულიანი კორპუსის ზარმაცი მაცხოვრებლების გაღვიძებას ცდილობდნენ. მარინა სამზარეულოში იჯდა ყავის ფინჯნით ხელში, ტკბებოდა სიჩუმით და სუფთა ჰაერით, სანამ საუზმეს ელოდა.
რატომ ელოდა საუზმეს? არ იყო ისეთი, როგორც ყოველთვის. ის იყო სადღესასწაულო, მისი საყვარელი კერძებით და ლამაზად გაფორმებული. დილით ადრე ადგა და მოინდომა ქმრისთვის სიურპრიზის გაკეთება. მათ ურთიერთობაში ბოლო დროს შემოჭრილი სიცივის გასაქრობად. უნდა ითქვას, რომ თითქმის შეწყვიტეს საუბარი. მათე იღლებოდა და ბრაზობდა, მარინა ბავშვებს უვლიდა და ცდილობდა ქმარს თვალში ნაკლებად მოხვედროდა.
ეს არანორმალური იყო. სითბო სურდა, ძველი ვნება და სინაზე, ამიტომ…
გაიგონა, რომ ქმარმა გაიღვიძა. ადგა. სააბაზანო ოთახში შევიდა, კარი ჩუმად მიხურა. ის კი მოუთმენლად ელოდა.
ჩაიცვა და მაგიდას მიუჯდა, სწრაფად გადახედა გაშლილ სუფრას და უკმაყოფილოდ თქვა:
-ისევ ეს ხაჭოკვერები დააცხვე?! ხომ გთხოვე დილით ნორმალური საჭმელი!
-გამარჯობა! – ხასიათის გაფუჭება არ უნდოდა. – გინდა სწრაფად მოგიმზადო სენდვიჩი?
-მადლობა, აღარ არის საჭირო! – მათე მაგიდიდან ადგა, უკმაყოფილოდ დაისხა წყალი გრაფინიდან. – უკვე მაჭამე! ახლა მთელი დღე მშიერი ვიქნები! დაუღალავად ვმუშაობ და შენ კი ნორმალურ საუზმესაც ვერ ამზადებ.
ისე წავიდა საჭმელზე პირიც არ დაუკარებია. მარინა ლამაზად გაფორმებულ სუფრასთან დარჩა, ვერ ხვდებოდა, რა დააშავა ამჯერად?! სიმშვიდე და სიწყნარე ბრაზმა და წყენამ შეცვალა. მზეც კი გაღიზიანებული გახდა. „როგორც ვამპირი ფილმებიდან“ – გაეცინა და ფარდა გადასწია. ბავშვების გასაღვიძებლად წავიდა.
თავის გოგოებს აღმერთებდა. მთელ დროს მათ უთმობდა. „იქნებ, ამიტომ იქცევა ასე? ადრე ასე არასდროს მომხდარა“ – ფიქრობდა ახალგაზრდა ქალი.
-დედა, ეს რა არის! – ჯერ კიდევ ნახევრად გამოფხიზლებული ქალიშვილები სამზარეულოში სასაუზმოდ გაიქცნენ და ახლა გაოცებულები უყურებდნენ სუფრას. – დღესასწაული გვაქვს? სად არის მამა?
-სამსახურში წავიდა.
-ისევ ცუდ ხასიათზე იყო? არის ზოგჯერ მაინც კმაყოფილი?
-მამაზე ასე ლაპარაკი არ შეიძლება.
ქალიშვილებზე არასოდეს წუწუნებდა. არც მათ თვალწინ. თავის წყენას და უკმაყოფილებას არ იმჩნევდა. მაშინაც კი, თუ ქმარი ცდებოდა. უნაკლო ოჯახის ქონა სურდა.
თავიდან ყველაფერი გამოსდიოდა. როგორც მინიმუმ, ეგონა, რომ სახლში ბედნიერება სუფევდა. შემდეგ რაღაც არასწორად წავიდა და იდეალური ურთიერთობის წარმოჩენა სულ უფრო ნაკლებად გამოსდიოდა. ქმარი მუდმივად გაღიზიანებული იყო, ქალიშვილები აღარ აინტერესებდა, ცოლი მით უფრო. მარინა ამზადებდა, სახლში იდეალურ სისუფთავეს იცავდა. იყო ხალისიანი და მოსიყვარულე. პასუხად კი იღებდა საყვედურებს და ბრალდებებს. რთული იყო.
ქალიშვილები სკოლაში მიაცილა და გადაწყვიტა სილამაზის სალონში ჩაწერა. თავის მოწესრიგება სჭირდებოდა. მართალია, მათე ხშირად ეუბნებოდა, რომ ისედაც ლამაზად გამოიყურებოდა და სალონებში ფულის ხარჯვა მფლანგველობა იყო, მაგრამ მარინას ცვლილებები სურდა. პოზიტიური ემოციები. ისევ სასურველ ქალად თავის შეგრძნება. ამ დროს ტელეფონმა დარეკა.
-გამარჯობა, მეგობარო, – გაისმა ხმა ტელეფონიდან. – მომისმინე, სავაჭრო ცენტრში ვარ. საოცარი ფასდაკლებებია. რას აკეთებ? მოდი ვიშოპინგოთ! რამდენიმე მაგარი ნივთი შევარჩიე, შენი ზომაა.
-თათო, არ შემიძლია – შეცბუნდა მარინა.
-ოღონდ არ მითხრა, რომ შენმა ძუნწმა ფული ისევ არ დაგიტოვა! გინდა, დაველაპარაკო? მასთან მათხოვარივით ცხოვრობ! თითოეულ თეთრს ითვლის! წარმატებული ბიზნესმენი ჰქვია!
მეგობრისგან ქმარზე ამის მოსმენა არ ესიამოვნა, მაგრამ ქმრის გამართლებითაც დაიღალა. ადრე იტყუებოდა ახალ შესყიდვებზე, მდიდრული დასვენებისთვის გადადებულ ფულზე, ქმრის ბიზნესში სირთულეებზე. სიმართლე იყო ის, რომ ქმარი ძუნწი იყო. ყველა ხარჯს აკონტროლებდა და ფულს ხარჯავდა მხოლოდ იმაზე, რასაც თავად თვლიდა საჭიროდ. მარინა დაზოგვას ცდილობდა და ზოგჯერ გამოსდიოდა მდიდარი ბიზნესმენის შეძლებული ცოლის როლის თამაში. მაგრამ არა ახლა.
-დღეს გეგმები მაქვს. სხვა დროს იყოს. მაპატიე.
ტელეფონი გათიშა და სახლის დალაგება დაიწყო. გადაწყვიტა ქმრის საყვარელი დესერტის გამოცხობა სიტუაციის გამოსასწორებლად. რომანტიკული ვახშმის მომზადება მხოლოდ მათთვის.
სამზარეულოში შემოქმედებითი არეულობა სუფევდა, ვახშმისთვის აქტიური მზადება მიმდინარეობდა და ვერ გაიგონა, როგორ გაიღო შემოსასვლელი კარი.
მათე სადილის დროს სახლში თითქმის არასდროს მოდიოდა. დღეს გამონაკლისი იყო.
-გაქვს რამე, რომ წავიხემსო? ლანჩზე შემოვიარე. საღამოს გვიანობამდე მომიწევს მუშაობა. რატომ გაქვს ასეთი არეულობა?!
-არ გელოდი. გადავწყვიტე დალაგება. ვიფიქრე, საღამოს რაღაც გემრიელს მოვამზადებ და ერთად დავსხდებით.
-ჯობია ნაკლები იფიქრო და მეტი გააკეთო! – ისევ ბრაზობდა ქმარი, ამავდროულად დილის ხაჭოკვერებს ჭამდა. – ვცდილობ, ოჯახი ვუზრუნველყო, შენ კი მთელი დღე სახლში ზიხარ და შეგეძლო ცოტა სწრაფად გაგეკეთებინა, რომ ყველაფერი მოგესწრო. კარგი, ნახვამდის! დღეს არ მელოდო. როდის დავბრუნდები, არ ვიცი.
ეს ბოლო წვეთი იყო. გამზადებული ცომი სანაგვეში მოისროლა და გაბრაზებული დივანზე დაეშვა. რას აკეთებდა არასწორად? მიზეზს ვერ პოულობდა. მისი გულის მოგებით დაიღალა. მაინც არავინ იყო მადლობელი.
რა არის ეს? ზარი კარზე? ახლა ყველაფერს ეტყვის! მარინა კარისკენ გაემართა და დარწმუნებული იყო, კართან ქმარი იდგა. კარი ფართოდ გააღო და იქვე გაშეშდა.
-ვინ გნებავთ?
ახალგაზრდა ქალმა დაუფარავად შეათვალიერა. მაღალი, სახის ლამაზი ნაკვთები, ძვირადღირებული ტანსაცმელი. ირონიული ღიმილი და სუნამოს ნაცნობი არომატი. ქმარმა ცოტა ხნის წინ აჩუქა დღესასწაულზე.
-გამარჯობა. თქვენ მარინა ხართ?
-დიახ.
-მე ლია ვარ. შეიძლება შემოვიდე? – უცნობმა ქალმა გაოცებული მარინა გვერდზე ოდნავ გასწია და ბინაში შევიდა.
-კარგია, – თქვა მან და ირგვლივ მიმოიხედა. – ნათელი, კარგად გარემონტებული. პირდაპირ გეტყვი, სკანდალის მოწყობას არ ვაპირებ. ჩვენ ხომ ზრდასრული ქალები ვართ? ვფიქრობ, მოვრიგდებით. უკვე დიდი ხანია თქვენს ქმართან ერთად ვცხოვრობ და დროა ყველაფერს წერტილი დავუსვათ. არ უყვარხართ და ქორწილი მისთვის მხოლოდ ტვირთია. სულელი არ ხართ, ალბათ, დიდი ხნის წინ შეამჩნიეთ. გთავაზობთ, ისტერიკა არ გამართოთ, მათეს თავი დაანებოთ და განქორწინდეთ. შვილებზე უარს არ ამბობს, წინააღმდეგი არ ვარ, დაე, დაეხმაროს. აი, თქვენ წასვლა მოგიწევთ!
ცოტა ხანი მარინა სრულ გაურკვევლობაში იყო. მომხდარს ვერ იჯერებდა. ქმრის საყვარელს ჩუმად უყურებდა და ხმას ვერ იღებდა. „არ მჯერა. ეს რაღაც ხუმრობაა. თქვა, რომ შევამჩნევდი. ჩვენ ხომ ერთმანეთს შევფიცეთ. ათი წელი! ნათელი მომავლის ათი წლის რწმენა. ყველაფერი მივეცი, ყველაფერი ოჯახისთვის!“ ცდილობდა ახსნის პოვნას, საკუთარი თავის დარწმუნებას, რომ ეს ბოროტი ხუმრობა იყო.
-თქვენი არ მჯერა! წადით, თორემ პოლიციას გამოვიძახებ!
-საწყენია. მეგონა, ჭკვიანი იყავით. აი, გუშინ ჩემთან ნივთები დარჩა. – ახალგაზრდა ქალმა იატაკზე პარკი დააგდო. – აი, ჩვენი საერთო ფოტო. – ტელეფონი გაუწოდა. მარინა უყურებდა ეკრანს, სადაც მისი ქმარი ამ ქალს ეხვეოდა. როგორ ჭამენ, სძინავთ, ცურავენ, კოცნიან, დადიან საყიდლებზე და ხვდებიან მეგობრებს. ეს ყველაფერი სიმართლე იყო.
-დიდი ხანია ერთად ხართ? – ცრემლების შეკავებას ცდილობდა.
-ერთ წელზე მეტია. ვფიქრობ, მასთან ყველაფერი უნდა გაარკვიოთ.
-თქვენ კი უნდა იცოდეთ, რომ ორშაბათობით უყვარს ხაჭოკვერა, მაგრამ სამშაბათობით – არა. წინდები უჯრაში მარჯვნივ უნდა ინახებოდეს, ქვედა საცვლები – მარცხნივ. ჩაის უშაქროდ სვამს, ყავას – რძით. ვახშამი უნდა იყოს ახალმომზადებული და არაუგვიანეს საღამოს 8 საათზე. ბარათებს შეუზღუდავი ლიმიტით არ მოგცემთ. მინიმუმ თანხას გამოგიყოფთ – მხოლოდ საჭირო ნივთებზე და ისიც მისთვის. ბიზნესი, სხვათა შორის, ოფიციალურად მე მეკუთვნის. ისევ ფიქრობთ, რომ ჯეკპოტი მოხსენით? მაშ, წარმატებები!
საყვარელი წავიდა, ცოლი დარჩა. გაახსენდა მათი შეხვედრა. როგორი ბედნიერი და ლამაზი წყვილი იყვნენ. როგორ გადაიხადეს ქორწილი და ცხოვრობდნენ ნაქირავებ ბინაში. როგორ მიატოვა მან, იურისტმა წითელი დიპლომით, პერსპექტიული სამსახური და ეხმარებოდა მას ბიზნესის დაწყებაში. როგორ უხაროდა პირველი მოგება და როგორ ზრუნავდა მათე მასზე, დაუღალავად შრომობდა მათი უზრუნველი ცხოვრებისთვის.
შემდეგ საქმე წინ წავიდა. ბიზნესი ნელ-ნელა განვითარდა და ცოლი დაავიწყდა. ახალმა ცხოვრებამ გაიტაცა და ცოლი ძველში დარჩა: მოსიყვარულე, მზრუნველი, მიმნდობი და მომლოდინე. ჰყავდა შვილები, საოჯახო საქმეები და ის. ახლა კი, მან უღალატა, მიატოვა. ძველი, უსარგებლო ნივთივით გადააგდო.
ცრემლები არ დაუღვრია. როგორც იქნა, იპოვა ქმრის ხშირი მივლინებებისა და სამსახურში გვიანობამდე დარჩენის მიზეზი. რაც მთავარია, რატომ იყო მუდმივად უკმაყოფილო და ცივი.
ამავდროულად, სიხარულით გააცნობიერა, რომ ახლა აღარ მოუწევს მოთმინება. წყენა, ლოდინი, მისი გულის მოგება და თავის გამართლება. „მე ხომ ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ვარ. იურისტი განათლებით. ორი მშვენიერი გოგონა მყავს. ახლა არავის წინაშე ვალდებული არ ვარ!“ ეს საოცარი გრძნობა იყო, თითქოს ახლახან ციხიდან გაათავისუფლეს.
აზრების მოკრება სცადა. მოკლედ. სამზე ქალიშვილები სკოლიდან უნდა გამოიყვანოს. მარინას ეჭვი არ ეპარებოდა, რა უნდა გაეკეთებინა. აუჩქარებლად შეაგროვა მისი და შვილების ნივთები, უკვე ყოფილ ქმარს წერილი დაუტოვა და ტაქსი გამოიძახა.
-დედა, სად მივდივართ? სად არის მამა? – ქალიშვილები გაუჩერებლივ კითხვებს სვამდნენ და გაოგნებული უყურებდნენ მშვიდ დედას.
-ბებიასთან მივდივართ. ცოტა ხნით მასთან დავრჩებით. მასწავლებლებთან შევთანხმდი, რომ რამდენიმე დღე დაისვენებთ.
მარინას დედა მარტო ცხოვრობდა. მამა დიდი ხნის წინ გარდაეცვალა და სტუმრების მოსვლა მისთვის სრული სიურპრიზი იქნებოდა.
-გამარჯობა, ჩემო ძვირფასებო! რატომ ასე გაუფრთხილებლად? რამე მოხდა?
-არა, ყველაფერი რიგზეა. უბრალოდ მოგვენატრე. გოგოებო, წადით ხელები დაიბანეთ და დაიძინეთ. უკვე გვიანია.
დედა და ქალიშვილი დიდხანს ისხდნენ სამზარეულოში.
-მარინა, ყველაფერი კარგადაა?
-მათეს დავშორდი. სხვა ქალი ჰყავს და მასთან აღარ დავბრუნდები.
-ღმერთო ჩემო, მერე რა მოხდა. შვილებზე დაფიქრდი? ქონება საერთოა? როგორ იცხოვრებ? ყველა ასე ცხოვრობს. დიდი ამბავი, საყვარელი! ხომ არ მიგატოვა. მასთან გაერთობა და დაივიწყებს.
მარინას დიდხანს მოუწია დედის არგუმენტების მოსმენა იმის შესახებ, რამდენად რთულია მარტო ყოფნა ორშვილიანი დედისთვის, რომ ბავშვებს მამა სჭირდება და გონს მოსულიყო. ბოლოს, მაინც დათანხმდა შვილიშვილებზე ეზრუნა, სანამ მარინა სამსახურს ეძებდა.
სამი თვე გავიდა. მარინა ოფიციალურად გაშორდა ქმარს, იპოვა სამსახური სპეციალობით და ქონების გაყოფის საკითხით იყო დაკავებული. ძლიერი, თავდაჯერებული და მშვიდი გახდა.
დღეს, დიდი ხნის შემდეგ პირველად ქალიშვილებთან ერთად სავაჭრო ცენტრში წავიდა გასართობად და ახალი სასწავლო წლის დაწყების აღსანიშნავად. გოგოები მხიარულობდნენ. უცებ ნაცნობი სახე დაინახა.
-გამარჯობა ლია, – გაღიმებული მარინა მიუახლოვდა ქალს, რომელმაც ქმარი წაართვა. – როგორ მიდის თქვენი საქმე ჩემს ყოფილთან? ვიმედოვნებ, ყველაფერი კარგადაა? ბედნიერი ხართ, როგორც გინდოდათ?
-რატომ თქვით, რომ ბიზნესი თქვენს სახელზეა დარეგისტრირებული? საგადასახადოში დავრეკე და კომპანიაზე საჩივარი დავწერე. იქ კი მართლაც ყველაფერი რიგზე არ იყო. იცოდი? ახლა დაიბრუნე შენი ქმარი. ეს ღარიბი, მუდმივად მოწუწუნე მათხოვარი! ასეთი არ მჭირდება!
მარინა უყურებდა, როგორ ეძებდა ანერვიულებული ქალი ჩანთაში აწკრიალებულ ტელეფონს, როგორ უხსნიდა გაბრაზებული ვიღაცას რაღაცას და სასწრაფოდ წავიდა. ცოტათი მათე შეეცოდა. შურისძიებას არ გეგმავდა. ცხოვრებამ ყველაფერს თავისი ადგილი მიუჩინა. თუმცა, როცა რამდენიმე დღის წინ ყოფილმა ქმარმა დაურეკა, ვერც იფიქრებდა, რომ ყველაფერი ასე ფატალურად იყო. დარწმუნებული იყო, ყოფილი ქმარი ახალგაზრდა ცოლთან ერთად ბედნიერად ცხოვრობდა.
-დედა, ნაყინი ვიყიდოთ? – ქალიშვილები შემოეხვივნენ.
-აირჩიეთ, გოგოებო!
ისინი, ხელჩაკიდებულნი, მხიარულად იცინოდნენ და სავაჭრო ცენტრში დადიოდნენ. მარინა ბედნიერი შეჰყურებდა ფანჯრიდან შემოღწეულ მზის სხივებს (უკვე შემოდგომის მზის), ყავის და ახალი ფუნთუშის არომატს, ბავშვების სიცილს და ყველაფერს, რაც გარშემო იყო.
თავს ენერგიით და ძალით სავსედ გრძნობდა. იყო თავისუფალი, გასათხოვარი ქალი ორი შვილით ძალიან მაგარი აღმოჩნდა!
