ხელფასის დღეს, რომელსაც სალომე ასე მოუთმენლად ელოდა, ოფისში მოვიდა გენერალური დირექტორი, რომელიც ასევე იყო კომპანიების მთელი ქსელის მფლობელი. მის წინაშე თრთოდა ყველა, უშიშარი მარიამის გარდა. უფროსი, ყოფილი ჯარისკაცი, აფასებდა მარიამის მახვილ გონებას, სილამაზეს, სითამამეს.
უფროსი შემოვლას ასრულებდა და რჩეულის განყოფილებაშიც შეიხედა. მისი დანახვისას მარიამი შესაგებებლად ადგა, ამ დროს მასიური სავარძლის სახელურით ფანჯრის რაფაზე დადებულ ყავას გაჰკრა. ქაღალდის ჭიქიდან ყავა იატაკზე დაიღვარა. მარიამმა ჭუჭყიანი ჭიქა მაგიდის ქვეშ ფეხით სწრაფად შეაგდო, მეგობრულად გაიღიმა და უფროსს მიუახლოვდა.
-გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე. რატომ დაგვივიწყეთ? უთქვენოდ მოვიწყინეთ, – მარიამმა ლამაზად მოხატული ტუჩები მილივით დაამრგვალა, თითქოს უფროსის კოცნა უნდოდა. შემდეგ შურისმაძიებელი მზერა ესროლა სალომეს, რომელიც ქსეროქსს წმენდდა ხელსახოცით, და გააგრძელა: – თუმცა ჩვენთან ვინ მოიწყენს. ღმერთმა იცის, ვინ აჰყავთ სამსახურში. ახალი დამლაგებელი ძალიან ცუდად ასუფთავებს ოთახს. საღორეში ჯდომა გვიწევს.
უფროსს მკლავი ნაზად გამოსდო და თავის სამუშაო მაგიდასთან მიიყვანა. თითით აჩვენა დაღვრილი ყავისგან დატოვებულ ლაქაზე და მოჩვენებითი სიბრაზით გახედა სალომეს.
-ხედავთ? არა, თუ ხედავთ, როგორ ალაგებს ჩვენი დამლაგებელი ჩემს სამუშაო ადგილს? სულ არ აქცევს ყურადღებას! აქ საერთოდ არ ალაგებს. ახლა ჩემი ადგილი ყოველთვის მტვრიანი და ჭუჭყიანი.
ალექსანდრემ წარბები შეჭმუხნა. არც ისე ძალიან მოხუცი, წარმოსადეგი მამაკაცი იყო სამხედრო გამართულობით. მარიამმა კარგად იცოდა, რომ პედანტ უფროსს არ უყვარდა უწესრიგობა, ამიტომ გადაწყვიტა ცუდად წარმოეჩინა მეტიჩარა, ვისაც თავის კონკურენტად თვლიდა.
-ჩემთან კაბინეტში შემოდით, – მშრალად უთხრა სალომეს გასვლისას.
მისი ტონი კარგს არაფერს მეტყველებდა.
-რატომ არის ოფისი არეული? რატომ ასრულებთ ცუდად თქვენს სამუშაო მოვალეობებს?
უფროსი გულდასმით ათვალიერებდა დარცხვენილი გოგონას აწითლებულ სახეს.
-კარგად იყო დალაგებული, – ძლივს თქვა სალომემ. – უბრალოდ ოფისში არავის მოვწონვარ. მარიამი მუდმივად შენიშვნებს მაძლევს. დავინახე, რომ ყავა დაეღვარა, როცა თქვენ უკვე მოხვედით. ჩემს გაგდებას ცდილობს.
დირექტორი ჩაფიქრდა, მაგიდაზე თითს აკაკუნებდა.
-თითქოს წესიერი გოგონა ხართ. რატომ არ მოსწონხართ?
-არ ვიცი.
-ვინ ხართ? თავი წარმომიდგინეთ.
სალომემ თავისი სახელი და გვარი დაასახელა. საკმაოდ იშვიათი და უჩვეულო გვარის გაგონებაზე უფროსი ანერვიულდა.
-მამის სახელი? რა ჰქვია მამას?
სალომემ თავი დახარა, მაგრამ ისევ ამაყად ასწია.
-მამაჩემს ლაშა ერქვა. ის დაიღუპა.
უფროსმა გოგონას სიტყვა გააწყვეტინა:
-ჩრდილოეთ კავკასიაში. ის ჩემი მეგობარი იყო. კაპიტანი გარდაიცვალა, სასიკვდილოდ დაიჭრა. მან გადამარჩინა, ცეცხლის ხაზიდან გამომიყვანა.
ალექსანდრე ფიქრებში ჩაიძირა. სალომეს განძრევის ეშინოდა, მშვიდად იდგა. პაუზამ დაისადგურა.
-გამოდის, მარიამი აქ ხალხს ავიწროებს? ასე არ შეიძლება. ახლა წადი, საქმეს მიხედე, ხვალ ახალ დამლაგებელს ავიყვანთ. გმირის ქალიშვილის საქმე არ არის იატაკის წმენდა. სასწავლებლად წახვალ. დედაშენი ცოცხალია?
სალომე თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია.
-დიდი ხანია?
გოგონამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
-ობოლი დარჩი. მაშ, სად ცხოვრობ?
სალომემ მხრები აიჩეჩა.
-დეიდასთან ვცხოვრობდი. ახლა ოთახს ვქირაობ.
უფროსმა მუშტი ისე ძლიერ შეკრა, რომ ძვლები გაუთეთრდა.
იმ დღეს სალომე სიხარულით გაიქცა თავის ნაქირავებ ბინაში, ბედნიერებისგან ფეხქვეშ მიწას ვერ გრძნობდა. პირველი ხელფასი და კარგი ბონუსი! ზოომაღაზიაში შეიარა, მარტინს კატის პაშტეტი უყიდა. კატების სათამაშოები დაინახა და ისიც იყიდა.
იმ დღეს საკუთარი თავით ამაყობდა. ახლა ხომ ნამდვილი მარჩენალი გახდა. საკუთარი თავის და კატის გამოკვებას შეძლებს. რაც მთავარია, უფროსმა იმავე დღეს ადგილი მიუჩინა მარიამს, ვინც ცხოვრებას უწამლავდა. ახლა ვერავინ გაბედავს მის დამცირებას, დაცინვას მისი ძველი და უშნო ტანსაცმლის გამო, თუმცა ახლა შეუძლია რაღაც ახალი იყიდოს.
მარტინს აჭამა და გარდერობის გასაახლებლად გაიქცა. მეორე დღე კიდევ უკეთესი იყო. ოფისში მისვლისას სალომემ დაინახა, რომ უცნობი მოხუცი ქალი იატაკს წმენდდა. კადრების უფროსი უცნაური ლაქუცით მიუახლოვდა. ახალ შრომით ხელშეკრულებაში შესთავაზეს ოპერატორის პოზიცია, მომხმარებლებთან ურთიერთობა!
ლანჩის შემდეგ ოფისში უფროსი შემოვიდა. სალომე თავისთან დაიბარა და გასაღების შეკვრა გადასცა:
-ეს ჩემი მეორე ბინის გასაღებია. ერთ დროს ვიყიდე ჩემი მომავალი შვილებისთვის, მაგრამ ჯერ შვილები არ მყავს. იქ იცხოვრე. ჩემი მეგობრის ქალიშვილს ნაქირავებ ოთახში არაფერი ესაქმება.
-ოჰ, მე კატა მყავს. შემიძლია კატა წამოვიყვანო? მარტინის გარეშე არ შემიძლია – განაცხადა გოგონამ.
ალექსანდრემ მხიარულად ჩაიცინა.
-თუ გინდა ალიგატორი მოიყვანე. ბინა ცარიელია. კატასთან ერთად ეპატრონე.
ნივთები აიღო, გულთბილად დაემშვიდობა მოხუც ქალს, ვისთანაც ოთახს ქირაობდა, და მარტინთან ერთად ფართო სამოთახიან ბინაში გადავიდა. საცხოვრებლის შეცვლის შემდეგ სამსახურში კი არ დადიოდა, არამედ დაფრინავდა. ოპერატორის თანამდებობა ეკავა, მაგრამ დაკავებული არ იყო. ალექსანდრე შვილივით ეპყრობოდა. უყიდა ახალი ტანსაცმელი, ბინა, სადაც სალომე ცხოვრობდა, საყოფაცხოვრებო ტექნიკა, კომპანიის საქმეებს ასწავლიდა.
უშვილო ჯარისკაცი მასში მემკვიდრეს ხედავდა. სურდა, თუ რამე დაემართებოდა, სალომეს ჩაენაცვლებინა ყველა სფეროში, რომელიც ოფისების და საწარმოების ქსელის მუშაობას უკავშირდებოდა. სალომეს დეიდა სულ ამბობდა, რომ სწავლის ფული არ ჰქონდა. მამის მეგობარმა კი დაჟინებით მოითხოვა, უნივერსიტეტში ეკონომიკის ფაკულტეტზე ჩაებარებინა.
***
ერთხელ, როცა ზოომაღაზიაში მარტინისთვის საკვებს ყიდულობდა, ქილა პაშტეტი თაროდან ჩამოუვარდა. ვიღაცის ძლიერმა ხელმა ქილა ოსტატურად დაიჭირა.
-ფულს არ ზოგავთ კატაზე? კარგ საკვებს ყიდულობთ, – თქვა მაღალმა, უცნობმა ბიჭმა, რომელმაც ქილა თავის ადგილზე დააბრუნა და სალომეს ხელში საკვებს მოწონებით გახედა.
-ვცდილობ. უბრალოდ მიყვარს.
ახალგაზრდა მამაკაცის მოხერხებულობით და სწრაფი რეაქციით გაოცებული სალომე ცოტათი დაიბნა.
-მეც მიყვარს ჩემი კატა. სავანა მყავს. თქვენ რა ჯიშის კატა გყავთ? – ჰკითხა ბიჭმა.
-ოჰ, ჩემი ჯიშიანი კატაა. დიდგვაროვანი, – გაიხუმრა გოგონამ პასუხად. – ოფისში შემოიპარა, ავიყვანე, რომ ერთ ბოროტ ქალს ფანჯრიდან არ გადაეგდო. ასე დარჩა ჩემთან. მარტინი დავარქვი – სალომემ უმიზეზოდ დაკონკრეტება დაიწყო.
გაცნობიდან 10 წუთიც არ იყო გასული, რომ ახალგაზრდა მამაკაცი და გოგონა ძველი ნაცნობებივით საუბრობდნენ. გაბრიელს ესმოდა სალომეს ხუმრობები, ხოლო სალომეს მოსწონდა მისი გულახდილობა და ცხოვრებისეული ხედვები, რომელსაც სიამოვნებით უზიარებდა.
შეუმჩნევლად გაბრიელმა სახლამდე მიაცილა. დიდხანს იდგნენ სადარბაზოსთან, ამქვეყნად ყველაფერზე საუბრობდნენ. ერთმანეთთან ლაპარაკი სურდათ. საერთოდ არ უნდოდათ დაშორება, მაგრამ უკვე ბნელდებოდა. სალომემ იფიქრა, რომ გაცნობის პირველივე დღეს ერთმანეთის მიმართ ასეთი გრძნობების გამოხატვა ურიგო იყო. გაბრიელმა დაასწრო და უთხრა, რომ არ უნდა წასვლა, მაგრამ წესიერება მოითხოვს. თითქოს მისი ფიქრები წაიკითხა.
კიბეს ადიოდა და თან გაოცებული ფიქრობდა, რომ ეს ყველაფერი მართალი იყო იმპულსებზე, სულების ერთიანობაზე, შენს ადამიანზე. მთელი ღამე თეთრად გაათენა, იმეორებდა ათასჯერ გადაკითხული რომანების სიუჟეტებს, სადაც გმირები მეორე ნახევრებს ხვდებოდნენ.
დილით უძინარი გაემზადა სამსახურში წასასვლელად. პირველად ამდენი ხნის შემდეგ სამსახურში წასვლა არ უნდოდა. ზოომაღაზიაში გაქცევა და გაბრიელის მოძებნა უნდოდა. ლაპარაკში ტელეფონის ნომრების გაცვლაც დაავიწყდათ. წარმოიდგინეთ მისი გაოცება, როდესაც სადარბაზოდან გამოსვლისას იგი დაინახა.
-იცი, ვერ წავედი. სახლში გავიქეცი, კატას ვაჭამე და მოვბრუნდი. მთელი ღამე შენს ფანჯარას ვუყურებდი, – ბიჭმა აჩვენა მეორე სართულის ფანჯარა, სადაც სალომე ცხოვრობდა. – შენც არ გეძინა. დავინახე, რომ შენს საძინებელში მთელი ღამე შუქი ენთო. ეს ბედია, ხვდები? ასე იყო დაწერილი. შენ ჩემი ხარ, მე შენი. და მორჩა – თქვა გაბრიელმა, გოგონა თავისკენ მიიზიდა და მისი თმის არომატი შეისუნთქა.
