ნანა უყურებდა ვაჟს, რომელიც ახალ კოსტიუმს იზომებდა. მაღალი, ტანადი, შავგვრემანი. ხვალ მისი ბიჭის ქორწილია. ძნელი დასაჯერებელია.
ილია გულდასმით აკვირდებოდა თავის ანარეკლს სარკეში. შემობრუნდა, კმაყოფილმა თავი დააქნია და აღნიშნა, რომ კოსტიუმი იდეალურად აქვს.
-მოდურია – დედა ბიჭისკენ მოტრიალდა. – ფერიც კარგია, ძვირადღირებული ჩანს.
„ძვირიც არის“ – გაიფიქრა ნანამ, მაგრამ ხმამაღლა თქვა:
-მიხარია, თუ მოგწონს. ქორწილში აუცილებლად წამომივა ცრემლები, როცა სრულად გამოწყობილს დაგინახავ.
როგორც იქნა, ილიამ სარკეს თვალი მოაშორა:
-დედა, მოსვლას აპირებ? ხომ შევთანხმდით, რომ იქ არ იქნებოდი.
-შევთანხმდით? მეგონა, ხუმრობდი.
-რა ხუმრობა? – ვაჟმა ოთახში ბოლთის ცემა დაიწყო. – დაგავიწყდა, როგორები არიან ეკას მშობლები? ნამდვილი ელიტა შეიკრიბება. იქ თავს ღარიბ ნათესავად იგრძნობ. შენზე ვინერვიულებ. გინდა გამიფუჭო ასეთი მნიშვნელოვანი დღე?
ვაჟი დედას გვერდით მიუჯდა, ხელი მოკიდა და მსუბუქად მოეხვია:
-დედიკო, წარმოიდგინე, რა საბრალო გამოჩნდები ამ გამოპრანჭული ქალების ფონზე. გული გამისკდება ასეთი დამცირებისგან. დაფიქრდი, როგორ იგრძნობ თავს. სხვა დროს მოდი, კარგი? ჩაი ან შამპანური დავლიოთ. მოგვილოცავ, საჩუქარს გვაჩუქებ.
ნანას წყენისგან გული შეეკუმშა. ღვიძლ ვაჟს მისი რცხვენოდა ისე, რომ მზად იყო საკუთარ ქორწილში თავი ობლად გამოეცხადებინა.
-რატომ ვიქნები შესაბრალისი? – შეეწინააღმდეგა დედა. – კარგ სალონში ჩავეწერე ვარცხნილობაზე, მანიკიურს გავიკეთებ. წესიერ კაბას ჩავიცვამ.
-რომელ წესიერს? ეს ლურჯი ნაგავია! – იღრიალა ილიამ და ისევ აქეთ-იქით სიარული დაიწყო.
-მოკლედ – დედის წინ გაჩერდა. – თუ არ გესმის, პირდაპირ გეტყვი. არ მინდა ჩემს ქორწილში დაგინახო. მრცხვენია, რომ დედაჩემი დამლაგებელია. არ მინდა, შენი გარეგნობით ეკას ნათესავებთან შემარცხვინო. გესმის?
ნანა გაოგნებული იყო ვაჟის აღიარებით და სიტყვას ვერ ამბობდა. ილიამ ზურგჩანთა აიღო, ამაყად გაიელვა კოსტიუმით და გასასვლელისკენ გაეშურა. ზღურბლთან გაჩერდა:
-კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, არ მოხვიდე. იქ შენი ნახვა არავის გაუხარდება.
***
ილია რამდენიმე საათის წინ წავიდა. გარეთ უკვე ბინდდებოდა. ნანა კი ისევ გაოგნებული იჯდა დივანზე. შოკისგან ტირილიც ვერ შეძლო. ცრემლები მოგვიანებით წამოუვიდა, როცა შუქი აანთო და კომოდიდან ამოიღო ძველი ალბომი საოჯახო ფოტოებით.
ეს ალბომი მოიცავდა მის მთელ ცხოვრებას შელამაზების გარეშე. მოგონებები ისე მოაწვა, სუნთქვა უჭირდა. ძველი გაცვეთილი ფოტოები. იქ ცისფერთვალება გოგონა ობიექტივში იყურებოდა. ჭრელი კაბა, აშკარად სხვისი გამონაცვალი. გვერდით გამხდარი უცნაური ქალი გაფანტული მზერით და სულელური ღიმილით. ფოტოზეც ჩანდა, რომ ნასვამი იყო.
ნანა ორწლინახევრის იყო, როცა დედას მშობლის უფლება ჩამოართვეს და ის ქალიშვილის ცხოვრებიდან სამუდამოდ გაქრა. როცა გაიზარდა დედის მოძებნა არც უცდია. რისთვის?
ჯგუფური ფოტო. მეორე რიგში, მარცხნიდან მესამე, 10 წლის ნანა ოქროსფერი კულულებით დგას. ბავშვთა სახლში ცხოვრება ადვილი არ იყო.
დაწესებულება, სადაც ნანა გაიზარდა, ჰგავდა არახელსაყრელ თავშესაფრებს 90-იანი წლების დოკუმენტური ფილმებიდან. მზარეულებს იჭერდნენ საკვების ქურდობაზე, მასწავლებლები სიტყვებში თავს არ იკავებდნენ, დირექტორი ძალადობაზე თვალს ხუჭავდა, უფროს ბავშვებში დისციპლინის შენარჩუნებაზე არ ზრუნავდა.
სამი ლამაზი გოგონა მიმტანის ფორმაში კეკლუცად პოზირებენ შენობის პარმაღზე. სკოლის დამთავრების შემდეგ პროფესიის არჩევაზე დიდხანს არ უფიქრია და სწრაფად იშოვა სამუშაო მიმტანად გზისპირა კაფეში. დიდი ხელფასი არ ჰქონდა, მაგრამ კლიენტები კარგად ასაჩუქრებდნენ.
12 საათიანი მორიგეობა დამღლელი იყო, მაგრამ ნანა არ იწყენდა. დამოუკიდებელი ცხოვრება მოსწონდა. ნაქირავები ოთახი იყო ფართო და ნათელი, მეზობლები, მოხუცი წყვილი, სასიამოვნო ხალხი აღმოჩნდა. ფული ცოტა ჰქონდა, მაგრამ ჰყოფნიდა. საკუთარ თავში მოულოდნელი ნიჭი აღმოაჩინა. თურმე შეუძლია იაფად ლამაზად ჩაიცვას. მეორადებში ტანსაცმელს ყიდულობდა, შემდეგ კერავდა, ჭრიდა და მოდურ ნივთად აქცევდა.
ზაფხულში ტყეში ყვავილის გვირგვინით დამშვენებული და მოღიმარი ნანა ბალახზე იჯდა. სიმპათიური, შავგვრემანი ბიჭი ეხუტებოდა. წლები გავიდა, მაგრამ ნანას გული დღემდე ეწურება ამ ფოტოს დანახვაზე.
უკვე ერთი წელი მუშაობდა კაფეში, სადაც მერაბი გაიცნო. იმ ზაფხულის დილით კაფეში მოულოდნელი ხალხმრავლობა იყო. ნანა დარბაზში შეკვეთებს დაატარებდა, მოუთმენელ კლიენტებს ემსახურებოდა და უეცრად პომიდვრის წვენი გადაასხა ფანჯარასთან მჯდომ ბიჭს. მისი ღია ფერის პერანგი წითლად შეიღება.
ნანას ხმა ჩაუვარდა. მიხვდა, რომ პერანგი ძვირადღირებული იყო. გონს მოსვლა ვერ მოასწრო, რომ მაგიდასთან ტარიელი, ადმინისტრატორი მოვიდა და აურზაური დაიწყო, სამსახურიდან გათავისუფლებით ემუქრებოდა.
-რატომ ნერვიულობთ ასე? – გაეცინა ბიჭს, ნანას მანქანის გასაღები გადასცა. არ იდარდოთ, მშობლებთან აგარაკზე მივდივარ. მანქანაში არის სუფთა მაისური. ხომ არ შეგიძლიათ მომიტანოთ ზურგჩანთა უკანა სავარძლიდან?
-თავად მოვიტან, – დახმარება შესთავაზა ტარიელმა და გასაღები გამოართვა. – ამ ქათამმა შეიძლება მანქანაც გაგიფუჭოთ.
კლიენტთან მარტო დარჩენილმა, შეშინებულმა ნანამ შეძლო ბოდიშის მოხდა:
-მაპატიეთ. გთხოვთ, ეს პირველად დამემართა. გულწრფელად, ზარალს ავანაზღაურებ.
-დამშვიდდით. არაფერია. სხვათა შორის, რა გქვიათ?
-ნანა.
-მე მერაბი ვარ.
მამაკაცმა ხელი გაუწოდა. ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და პირველად გაბედა თვალებში ჩაეხედა. მის წინ იდგა სიმპათიური, ლამაზი, მაღალი, სპორტული აღნაგობის მამაკაცი, ნაცრისფერი თვალებით და საოცარი ღიმილით.
ტარიელმა ზურგჩანთა მოუტანა და გააცილა ოთახში ტანსაცმლის გამოსაცვლელად. ნანასთან ჩავლისას ირონიულად შენიშნა:
-რას ვდგავართ? ცვლა დასრულდა?
ნანა შეყვარებული წყვილისგან საფასურს იღებდა, როცა მის უკან მხიარული ხმა მოესმა:
-ნანა, შეგიძლიათ ერთი წუთი დამითმოთ?
მობრუნდა. მერაბი, ახალ ლურჯ მაისურში, იმავე მაგიდასთან იჯდა.
-მიიღებთ შეკვეთას?
-რა თქმა უნდა.
სიმპათიური სტუმრის მომსახურებისას გოგონამ თავი უხერხულად იგრძნო, ლოყები აუწითლდა. ტარიელმა პირადად გააცილა მამაკაცი, შემდეგ ნანას თვალი ჩაუკრა:
-არ გეწყინოს, სპეციალურად დაგიყვირე, თორემ შესაძლოა მაისურის გადახდა მოეთხოვა. შენს ხელფასზე ძვირია.
-საიდან იცნობთ?
-ეს ხომ მერაბია, ჩვენი მერის ვაჟი. ქალაქში ყველა იცნობს.
იმ საღამოს მრავალსაათიანი ცვლით იმდენად გადაღლილი იყო, რომ დილის ინციდენტი სულ დაავიწყდა. მხოლოდ ერთი რამ სურდა, სახლში სწრაფად მისვლა და დაწოლა.
გარეთ უკვე ბნელდებოდა. უცნობია, რამდენ ხანს მოუწევდა ავტობუსისთვის ლოდინი. უეცრად კაფესთან უცხოური ბრენდის მანქანა გაჩერდა. ნანამ უნებურად უკან დაიხია, მაგრამ კარგად დაკვირვებისას ავტომობილი იცნო. საინტერესოა, რა დაავიწყდა აქ მერის ვაჟს?
მერაბი თაიგულით ხელში მანქანიდან გადმოვიდა და ნანასკენ გაემართა. გაოცებულ გოგონას მიუახლოვდა და ყვავილები გაუწოდა:
-უკვე დაასრულეთ მუშაობა? უკაცრავად, არ ვიცოდი, რომელი ყვავილი მოგწონთ, ამიტომ თეთრი ვარდები ავარჩიე. გპირდებით, მოგვიანებით მხოლოდ თქვენს რჩეულ ყვავილებს მოგიტანთ.
ნანა სულ დაიბნა:
-რისთვის?
-როგორ რისთვის? – გაეცინა მერაბის. – შენზე ზრუნვას ვცდილობ. სხვათა შორის, ისეთი საოცარი საღამოა. იქნებ, სადმე წავსულიყავით?
მარინას ძილი გადაავიწყდა. ყველაფერი ჯადოსნურ სიზმარს ჰგავდა. მიხვდა, რომ მზად იყო მასთან ერთად ნებისმიერ ადგილას წასულიყო. მაგრამ რეალობას სწრაფად დაუბრუნდა. გაახსენდა, რომ ძველი ჯინსი და უბრალო მაისური ეცვა.
-მადლობა, მაგრამ დავიღალე, დღეს არ შემიძლია – დანანებით თქვა ნანამ.
-ხვალ? – მერაბი არ ნებდებოდა.
-მაშინ ხვალ – დაეთანხმა გოგონა.
მეორე დღეს ერთმანეთს შეხვდნენ, რომ აღარ დაშორებულიყვნენ. ეს იყო ერთი ნახვით სიყვარული. მერაბი ეკონომიკის ფაკულტეტის სტუდენტი იყო. საზაფხულო სესიები წარმატებით გაიარა და ახლა ყოველდღე ერთმანეთს ხვდებოდნენ. ივლისში ბიჭმა ნანა დასასვენებლად წაიყვანა. ათი დღე კურორტზე გაატარეს.
მერაბმა თავისი მეგობრები გააცნო. ერთად დადიოდნენ ბუნებაში მწვადებზე, საცურაოდ. ეს იყო ყველაზე ნათელი, უდარდელი და დაუვიწყარი დრო ნანას ცხოვრებაში. ასეთი ბედნიერება არასდროს უგრძნია.
უკვე ქორწილს გეგმავდნენ, მაგრამ შემოდგომაზე მათი ყველა ოცნება მომავალზე დაინგრა. ბიძაშვილმა დაინახა მერაბი ვიღაც დამშეულ ქალთან ერთად და მერს აცნობა. ნანას ცხოვრება კოშმარში გადაიზარდა.
მერაბის ოჯახს მათი ურთიერთობა არ მოეწონა. ეს გასაგებია, ერთადერთი ვაჟი და გოგონა ბავშვთა სახლიდან. ბიჭს დედა დღეში ასჯერ ურეკავდა, შეურაცხყოფას და მუქარას აყრიდა და ნანას დატოვებას მოითხოვდა. მერაბის ბიძაშვილი კაფეში მოვიდა და საშინელი სკანდალი მოაწყო.
მოგვიანებით მეზობლებმა შეატყობინეს, რომ ვიღაცები ნანას შესახებ საათობით კითხავდნენ.
-აქ ერთმა ქალმა მე და ჩემს ცოლს შემოგვთავაზა დიდი თანხა, თუ ვიტყვით, რომ ნარკომანი და მსუბუქი ყოფაქცევის ქალი ხარ. გარეთ გავაგდე.
ნანა არაფერს უყვებოდა საქმროს. იცოდა, რომ იმ დროს წყდებოდა გაცვლითი პროგრამით მისი საზღვარგარეთ გამგზავრების საკითხი. როგორც ჩანს, ბიჭზეც ზეწოლას ახდენდნენ, რადგან მის თვალში შფოთვამ დაისადგურა. ზოგჯერ დაძაბული უყურებდა შეყვარებულს, მაგრამ მისი მზრუნველი ღიმილის დანახვა შვებას ჰგვრიდა.
მერაბის გამგზავრებამდე 2 კვირით ადრე ნანას ბინაში ტელეფონის ზარი გაისმა.
-მე ნიკოლოზი ვარ, მერაბის მამა. ჩემს შვილს გამგზავრებამდე უნდა დაშორდე. უთხარი, რომ სხვა გყავს. თუ ჩემს სიტყვებს არ გაითვალისწინებ, მწარედ განანებ.
პასუხს არც დალოდებია, ტელეფონი გათიშა. ნანა მზად იყო მერაბისთვის სიცოცხლე დაეთმო, ნუთუ შეეძლო უარი ეთქვა მასზე, ვინც ასე ძალიან უყვარდა?
როცა შეყვარებული ლონდონში გაფრინდა, გოგონას გარშემო განვითარდა ისეთი მოვლენები, რაც დღემდე კოშმარად ახსენდება. ტარიელმა, რომელიც ქალაქის მერმა მოისყიდა, მიმტანი დიდ დანაკლისში დაადანაშაულა და გოგონა დააკავეს.
ნანა იმდენად შოკირებული იყო თავისი უფროსის საქციელით, რომ საიმედო დაცვაზე საერთოდ არ ზრუნავდა. როცა საქმე სასწრაფოდ გადავიდა სასამართლოში, ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ მთელი სიმართლე მალე გამოაშკარავდებოდა და ამ საშინელ ბრალდებებს მოუხსნიდნენ.
სასამართლო პროცესი ფარსი იყო. იურისტს, რომელიც სახელმწიფომ დაუნიშნა, ლამის სასამართლო პროცესზე ეძინა. აი, პროკურორი არ ჩერდებოდა. ყოველდღე ელოდა ნანა, რომ მერაბი გამოჩნდებოდა და გადაარჩენდა, მაგრამ მეგობარმა შეატყობინა, რომ ბიჭი აპირებდა სწავლის გაგრძელებას ინგლისში.
ნანას სამი წელი მიუსაჯეს. უკვე ციხეში გაიგო, რომ ორსულად იყო.
ცდილობდა, არ გაეხსენებინა ქალთა ციხეში გატარებული დრო. ემოციებში დაკარგულმა ქალმა სწრაფად გადაშალა გვერდი საოჯახო ალბომში. ფოტოზე ჩანდა შავგვრემანი, ნაცრისფერთვალება ბიჭი. ნანა ნაზად მოეფერა ფოტოს. რა მზრუნველი და საზრიანი ბიჭი იყო. ღმერთმა იცის, რა დაუჯდა მისი მარტო აღზრდა.
წელიწადნახევრის შემდეგ გაათავისუფლეს. წარმოუდგენლად გაუმართლა, რომ შვილი არ წაართვეს. გარეთ ბევრი პრობლემა ელოდა. არავის სურდა ახალგაზრდა შვილიანი, თან ნასამართლევი ქალის დაქირავება.
მეზობლის წყალობით, რომელმაც თავისი მოსწავლით დახმარებით ილიას ბაღში ადგილი გამოუძებნა, ნანამ შეძლო დაუღალავად მუშაობა. რესტორანში დამლაგებლად მუშაობდა, საღამოობით ოფისებს ალაგებდა, შაბათ-კვირას ავტოსამრეცხაოში მუშაობდა, ღამით ბალიშისპირებს და ზეწრებს კერავდა.
წარსულში არ იყურებოდა. რა საჭირო იყო ზედმეტი ტკივილი? სანამ სასჯელს იხდიდა, ყველა ძველი კავშირი გაწყდა. ერთხელ შემთხვევით შეხვდა ყოფილ მეგობარს, რომელმაც უამბო, რომ გზისპირა კაფის მფლობელი ტარიელი გაკოტრდა, მერი დაწინაურდა და ოჯახთან ერთად დედაქალაქში გადავიდა, მისი ვაჟი კი ერთი წლის წინ დედაქალაქის ლამაზმანზე დაქორწინდა.
ის ღამე ტირილში გაატარა, მაგრამ შემდეგ ცრემლები მოიწმინდა და რესტორანში იატაკის საწმენდად წავიდა. ვაჟი უნდა გაეზარდა. ის იყო მისი ერთადერთი საზრუნავი და სიხარული.
***
გარეთ უკვე თენდებოდა. ნუთუ მთელი ღამე ალბომის თვალიერებაში გაატარა? დასაძინებლად წავიდა, მაგრამ შვილზე ფიქრები არ ასვენებდა. ყოველთვის ცდილობდა მის გახარებას ძვირადღირებული სათამაშოებით, გემრიელი კერძებით და მოდური ტანსაცმლით. მზად იყო შეძლებისდაგვარად მისი ნებისმიერი სურვილი აესრულებინა. თუ ილიას სურდა ახალი გაჯეტი, ამას მშვიდად ეუბნებოდა დედას. იცოდა, რომ ის საჭირო თანხას იპოვიდა ან დამატებით სამსახურს აიღებდა.
რა თქმა უნდა, მისი ბრალიცაა, რომ ილია ასეთი უგულო ეგოისტი გაიზარდა. მასთან არასდროს წუწუნებდა დაღლილობაზე, არასდროს ისვენებდა, ყველაზე გემრიელ ნაჭრებს მას აძლევდა სადილობისას.
გასაკვირი არ არის, რომ ვაჟი ერთხელაც არ დაფიქრებულა, რა ფასს იხდიდა დედა. ახლა კი მისი რცხვენია, არ უნდა, რომ დამლაგებელი მის ქორწილს დაესწროს.
-გასაგებია, – მწარედ ამოიოხრა ქალმა და კედელზე ჩამოკიდებულ ილიას პორტრეტს მიუბრუნდა. – შვილო, 25 წელი შენს სიამოვნებას ვცდილობდი, ახლა ჩემებურად გავაკეთებ. მაპატიე.
ლოგინიდან წამოდგა და ტუმბოდან ზარდახშა ამოიღო, სადაც დანაზოგს ინახავდა. ბარათზე ერთი თვის ხელფასი ჰქონდა – ჩაცმულობაზე, ვარცხნილობაზე და კოსმეტოლოგთან ვიზიტზე.
***
ნანას გამოჩენამ საჯარო რეესტრში ნამდვილი ფურორი მოახდინა.
ყოველთვის თავის ასაკზე უფრო ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა, ხოლო სილამაზის სალონის ვიზიტის შემდეგ რამდენიმე ათეული წელი მოაკლდა. სტუმრები, განსაკუთრებით მამაკაცები, თვალს ვერ აშორებდნენ ქერათმიან ქალს დახვეწილ ცისფერ კაბაში. ცერემონიის დროს ცრემლმორეული ქალი სიყვარულით უყურებდა სერიოზულ, ოდნავ დაბნეულ ვაჟს და მის მომხიბვლელ საცოლეს. რა კარგია, რომ მოვიდა. ცერემონიის შემდეგ ყველა სტუმარმა ახალდაქორწინებულებს მიულოცა. ილიამ ბრბოში შეუმჩნევლად გააღწია და დედას უჩურჩულა:
-ანუ ჩემი თხოვნა შენთვის არაფერს ნიშნავს? ვიმედოვნებ, რესტორანში წამოსვლას არ აპირებ.
-არ ვაპირებ, – თავი დაუქნია ნანამ. – უკვე ვნახე ყველაფერი, რაც მინდოდა.
-გამარჯობა – აწითლებული ეკა მიუახლოვდათ. – ქალბატონო ნანა საოცრად გამოიყურებით. მშობლები გეპატიჟებიან რესტორანში.
-მადლობა, მაგრამ უნდა წავიდე.
-როგორ უკვე? – აღშფოთდა ეკა. -ილია, რა ხდება?
-დედა, სად გეჩქარება? ეს ხომ შენი ერთადერთი ვაჟის ქორწილია, – იძულებითი ღიმილით დაპატიჟა დედა რესტორანში.
როდესაც მშობლების მიერ ახალდაქორწინებულების დალოცვის დრო მოვიდა, ნანამ მიკროფონი აიღო:
-ბავშვებო, ბედნიერები იყავით. მთელი ცხოვრება ერთმანეთი გიყვარდეთ.
მის მოკლე გამოსვლაში იმდენი გულწრფელი გრძნობა იყო, რომ სტუმრებამ ოვაციები არ დაიშურეს. პატარა სცენიდან ჩამოსვლისას კინაღამ დაეჯახა ძვირფას კოსტიუმში გამოწყობილ მამაკაცს.
-შეუძლებელია, – ხმამაღლა თქვა მერაბმა და გზა გადაუღობა. – ნანა, ეს შენ ხარ? აქ რას აკეთებ?
-მერაბი? – ნანა თვალებს ვერ უჯერებდა.
-პატარძლის მამა ჩემი საქმიანი პარტნიორია. აი, ქორწილში დამპატიჟა. რა სიმპათიური ვაჟი გყავს. – აღელვებულმა ნანას ხელი მოჰკიდა. – ფანჯარასთან მივიდეთ, დავილაპარაკოთ? მარტო ხარ, ქმრის გარეშე? უკვე 10 წელია განქორწინებული ვარ, შვილები არ მყავს.
მთელი საათი ლაპარაკობდნენ. მერაბმა უამბო, როგორ ჩაფრინდა მამა მასთან და უთხრა, რომ ნანა სხვა ბიჭს შეხვდა და თბილისში გადავიდა. შოკირებულმა მამას არ დაუჯერა. საყვარელი ადამიანი ეჭვებით რომ არ დაემცირებინა მეგობრისგან ამბის გაგება სცადა. მეგობარი კაფეში მივიდა, მაგრამ იქ ვერავინ იპოვა. კაფის მფლობელები და მიმტანები ერთხმად ადასტურებდნენ მამისგან მოწოდებულ ინფორმაციას.
-მაშინ კინაღამ გავგიჟდი. ინგლისში კიდევ ნახევარი წელი დავრჩი, იქიდან დედაქალაქში გადავედი. მამა დააწინაურეს, მოგვიანებით დავქორწინდი. ვიყავი ბედნიერი ეს წლები? არც ერთი წამით. მხოლოდ შენთან ახალგაზრდობაში. შენ როგორ ცხოვრობდი მთელი ეს დრო?
-მოდი, არ გვინდა სამწუხარო ამბების გახსენება. ბოლოს და ბოლოს ქორწილია. ყველაფერს მოგვიანებით მოგიყვები, მაგრამ ახლა საცეკვაოდ დამპატიჟე.
სტუმრები თვალს ვერ აშორებდნენ ლამაზ წყვილს. ილიამ დედას შეხედა და ვერ იცნო. უცებ გაიფიქრა, რომ დედამისი ძალიან ლამაზი ქალი იყო, რომელმაც ძალიან პატარა ასაკში დათმო პირადი ცხოვრება მისი გულისთვის. მის ცხოვრებაში პირველად შეიჭრა სირცხვილის გრძნობამ. შენიშნა, რომ დედამისი ვიღაც მდიდარ კაცთან ხელჩაკიდებული გასასვლელისკენ მიემართებოდა. პარმაღზე ძლივს დაეწია.
-დედა, სად მიდიხარ?
-მივდივარ, შენ ხომ ეს გინდოდა – შეახსენა დედამ.
-დედა, მაპატიე, მაგრამ სად მიდიხარ ამ კაცთან ერთად?
-მასთან ერთად დედამიწის კიდემდეც წავალ, – აღიარა ნანამ. – სხვათა შორის, გაიცანი, მამაშენია.
ილია დაბნეული უყურებდა მერაბის. ნანამ ღიმილით დაამატა.
-როგორც ჩანს, ხანგრძლივი საუბარი გველოდება, მაგრამ არა დღეს. დღეს ქორწილია!
