მორიგე ექიმმა პაციენტი გასინჯა, დაღლილად გაიზმორა და ფანჯარასთან მივიდა. გარეთ პირველი თოვლი დიდ ფანტელებად ცვიოდა. ექიმმა სიგარეტს მოუკიდა და მედ-ძმას მიუბრუნდა:
-რას ვაპირებთ? უკვე გაყინულია, ამიტომ აზრი არ აქვს.
ლევანი საკაცესთან მივიდა და პულსი შეამოწმა. ვერ იგრძნობოდა, მაგრამ ქალს წამწამები თითქოს აუკანკალდა. სახიდან სველი თმა მოაშორა და გაიყინა – მოეჩვენა, რომ ამ ქალს იცნობდა.
“ლიკა?” – გაიფიქრა მან, მაგრამ მაშინვე განდევნა ეს აზრი. ლიკას მოვლილი, მრგვალი სახე ჰქონდა, მის წინ კი გაურკვეველი ასაკის მაწანწალა ქალი იწვა.
სანამ ლევანი საკაცესთან იდგა, მორიგე ექიმი უკვე სანიტრებს იძახებდა მორგიდან. მათ უსიცოცხლო სხეული თავიანთ საკაცეზე გადაიტანეს, მორგის ზეწარი გადააფარეს და საკაცე დერეფანში გააგორეს. ექიმმა კმაყოფილმა დაასრულა სიგარეტის მოწევა და მიმღები ოთახიდან გასვლას აპირებდა, როცა უცებ შენიშნა, რომ პასპორტი და თანმხლები საბუთები არ გაატანა. სანიტრები უკვე ლიფტში შევიდნენ და სარდაფის სართულზე ჩადიოდნენ.
-ლევან, – მიმართა მან, – დამხრჩვალ ქალს საბუთები დარჩა. გთხოვ, წაიღე მორგში და მერე შეგვიძლია წავუძინოთ, – თქვა მან და დაამთქნარა.
ლევანმა ფურცლები აიღო და ლიფტს რომ არ დალოდებოდა, კიბეებისკენ წავიდა. იატაკებს შორის პლატფორმაზე შუქი ანათებდა და მან პაციენტის მონაცემები შენიშნა თანმხლები ფურცლის ზედა ხაზზე: ლიკა ს., დაბადებული 1994 წლის 17 მარტს. ფაილის შიგნით იყო ნესტიანი პასპორტი, წყალს მხოლოდ ლამინირებული გვერდი და ფოტოსურათი გადაურჩა.
ლევანს ხელები აუკანკალდა. ლიკა და ლევანი ერთ წელს და ერთ თვეს იყვნენ დაბადებულები. ის მასზე რამდენიმე დღით იყო უფროსი. ბავშვები მოპირდაპირე ბინებში ცხოვრობდნენ და ერთ საბავშვო ბაღში დადიოდნენ. ადრეული ბავშვობიდან ბიჭი და გოგო დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ ნათესავები იყვნენ. ლიკას ძალიან გაუკვირდა, როცა მათ სახლში პატარა თომა გაჩნდა და უთხრეს, რომ ეს მისი ძმა იყო.
-ძმა? – დაბნეული იყო ლიკა. – და ლევანი ვინ არის?
მშობლებმა გაიცინეს და უთხრეს, რომ ლავანი მეზობელი იყო. მაგრამ, როგორ უნდა აუხსნას ახლა საბავშვო ბაღში მეგობრებს, რომ ლევანი არ არის მისი ძმა, როგორც ის ამბობდა, არამედ უბრალოდ მეზობელია?
დაახლოებით იგივე ამბავი გამეორდა ლევანის ოჯახში, როდესაც მისი პატარა და დაიბადა. მამამ თქვა, რომ ლევანს, როგორც უფროსს, მოუწევდა მასზე ზრუნვა და მისი დაცვა. მაშინ ბიჭმა ჰკითხა:
-და ლიკა?
-ლიკა? – ვერ გაიგო მამამ.
-ლიკას ვინ დაიცავს, თუ ახლა უკვე ია უნდა დავიცვა?
მამამ გაიცინა:
-ვფიქრობ, შენ შეძლებ დაიცვა იაც და ლიკაც. შენ მაგარი ბიჭი ხარ!
ბიჭმა თავი დაუქნია და მამამ დაამატა:
-მაგრამ არ დაგავიწყდეს, ლიკა უბრალოდ შენი მეზობელია, ია კი – შენი და.
ლევანი საგონებელში ჩააგდო სიტყვა „მეზობელმა“. მას ეგონა, რომ ეს მხოლოდ პირველ სართულზე მცხოვრებ ბებიებს ეხებოდა. რა შუაშია ლიკა, რომელთანაც ბავშვობიდან ერთად არიან?
სწავლის დრო რომ მოვიდა, ისინი პარალელურ კლასებში მოხვდნენ და მშობლებს ჩხუბი აუტეხეს.
-სკოლაში არ წავალ! – ყვიროდა ლიკა. – ვიღაც მსუქან ბიჭთან დამსვეს, გაკვეთილზე ჩანთიდან საჭმელს იღებს და ჭამს. ლევანთან მინდა ჯდომა!
ლევანმა არა მხოლოდ პრეტენზია გამოთქვა, არამედ შესთავაზა პრობლემის კონსტრუქციული გადაწყვეტა.
-სკოლაში აღარ წავალ! – ამბობდა ლევანი. – კლასში იმდენი გოგოა, ერთი მაინც გაცვალონ ლიკაზე.
მშობლებმა სკოლის ადმინისტრაციას მიმართეს. ბავშვები ერთ კლასში მოახვედრეს და ერთ მერხთანაც კი დასვეს, იმ პირობით, რომ გაკვეთილებზე არ ილაპარაკებდნენ. ბავშვებმა პირობა დადეს და ასე დაამთავრეს დაწყებითი კლასები ერთ მერხზე, იმის შიშით, რომ ისევ სხვადასხვა კლასებში გადაიყვანდნენ.
გაკვეთილებზე მართლაც ვერ ბედავდნენ ერთმანეთთან საუბარს, მაგრამ შესვენების დროს ვერ ჩერდებოდნენ. ვინც აბრაზებდა, ლევანი უმტკიცებდა, რომ ლიკა მისი და იყო, მაგრამ არა საკუთარი. მაგრამ ბიჭები არ ნებდებოდნენ და ის საბოლოოდ შეეგუა.
-საქმრო და იყოს საქმრო, – ფიქრობდა. როდესაც გავიზრდები და მართლაც მოვიყვან ლიკას ცოლად, მერე ნახავენ. თუმცა ლევანმა თავადაც არ იცოდა, ვის, ან რა უნდა ენახა.
მოზარდობისას ლიკას მოულოდნელად თაყვანისმცემლები გამოუჩნდა პარალელური და უფროსი კლასებიდან. ისინი ლიკას და ლევანს სკოლის შემდეგ უსაფრდებოდნენ და ცდილობდნენ ლამაზმანის გატაცებას მისი მუდმივი მცველისგან. ლევანი მათ ზურგჩანთით იგერიებდა და თავიდან ლიკაც ეხმარებოდა, მაგრამ ერთ დღეს მოულოდნელად უთხრა:
-იცი, აღარ გამომყვე.
-რატომ? – გაიკვირვა ლევანმა. -შენთვის ხომ უკეთესია. არ დაიღალე ჩხუბით?
მან უბრალოდ მხრები აიჩეჩა და ლევანმა ჩაიბუტბუტა:
-კარგი, როგორც გინდა.
ის სკოლიდან გავიდა, უფროსი ბავშვების ჯგუფს გასცდა და ღობის კუთხის მიღმა დაიმალა. სკოლის გვერდით საბავშვო ბაღი შენდებოდა. ერთი წუთის შემდეგ მან დაინახა, რომ ლიკა თავის მეგობრებს გამოემშვიდობა, ვიღაცას ხელი დაუქნია და შემდეგ გზა გააგრძელა კალათბურთელ ლაშასთან ერთად, რომელიც სკოლის სიამაყედ ითვლებოდა სპორტში. გაოგნებულმა ლევანმა, რომ არ ეყვირა, საკუთარი მუშტი კბილებს შორის მოიქცია და იქამდე იდგა, სანამ წყვილი კუთხეში არ გაუჩინარდებოდა.
მას შემდეგ ლევანი და ლიკა თითქმის მტრებად იქცნენ. ყოველ შემთხვევაში, ბიჭი მას თითქმის არ ელაპარაკებოდა, თუმცა მეგობარი ცდილობდა მასთან შერიგებას.
სკოლის დამთავრების შემდეგ ლიკა იმ კალათბურთელზე დაქორწინდა და მასთან ერთად წავიდა სხვა რეგიონში, სადაც მის ქმარს შესთავაზეს ადგილი, როგორც მოთამაშეს პერსპექტიულ გუნდში. დედამისი, ლევანის დედის მეგობარი, ჰყვებოდა ახალგაზრდა ოჯახის მუდმივ მოგზაურობებზე ქვეყნის მასშტაბით, საზღვარგარეთ შეჯიბრებებზე, სადაც ლიკა მუდმივად თან ახლდა ქმარს, მათ ბედნიერ ცხოვრებაზე. ლევანს ეს არ აინტერესებდა, ლიკა მოღალატედ მიაჩნდა და “თხას” უწოდებდა. მიუხედავად იმისა, რომ სადღაც სულის სიღრმეში მაინც ოცნებობდა, რომ ის გონს მოეგებოდა, მიატოვებდა იმ სპორტსმენს და მისი ცოლი გახდებოდა.
თავად, სამედიცინო სასწავლებელში ჩაირიცხა – სპორტული მედიცინის ფაკულტეტზე. ის ყოველთვის აღფრთოვანებული იყო ექიმების მუშაობით კრივში შეჯიბრების დროს და ოცნებობდა, რომ თავადაც მოურჩენდა ჭრილობებს ან გონზე მოიყვანდა რინგზე ნოკაუტში ჩავარდნილ სპორტსმენებს.
მაგრამ ბოლო წელს, როდესაც დასახულ მიზანს მხოლოდ რამდენიმე თვე აშორებდა, ოჯახში უბედურება დატრიალდა: მამა მოულოდნელად გარდაიცვალა. დედა დარდისგან ავად გახდა, ლევანს მხრებზე დააწვა არა მხოლოდ მასზე, არამედ უმცროს დაზე ზრუნვაც, რომელსაც ჯერ კიდევ არ ჰქონდა დამთავრებული სკოლა. ლევანმა სწრაფად გააცნობიერა, რომ ოჯახის გამოსაკვებად მას სამსახური სჭირდებოდა.
ინსტიტუტში მიიღო კვალიფიკაციის დამადასტურებელი საბუთი და საავადმყოფოში მედ-ძმად დასაქმდა. ახალმოსული სასწრაფოდ გააწესეს რეანიმაციულ განყოფილებაში, სადაც ხშირად უწევდა მომაკვდავი ადამიანების რეანიმირება და ჭრილობების დამუშავება. “რა თქმა უნდა, რინგი არ არის, მაგრამ ესეც კეთილშობილური საქმეა”, – ფიქრობდა ლევანი, როდესაც მორიგი ავტოავარიის შედეგად დაზარალებული პაციენტი გამოჰყავდა მტკივნეული შოკიდან.
ახლა კი გამხდარი და ჭუჭყში ამოსვრილი ლელა მორგში გადაჰყავდათ!
ლევანი სანიტრებს დაეწია და საკაცე გააჩერა:
-ბიჭებო, გაჩერდით! შეცდომაა. სასწრაფოდ გადაიყვანეთ რეანიმაციაში.
-რას ამბობ? ექიმმა გარკვევით დაწერა: სიკვდილი ჰიპოთერმიისგან.
-ერთი წუთით, – დაიყვირა ლევანმა, როცა დაინახა, რომ სანიტრები უკვე აპირებდნენ საკაცის მაცივარში შეგორებას.
მან თავად შეატრიალა საკაცე ლიფტისკენ.
-მაშინ თქვენ იქნებით პასუხისმგებელი, – უთხრა უფროსმა სანიტარმა.
-რა თქმა უნდა, – თავი დაუქნია ლევანმა.
რეანიმაციულ განყოფილებაში მხოლოდ ორი პაციენტი იმყოფებოდა: ბებია ინფარქტით და ახალგაზრდა ქალი თავის ტვინის ტრავმული დაზიანებით. ლევანმა ლიკა ხელში აიყვანა. ის მოზარდივით მსუბუქი იყო. მან იგი თავისუფალ საწოლზე გადაიყვანა. “ეს ცუდია”, – გაიფიქრა მან, ფრთხილად შემოახვია პაციენტს მშრალი პირსახოცი და შეძლებისდაგვარად მოკლედ შეაჭრა გრძელი, სველი თმა. შემდეგ თავზე პირსახოცი შემოიხვია და წვეთოვანი დაუდგა.
მდგომარეობა იყო სერიოზული, მაგრამ სტაბილური: სხეულის ტემპერატურა კრიტიკულ დონემდე დაეცა, პულსი ძლივს აღწევდა წუთში 40 დარტყმას, არტერიული წნევა იყო დაბალი.
ლიკას უყურებდა და მაინც ვერ იჯერებდა, რომ ის იყო. თხელი მოლურჯო კანი მჭიდროდ ფარავდა მის სხეულს, მის გარეგნობაში არაფერი მიუთითებდა იმ ბედნიერ ცხოვრებაზე, რაზეც დედამისი ასეთი ენთუზიაზმით საუბრობდა. უცებ ლევანს მორიგე ექიმის უკმაყოფილო ხმა მოესმა:
-აქ რა ხდება?
-ექიმო, პაციენტი ჯერ კიდევ ცოცხალია. თავად ნახეთ, – მიანიშნა მონიტორზე.
-მოიცა, ვერ გავიგე, ის ხომ მორგის თანამშრომლებმა წაიყვანეს. რეანიმაციაში როგორ მოხვდა?
ლევანმა აღიარა:
-მე დავეწიე და დავაბრუნე.
-გინდა დამაპატიმრონ? უყურადღებობა, სამსახურებრივი მოვალეობის შეუსრულებლობა? ამის მიღწევას ცდილობ? – გაბრაზდა ექიმი.
-არავითარი ბოროტი განზრახვა არ მქონია, უბრალოდ… ეს გოგო ჩემი ბიძაშვილია, – თავი დახარა ლევანმა.
ექიმი გაოგნებული იყო, ვერ წარმოიდგენდა, რომ ეს უსახლკარო ქალი შეიძლება ნორმალური ადამიანი ყოფილიყო და მითუმეტეს, მისი თანამშრომლის ნათესავი.
-ლევან, რატომ არ აქცევდი ყურადღებას? აქამდე როგორ მივიდა? – ჰკითხა ექიმმა.
-არ ვიცი, – აღიარა ლევანმა.- მოუთმენლად ველოდები, გონს როდის მოვა.
-იცი, რა? რადგან ის შენთვის ძალიან ძვირფასია, ახლა კარგ წამალს მოგიტან.
სადღაც წავიდა და ახალი ბოთლით დაბრუნდა.
-გმადლობთ, ექიმო! – თქვენი მოვალე ვარ.
-არაფრის, – უპასუხა ექიმმა. – ბოლოს და ბოლოს, მე ხომ ექიმი ვარ, – თქვა და კვლავ წავიდა დასასვენებლად.
ლევანი ლიკას საწოლის გვერდით სკამზე ჩამოჯდა, თვალები დახუჭა. თავში ათასობით ფიქრი უტრიალებდა.
უცებ გაახსენდა მამის სიტყვები, რომლებიც შორეულ ბავშვობაში უთხრა: ”ვფიქრობ, რომ შენ შეძლებ დაიცვა ლიკაც და იაც. შენ ხომ მაგარი ბიჭი ხარ! “კი მამა, ასე მომიწია” – ჩაიჩურჩულა მან და დაიძინა.
დილით ის კვნესამ გააღვიძა. ლიკა მძიმედ სუნთქავდა და იმეორებდა იმავე სიტყვას: “რატომ?” ლევანი მას მიუახლოვდა.
-ლიკა, ლიკა, – დაუძახა ჩუმად.
თვალები ოდნავ გაახილა და, როგორც ჩანს, ვერ იცნო, ძლივს გასაგონი ხმით თქვა:
-რატომ გადამარჩინეთ? მე არ მინდა ცხოვრება.
-მე ვარ, ლიკა. დამშვიდდი, კარგად ხარ.
ქალმა შეხედა მას და ატირდა:
-ლევან, არ მინდა…
ლევანმა დამამშვიდებელი ინიექცია გაუკეთა და ისევ გვერდით მიუჯდა. “რას ნიშნავს მისი სიტყვები? ნუთუ თვითმკვლელობა სცადა?” – გაიფიქრა მან. “რამ აიძულა იგი?” მორიგეობის დასრულების შემდეგ, ლევანმა მორიგე ექთანს სთხოვა განსაკუთრებული ყურადღება მიექცია ლიკასთვის. შემცვლელი დაჰპირდა, რომ თვალს ადევნებდა და თუ რამე მოხდებოდა, სასწრაფოდ დარეკავდა.
სახლში დაბრუნებულმა ლევანმა, პირველ რიგში მოპირდაპირე კარზე დარეკა.
-ანა დეიდა, ლიკას ბოლოს როდის დაელაპარაკეთ? – ჰკითხა მან.
-არც ისე დიდი ხნის წინ, მგონი გუშინწინ. მისი თქმით, ისინი საზღვარგარეთ მიდიოდნენ და ცოტა ხნით ვეღარ დარეკავს. რა მოხდა?
-როგორ გითხრათ… პაციენტი შემოიყვანეს, რომელიც მას ძალიან ჰგავდა. მაგრამ რადგან ლიკა საზღვარგარეთ არის, ეს იმას ნიშნავს, რომ ის არ არის, – უპასუხა მან და წასვლა დააპირა, მაგრამ ქალმა შეაჩერა.
-მოიცა, ლევან, რაღაც მოუსვენრად ვარ, გესმის? მისი ხმა ტელეფონში რაღაცნაირად უცნაურად მომეჩვენა. ვკითხე, რა სჭირდა და მან მიპასუხა: “არ ინერვიულო, ცოტა გაციებული ვარ, სანერვიულო არაფერია”. მერე კი კარგა ხანს მოუსვენრად ვიყავი, თითქოს ტყუილი მითხრა. დედის გულს ვერ მოატყუებ.
ლევანმა, როგორც შეეძლო დაამშვიდა და სახლში წავიდა. საღამოს ცვლის თანამშრომელმა დაურეკა:
-ლევან, შენმა დამ ფანჯრიდან გადავარდნა სცადა, ძლივს შეიკავეს. მეშინია, რომ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში არ გადაიყვანონ.
ლევანი მაშინვე საავადმყოფოში გაიქცა. ლიკას წვეთოვანი ედგა, მაგრამ როცა დაინახა, ფანჯარას მიუბრუნდა, რითაც ლევანმა დაასკვნა, რომ იცნო.
-ვილაპარაკოთ?
ის გაჩუმდა.
-დედაშენმა მითხრა, რომ ამ დღეებში საზღვარგარეთ წასვლას აპირებდი.
-დედა… ის ხომ დარწმუნებულია, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად არის. მისი ქალიშვილი ხომ სხვანაირად ვერ იქნება, – უცებ ალაპარაკდა ლიკა. -მე კი… მთელი ეს დრო ვიტყუებოდი. მე არსად წავსულვარ ჩემს ქმართან ერთად, რადგან მან არ წამიყვანა. ის ამბობდა, რომ უცხო ქალაქში სახლში ყოფნით მოვიწყენდი. და მე ჩვენს ქალაქში ვრჩებოდი მოწყენილი. არც პროფესია მაქვს, არც განათლება. ერთი გზა დამრჩენოდა, ბაზარზე ვაჭრობა და იქ ვიშოვე სამსახური. როცა ჩემმა ქმარმა შეიტყო, გაბრაზდა და მცემა. ამბობდა, რომ ჩემი მეუღლისთვის ბაზარში მუშაობა შეუფერებელიაო. მე ვეუბნებოდი: „მირჩევნია ბაზარში ვიმუშაო, ვიდრე მთელი დღე გალიაში ვიჯდე“. მერე სულ გაგიჟდა, ეტყობა საყვარელი გაიჩინა. ყველაფერს მე მაბრალებდა: ის, რომ მისი გუნდი არ იყო წარმატებული და რომ ისინი აგებდნენ შეჯიბრებას. მე იგი მივატოვე, მშობლებს კი ვეუბნებოდი, რომ ყველაფერი მშვენივრად იყო.
ჰოსტელში ვცხოვრობდი მიგრანტ ქალებთან ერთად, ცუდად ვიკვებებოდი და კუჭი დავიავადე. დავიწყე ავადობა და წონაში კლება და საკვები პროდუქტების განყოფილებაში აღარ მამუშავებდნენ – ამბობენ, რომ კარგად არ გამოიყურებოდი. გადავედი სუვენირების გაყიდვაზე, მაგრამ იქ შემოსავალი ძალიან მცირე იყო. როცა სოლიდური თანხის შოვნას ვახერხებდი, წამლებში მეხარჯებოდა. რაც უფრო გადიოდა დრო, მით უფრო საშინელი ხდებოდა ცხოვრება. რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ სამსახურში წასვლა აღარ შემეძლო და გადავწყვიტე: მოდი, რაც იქნება, იქნება, სახლში წავალ და ყველაფერს ვაღიარებ. სახლიდან ხომ არ გამომაგდებენ. აქ როგორ მოვხვდი, ცალკე ისტორიაა, გახსენებაც არ მინდა.
და აი, ჩემს მშობლიურ ქალაქში ვსეირნობდი და ვფიქრობდი “რა კარგია, როგორც იქნა, სახლში ვარ”. და ამ დროს დედაჩემი მირეკავს: “შვილო, როგორ ხარ?” ვერ შევძელი მეთქვა, როგორ ვიყავი და სად. ვუთხარი, რომ აეროპორტში ვყავით და მალე გავფრინდებოდით. და უცებ ვხედავ, რომ ჩვენი მასწავლებელი დგას ტროტუარზე, უსმენს ჩემს სისულელეებს და მიყურებს დაბნეული და ცოტა ზიზღითაც კი. სწრაფად დავემშვიდობე დედას და გავიქეცი. გავრბივარ, მაგრამ ძალიან მრცხვენია, საკუთარი თავი მეზიზღება, ვის ვჭირდები ასეთი მატყუარა? დედას, ძმას? ისინი ხომ მოკვდებიან, როცა ნახავენ, როგორი ნათესავი ესტუმრათ. ხიდისკენ გავიქეცი და მდინარეში გადავვარდი. და იცი რა იყო ყველაზე ცუდი? წყალი საშინლად ცივი აღმოჩნდა, სულ გაყინული ვიყავი. ვერ ვიძირებოდი. ვიმედოვნებდი, რომ წყალი ჩემს ტანსაცმელს დაასველებდა და ძირამდე ჩამათრევდა, მაგრამ არ გამოვიდა. არ ვიცი რამდენ ხანს ვიწექი იქ, სანამ არ გავითიშებოდი.
ლევანმა შუბლიდან ოფლი მოიწმინდა.
-ეჰ, ლიკა, რა დამართე საკუთარ თავს და ვისთვის? უიღბლო კალათბურთელის გულისთვის?
-ოჰ, არ გამახსენო, – სთხოვა მან. – რომ იცოდე, რა ტკბილი სიტყვებით მაცდუნებდა…
-გუშინ დედაშენს ველაპარაკე. – ის გრძნობს, რომ შენ რაღაცას უმალავ, ის შენზე ღელავს. ნება მომეცი დავურეკო და შენთან მოვიდეს.
ლიკამ ჯერ თავი დაუქნია, შემდეგ კი ტირილი დაიწყო.
-იქნებ მართალი ხარ. უკეთესია აქ მნახონ, ვიდრე ჩემს ცნობილ ძველ ქურთუკში.
ერთი საათის შემდეგ ლიკას დედა უკვე ქალიშვილთან იყო. ის ჩაეხუტა მას და ატირდა, ლიკა კი ჭაღარა თმაზე ეფერებოდა და ამბობდა:
-არ გინდა, დედა, არ გინდა!
ორკვირიანი გაძლიერებული კვების, სუფთა ჰაერზე სეირნობისა და ვიტამინით თერაპიის შემდეგ, ლიკა შესამჩნევად გალამაზდა. სახიდან სისხლჩაქცევები გაუქრა, ტუჩებმა კი ჯანსაღი ვარდისფერი ფერი შეიძინა.
მის ოთახთან გავლისას, მორიგე ექიმმა თქვა:
-რა ლამაზმანები მკურნალობენ ჩვენთან!
მაგრამ ლევანმა მაშინვე შეუტია მას:
-მაპატიეთ, მოგატყუეთ. ლიკა ჩემი და კი არა, ჩემი საცოლეა. ამიტომ, გთხოვთ გზა განაგრძოთ.
-ოჰ, – ამოისუნთქა ექიმმა, – როგორები არიან ეს ახალგაზრდები. ყოველთვის რაღაცას მალავენ.
გაწერის დღეს, ლიკამ დერეფანი ლევანის ნაჩუქარი თაიგულით გაიარა, მადლობა გადაუხადა და დაემშვიდობა ექიმებს, მედდებს და სანიტრებს.
მორგის თანამშრომლებმა, რომლებიც გასასვლელში ეწეოდნენ, ლიკა დაინახეს და პატივისცემით მიესალმნენ. შემდეგ კი ერთმანეთს გადახედეს, მაგრამ ლიკამ ეს ვერ დაინახა. სახლში ფეხით წავიდა და რამდენიმე წლის შემდეგ პირველად, მთელი გულით სურდა ეცხოვრა. და არა მხოლოდ იმისთვის, რომ ეცხოვრა, არამედ რომ ჰყვარებოდა და ისიც ჰყვარებოდათ, რადგან სწორედ დღეს სთხოვა ლევანმა, რომ მისი ცოლი გამხდარიყო.
