ბავშვები ძალიან სწრაფად იზრდებიან და არ არსებობს მშობელი, რომელსაც მემკვიდრის აღზრდის დროს შეცდომა არ დაუშვია. ასეთი გაშვებული მომენტი ყოველთვის შესამჩნევი არაა. ზოგჯერ ცუდი აღზრდის გაგება საკმაოდ გვიან მოდის. იქნება, ეს საზოგადოება ახდენს ადამიანის ხასიათზე გავლენას და მშობლები არაფერ შუაში არ არიან? დღეს „პაპარაცი“ გიზიარებთ ამბავს, სადაც შემთხვევით გაგონილმა საუბარმა ჩვენი მკითხველის აზრი საკუთარ შვილებზე ძირეულად შეცვალა.
მოსმენილი საუბარი
„ჩემი და მეუღლის ცხოვრება პენსიაზე გასვლის შემდეგ დალაგდა. ბავშვები გაიზარდნენ და საკუთარი შვილები შეეძინათ. ჩვენ, მოხუცები ქალაქის ხმაურიდან მოშორებით, კერძო სახლში გადავედით. ეს სიწყნარე და ჰარმონია ნახევარი ცხოვრება მაკლდა, მაგრამ ახალგაზრდობაში საკუთარ თავს ამის ფუფუნებას ვერ მივცემდი. ჩვენ ერთობლივი ძალებით ფული დავზოგეთ და ქალაქგარეთ გადავედით.
ახლა გვაქვს სახლი პატარა ნაკვეთით. ლენამ დაჟინებით მოითხოვა, რომ საკუთარი პატარა ბოსტანი გვქონოდა. მას ფუსფუსი უყვარს. შვილებს ჩვენთან სტუმრობა უყვართ. საკუთარ ოჯახებთან ერთად დასვენების დღეებში, შვებულების და საზაფხულო არდადეგების დროს მოდიან. რა თქმა უნდა, ყველას ნახვა გვახარებს.
ზაფხულში ყველა მეგობრულად მწვადს ვწვავთ და სახლის ეზოში ვირუჯებით, შვილიშვილები გასაბერ აუზში ჭყუმპალაობენ. ბოსტნის მოვლაში ბავშვები არ გვეხმარებიან. დარწმუნებული არიან, ახლა ყველაფრის ყიდვა შეიძლება. თაროებზე ყველაფერი ხელმისაწვდომია და ფასებიც მისაღები, ამიტომ რა აზრი აქვს ბოსტანში გარჯას, თუ ფული გაქვს.
ოღონდ როგორც კი კონსერვების მომზადებას ვამთავრებ, შვილები აქვე ჩნდებიან. ღმერთმა ძალა მოგვცეს, ჯერ კიდევ შეგვიძლია ნაკვეთს გავუმკლავდეთ. ზაფხულის ერთ დღეს ერთად ვერთობოდით, მწვადებს ვჭამდით. ამის შემდეგ დავიშალეთ, მე ჭურჭლის რეცხვა დავიწყე. აქ მეზობელი ოთახიდან საუბარი გავიგონე, მივაყურადე.
შორსმჭვრეტელი ბავშვები
„ჩემი ქალიშვილი სიძესთან ერთად მემკვიდრეობას, ჩვენს სახლს, განიხილავდა. ქალიშვილმა თქვა, რომ მის გაყიდვას და წილიდან ბინის ყიდვას აპირებდა. სიძემ იდეა მოუწონა და გაიხსენა კიდეც, რომ ქალაქში ნაცნობი აგენტი ჰყავს. შემდეგ სიძემ ქალიშვილი დაითანხმა, რომ ლენა სახლში რემონტის გაკეთებაზე დაერწმუნებინა (ასე უფრო ძვირად გაყიდვა შეიძლება). ამაზე შეთანხმდნენ.
ამ საუბარმა თავი ამატკივა. საშინლად ნაწყენი ვიყავი. გამოდის, იმის ნაცვლად, რომ ემუშავა და საკუთარი სახლისთვის ფული დაეზოგა, ჩემმა ქალიშვილმა უფრო მარტივი გზა აირჩია. ვერ ვხვდები, ასეთი ვის ჰგავს. ყოველთვის ვეუბნებოდი, რომ მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი უნდა ჰქონოდა.
გულწრფელად ვაღიარებ, ანდერძზე ჯერ არ მიფიქრია. არადა დამჭირდება. სერიოზულად ვფიქრობ, რომ სახლი ვაჟიშვილს დავუტო. საერთოდ, ძალიან მეშინია, რომ საკუთარ შვილებს ვერ ვენდობი. ვერ ვხვდები, როდის გახდნენ ასეთი პარაზიტები. ჯერ კიდევ იმედი მაქვს, რომ მათი საუბარი არასწორად გავიგე. მაგრამ გულში ჭრილობა დარჩა, ამ ოჯახთან გადაკვეთა უკვე აღარ მსურს“.
