რა ხდება მაშინ როცა იაზრებთ, რომ მეუღლის დედა მართალი იყო და დროდადრო გცხვენიათ მასთან არსებული კონფლიქტების გამო? რა გაკვეთილი უნდა მიიღოთ წარსულისგან რათა ბედნიერი მომავალი გქონდეთ? და რატომ არ ღირს სხვა ადამიანების სიტყვებისა და ქმედებების განსჯა სანამ თავად არ აღმოჩნდებით მათ ადგილზე? სწორედ ამ კითხვებზე პასუხის პოვნაში დაგეხმარებათ ეს სტატია.
“როდესაც ჩემს პირველ მეუღლესთან ვცხოვრობდი დედამთილთან საერთო ენას ვერასდროს ვპოულობდი. მასთან ამ შეუთავსებლობის მიზეზს ვერ ვპოულობდი. მხოლოდ ახლა გავიაზრე, რომ უსამართლოდ ვიქცეოდი მასთან მიმართებაში. ის ხომ სინამდვილეში ძალიან მზრუნველი, მოსიყვარულე და შესანიშნავი ქალი იყო…
ახლა გავაანალიზე, რომ ზოგჯერ ადამიანებთან ურთიერთობისას რაღაცებს მათი მხრიდანაც უნდა შევხედო. ამ ჩვევის არ ქონის გამო მათთან ხშირად მიჩნდებოდა კონფლიქტი, ჩხუბი და უთანხმოება, რის გამოც საბოლოოდ განქორწინებამდე მივედი.
ძალიან არ მომწონდა როდესაც ყოფილი დედამთილი მეუღლესთან დაკავშირებით მუდმივად რჩევებს მაძლევდა და შეცდომებზე მითითებდა…
პირველივე შეხვედრის დღიდან მეუღლის მამის მიმართ სიმპათიები გამიჩნდა და მის მიმართ დადებითად ვიყავი განწყობილი, ამის ფონზე დედამთილი უფრო მაღიზიანებდა და ჩემში მხოლოდ ნეგატიურ ემოციებს იწვევდა.
განქორწინების შემდგ 10 წელზე მეტი გავიდა მაგრამ მამამთილზე მხოლოდ დადებითი მოგონებები მაქვს. დღემდე ეს ადამიანები ჩემთვის ახლობლებად რჩებიან. მაგრამ მხოლოდ 2 წლის წინ შევეჩეხე პირისპირ იმავე პრობლემას რაც წინა მეუღლის მშობლებთან მქონდა და მივხვდი თუ რატომ იქცეოდა ჩემი დედამთილი ასე. ამის გააზრების შემდეგ ძალიან შემრცხვა…
ჩემი დედამთილის ქცევის მიზეზი მისი მეუღლის უხასიათობა და ემოციური მდგომარეობა იყო. ჩემი მეორე მეუღლეც სწორედ მისი მსგავსი აღმოჩნდა: ცივი, ძუნწი და მუდმივად უკმაყოფილო. მივხვდი, რომ დედამთილის ყველა ქცევა დახმარების და მხარდაჭერის თხოვნა იყო რომელიც მე ვერ გავიაზრე…
საბოლოოდ მეორე მეუღლესთანაც მომიწია განშორება. ხშირად ვფიქრობ იმაზე, თუ როგორ გაგრძელდებოდა ყველაფერი, დედამთილისთვის რომ გამეგო და მხარი დამეჭირა. ახლა ძალიან მინდა ბოდიში მოვუხადო და მის შვილთან დაკარგული ურთიერთობა დავიბრუნო. მაგრამ რამის შეცვლა უკვე ძალიან გვიანია…”
