გჯერათ ცუდი გენეტიკის? ჩვენ არა! თუმცა ყველაფერი ხდება. მაგალითად, სხვისი შვილი შესაბამისი აღზრდის შედეგად შეიძლება ნამდვილს სიხარულად იქცეს ახალშეძენილი მშობლებისთვის.
თუმცა ისტორია რომელსაც ამ სტატიაში წაიკითხვათ ურთიერთ საწინააღმდეგო მაგალითებით არის სავსე. ნუ იჩქარებთ მთხრობელის მიმართ უარყოფითად განსაწყობად ის ხომ ყველაზე მნიშნელოვანს – თავისი ცხოვრების ნაწილს გვიზიარებს.
“ვერ ვიტყვი რომ ჩემი ისტორია ცისარტყელის ფერებით არის მოფენილი. 37 წლის ვარ და აქედან 20 წელი საკუთარი თავისთვის არ მიცხოვრია. იქიდან დავიწყოთ, რომ 17 წლის ასაკში დდად ვიქეცი. არა ბავშვი ჩემი არ იყო! ჩემი დის შვილი გოგონა იგულისხმება, რომელიც ძალიან საყვარელი პატარა ქმნილებაა. დამ ის მე და დედას დაგვიტოვა და თვითონ კარერული ზრდისა და უკეთესი ცხოვრების საძიებლად მოკურცხლა.
საკმაოდ რთული იყო რადგან ბავშვის მოვლა არ ვიცოდი. იმ დროს თავი სხვა ფიქრებით მქონდა სავსე: ოცნებები, ურთიერთობები, სამომავლო ჩანაფიქრები… და აი ბავშვი რომელსაც არავინ ელოდა.
მაგრამ, არაფერია, გავზარდეთ და კარგ ადამიანად ვაქციეთ. როდესაც გოგონას 4 წელი შეუსრულდა ოფიციალური მეურვეობა დედაზე გავაფორმეთ. გოგონამ არც კი იცოდა ვინ იყო ნამდვილი დედა და მისთვის დედა მე ვიყავი. ვუზაირებდით საიდუმლოებებს, ვმეგობრობდით და ერთმანეთის საყრდენს წარმოვადგენდით.
ჩემი ურთიერთობები გაუარესდა. მეგობარი ბიჭი ვერაფრით იგებდა რატომ ვიყავი სხვისი შვილის ძიძა. მას ჩემგან ახალგაზრდული გართობა აინტერესებდა: წვეულებები, გვიანობამდე სეირნობა და ა.შ> მე კი საკუთარ თავზე დედის როლი ავიღე და რა თქმა უნდა მას დავშორდი.
გავიდა დრო და სერიოზლი ურთიერთობა ვერ ავაწყე. ჩემი ფიქრები დისშვილითა და მისი განათლებით იყო დაკავებული. ფული ასე თუ ისე გვყოფნიდა რადგან დედაც გვეხმარებოდა. პრაქტიკულად მთელს ფულს ბავშვს ვახარჯავდით. ჩაცმა, სწავლა, წრეები და ა.შ. დარწმუნებული ვარ თანამედროვე შობლები გამიგებენ.
საკუთარი შვილიც რა თქმა უნდ აარ გამიჩენია. ბავშვზე როგორ ვიფიქრებდი როცა ყველა კაცი გამირბოდა როდესაც იგებდნენ, რომ გოგონას მარტო ვზრდიდი და თან ჩემსას კი არა დის შვილს.
ყველაზე ცუდი ამბავი მაშინ მოხდა როდესაც გოგონა 17 წლის გახდა. ჩემი და დაბრუნდა! ოქროთი მოკაზმული და ძვირდაღირებული სმარტფონით, ცრემლებით ემუდარებოდა გოგონას პატიებას და მოისურვა ის თავსითან წაეყვანა. გოგონა ნამდვილ დედას დათანხმდა და მის მანქანაში ჩაჯდა დედასთან წასასვლელად.
ერთი კვირა საჭმელი არ მიჭამია. არ შემეძლო ასეთი ღალატის პატიება. ვერავინ მაშვიდებდა. ბოლოს ჩემმა დირექტორმა დახმარება შემომთავაზა. ოდნაბ ხელფასის მომატება და რამდენიმე თავისუფალი დღის მოცემა. შემდეგ ერთად სადილობა. ასეთ ცვლილებებს არ ველოდი და ამაზე არც კი მიფიქრია. თუმცა დედამ მირჩია მოვდუნებულიყავი…
გავიდა რამდენიმე წელი, ეხლა მე და ჩემი ყოფილი დირექტორი და ახლა უკვე მეუღლე შვილს ველოდებით. მთლიანად მოვწყდი წარსულს, ვიპოვე კარგი ფსიქოთერაპევტი და უკეთ გავაანალიზე ჩემი შფოთვები. ჩემი მეუღლე დღეს ჩემი საუკეთესო მეგობარი და უბრალოდ იდეალური მეუღლეა თუმცა არის კიდევ ერთი ახალი ამბავი…
ჩემი და განქორწინდა და მას ქონებიდან არაფერი ერგო და რა თქმა უნდა დედას ბინაზე აცხდებს პრეტენზიას. მე კი პრინციპულად მინდა, რომ ის მას არ შეხვდეს. არცერთი თეთრი! რა თქმა უნდა ამაში მეუღლის კავშირების ჩართვასაც ვფიქრობ.
ალბათ ფიქრობთ რომ საშინელი ადამიანი ვარ… ასე ხომ ზიანს ჩემს “შვილს” მივაყენებ, მას მით უმეტეს არანაირი უფლება არ აქვს ამ ბინაზე პრეტენზიის გამოცხადებისთვის რადგან როგორც კი დედასთან წავიდა ჩვენი მეურვეობა შეწყვიტეს. მის დედიკოზე კი აუცილებლად და მაქსიმალურად ვიძიებ შურს!
