იმ ზრდასრულ შვილებთან ურთიერთობა, რომლებმაც საკუთარი ოჯახები შექმნეს, ყოველთვის მარტივი არაა. ხანდახან, გაუგებრობა და წყენა თრგუნავს საღ აზრს, რაც არაპროგნოზირებად შედეგს გამოიწვევს. ასე განვითარდა ჩვენი დღევანდელი ისტორიაც, რომელშიც დედისა და ვაჟიშვილის ურთიერთობა ნამდვილი სისულელის გამო გაწყდა. რთულია იმის თქმა, ოდესმე შეძლებენ თუ არა ამის გამოსწორებას.
დედისა და ვაჟის ურთიერთობა
“კოტე თითქმის 6 წლის წინ დაქორწინდა, ცოლად ძალიან საყვარელი გოგო მოიყვანა. თავიდან ტელეფონით მაინც ვლაპარაკობდით, ყველაფერი კარგად იყო. შემდეგ კი იღებდნენ ყურმილს, მაგრამ სულ დაკავებული იყვნენ რაღაცით და მალევე თიშავდნენ. ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი. მეგონა, უბრალოდ დრო უნდა მიმეცა, რომ მოწყობილიყვნენ, ერთობლივ ცხოვრებას შეჩვეულიყვნენ.” – წერს ქალბატონი დინა.
“ჩემი შვილის დაბადების დღეც მოვიდა. არ დამირეკავს, საჩუქარი ვუყიდე, ტორტი დავიჭირე და სტუმრად წავედი. კარგი გამიღეს, თუმცა, სიხარული სახეებზე არ შემინიშნავს. მალე რძალმა მიმანიშნა, რომ არ აქვთ ჩემი გამასპინძლების დრო, მალე სტუმრები მოვლენ და უნდა მოემზადოს.
მე ვაჟს შევხედე, მან კი თვალები ამარიდა და რაღაც კერძს დაუწყო ჩხიკინი. მივხვდი, რომ აქ არც არავინ მელოდა და არც არავის ვუხარივარ. მეწყინა, მაგრამ ეს არავის აღელვებდა. საჩუქარი დავტოვე დერეფანში, ფეხსაცმელი ჩავიცვი და წავედი.
ამის შემდეგ, ჩვენ მხოლოდ ერთხელ ვილაპარაკეთ. მაშინ ბინის გაყიდვა გადავწყვიტე, ქალაქგარეთ გადასვლის მიზნით. ვაჟი აქ იყო ჩაწერილი და მისი ნებართვაც მჭირდებოდა. თავიდან არ დამთანხმდა, მერე დანებდა. მოვიდა, ხელი მოაწერა, მისი წილი მივეცი. მას შემდეგ დუმილმა დაისადგურა.
როცა ქმარმა მიმატოვა, შვილი 10 წლის იყო. მაშინ გადავწყვიტე, რომ კოტე ჩემი ცხოვრების მთავარი აზრი იქნებოდა. კარგად ვცხოვრობდით, საერთო ენაც არასდროს გვაკლდა. შემდეგ, უნივერსიტეტის მესამე კურსზე, მან ცალკე ცხოვრება გადაწყვიტა, თანაკურსელთან ერთად ბინა იქირავა. მართალია, ნაკლები ურთიერთობა გვქონდა, თუმცა, მე ესეც მყოფნიდა. მესმოდა, რომ ის უკეთ ცხოვრობდა.
შემდეგ კი ამ გოგოსთან ერთად მოაწერა ხელი და ჩვენი ურთიერთობა სულ უფრო დასუსტდა. შემდეგ, რა თქმა უნდა, რამდენჯერმე ინება ჩემთვის დარეკვა, თუმცა, მე იმდენად მეწყინა, რომ საერთოდ არ მქონდა სურვილი, ისე მელაპარაკა, თითქოს არაფერი მომხდარა.
ახლა მათგან შორს ვცხოვრობ, საკუთარი მეურნეობა მაქვს, ძაღლი მყავს. საინტერესო ადამიანები გავიცანი და კარგ დროსაც ვატარებ. ცოტა ხნის წინ შევხვდი ძველ ნაცნობს, რომელმაც მითხრა, რომ რამდენიმე თვის წინ ჩემი ვაჟი თავის ფეხმძიმე მეუღლესთან ერთად ნახა. ალბათ, უკვე ბებია გავხდი. კოტეს ჩემთვის არაფერი უთქვამს.
რა თქმა უნდა, მაინტერესებს, როგორ ცხოვრობენ. ნეტავ, რა დაარქვეს, გოგოა თუ ბიჭი… პატარას სიამოვნებით მოვუვლიდი, როცა დამიძახებდნენ. მათ კი არ ვჭირდები, მე არ მინდა, თავს მოვეხვიო. როგორც ჩანს, კოტემ გადაწყვიტა, რომ მის შვილს ბებია არ სჭირდება. ეს მისი სრული უფლებაა.” – ასრულებს იგი.
უჩვეულო ისტორიაა. იქნებ, ქალი სრულ სიმართლეს არ ყვება და მას ვაჟთან თავიდანვე არ ჰქონდა ისეთი კარგი ურთიერთობა, როგორც ამბობს. ნუთუ შეიძლება ისე მოხდეს, რომ ამ უაზრობის გამო, ამდენად ახლობელი ადამიანები წლების განმავლობაში იყვნენ ერთმანეთზე გაბუტული?
მოკლედ, ერთ-ერთმა მხარემ შერიგებისკენ უნდა გადადგას ნაბიჯი. იქნებ ღირდეს სიამაყისა და თავმოყვარეობის ერთ მხარეს გადადება იმისთვის, რომ ახლობელ ადამიანთან ურთიერთობა აღდგეს? ეს ხომ უკეთესია, ვიდრე წლების განმავლობაში წყენის გულში ჩამოდება და საკუთარი თავისგან მსხვერპლის შექმნა?
