30 წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ განქორწინებაზე გადაწყვეტილებას იშვიათად იღებენ. განსაკუთრებით მაშინ, როცა საქმე 50-60 წლის ადამიანებს ეხებათ. თუმცა თითოეულ წესს გამონაკლისი აქვს და Paparazzi–ს დღევანდელი ისტორია ამის შესახებ არის. წაიკითხეთ, მოუტანს თუ არა ბედნიერებას სასურველი განქორწინება.
30 წელი ერთად
„20 წლისას გავთხოვდი, ჩემი მეუღლე მაშინ 26 წლის იყო. ახალგაზრდა და გამოუცდელი. მომავალზე არ ვფიქრობდი და მომენტით ვცხოვრობდი. ერთად 30 წელი გავატარეთ, მაგრამ, სამწუხაროდ, რომ მთელი ეს წლები ბედნიერი ვიყავი.
ჩვენი შვილები უკვე გაიზარდნენ და საკუთარ ოჯახებთან ერთად ცხოვრობენ. ბოლო 10 წლის განმავლობაში ჩემი ცხოვრება საშინელი გახდა. კახას პრაქტიკულად აღარ ველაპარაკები: ყოველდღე საკუთარ თავთან ვლაპარაკობ. ზოგჯერ მთელი დღე ერთმანეთს ერთ სიტყვასაც არ ვეუბნებით. საუზმეს ჩუმად ვამზადებ, ის ჭამს და ტელევიზორის საყურებლად მიდის.
განქორწინებაზე დიდხანს ვფიქრობდი, მაგრამ მეგობრები საფეთქელთან თითს მიტრიალებდნენ. თითქოსდა ახალგაზრდები აღარ ვართ, ასეთ ასაკში განქორწინება არ შეიძლება, სიბერეს მარტოობაში გავატარებ. არადა მართლა არ ვიცი, როგორია მარტო ცხოვრება. ჩემ გვერდით ყოველთვის მეუღლე იყო, მასთან ერთად ფეხზე დავდექი. ახლა კი?!
ადრე სიტუაციის გამოსასწორებლად კახასთან ლაპარაკს ვცდილობდი, მაგრამ ის ყოველთვის იცინოდა და საერთო კეთილდღეობისთვის არაფრის გაკეთება სურდა. საბოლოოდ, ყველაფერი მაღიზიანებდა, რასაც აკეთებდა და არ აკეთებდა. მასთან ყოფნის ყოველგვარი სურვილი გაქრა.
ვხდები, რომ განქორწინება დიდი ხნის წინ უნდა მომეთხოვა, მაგრამ მხოლოდ ახლა, უკვე 50 წლის ასაკში გავბედე. შვილებმა ჩემი მოულოდნელი განცხადება პატივისცემით და გაგებით მიიღეს. ხოლო კახას, როგორც ჩანს, არც ადარდებდა.
განქორწინებიდან 6 თვე გავიდა და ჩემი გადაწყვეტილებით ვამაყობ. ჩემი ცხოვრება მანამდე და შემდეგ დაიყო. მხოლოდ საკუთარი თავისთვის ვცხოვრობ და იმის შემჩნევა დავიწყე, რაც მაბედნიერებს. ყველაფერი გაფერადდა და ახლებურად აჟღერდა.
უფრო მეტიც, შემოქმედების შთაგონება მეწვია. მაგალითად, ცხობაში თავით გადავეშვი. ახლახანს შვილიშვილისთვის სვიტერის ქსოვა დავამთავრე. სხვათა შორის, ჩემს ოჯახს უფრო ხშირად ვნახულობ. იმედგაცრუება და აპათია გაქრა.
ვფიქრობ, რომ თავიდან დაწყება გვიანი არასდროსაა. ეს ჩემი ცხოვრების ახალი ეტაპია და საუკეთესოდ ვიცხოვრებ. ასე თავდაჯერებული არასდროს ვყოფილვარ, რომ სწორად მოვიქეცი.
მეუღლე საერთოდ არ მენატრება, მაგრამ ზოგჯერ ერთმანეთს ვურეკავთ. ირონიულია, მაგრამ ახლა ჩემი ცხოვრებით უფრო ინტერესდება, ვიდრე მაშინ, როცა ერთ ჭერქვეშ ვცხოვრობდით. როგორ ამბობენ? რაც გვაქვს, არ ვინარჩუნებთ, ვკარგავთ და ვტირით.
რედაქციისგან
სამწუხაროდ, ძალიან ბევრი ქალი განქორწინებას ვერ ბედავს. ერთ ადამიანთან წლების გატარების შემდეგ ფიქრობთ, რომ მის გარეშე ცხოვრება აღარ ღირს. მაგრამ ასე არაა!
ადამიანები ირჩევენ „მოთმინებას“ იმის ნაცვლად, რომ განსხვავებულად ცხოვრება სცადონ. რა თქმა უნდა, ამისთვის საჭიროა ნებისყოფა და პირველი ნაბიჯის გადადგმა. რაც უფრო ასაკოვანია ადამიანი, მით უფრო რთულია ამ პროცესის გავლა.
დაე, დღევანდელმა ამბავმა შთაგაგონოთ და ბედნიერი დასასრულის მქონე ისტორიის მაგალითი გახდეს. გახსოვდეთ, ასაკმა ნამდვილ ბედნიერებას ხელი არ უნდა შეუშალოს
