ცოტა ხნის წინ ყოფილმა თანამშრომელმა მომწერა. სასიამოვნოდ გაოცებული ვიყავი, რადგან დიდი ხანია ერთმანეთს არ შევხმიანებივართ. უფრო მეტიც, ბოლოს გერმანიაში წასვლამდე ველაპარაკე. „მოხუცთა თავშესაფარში მუშაობა? რა მუშაობაა ეს 52 წლის ასაკში?“ – ასე ვფიქრობდით მთელი გუნდი კომპანიაში, როცა მის განზრახვაზე გავიგეთ. აი, 2 წლის შემდეგ კვლავ თავი შეგვახსენა.

მუშაობა მოხუცთა თავშესაფარში

თანამშრომლის გეგმა – აღმოჩნდა, რომ ამას წინასწარ გეგმავდა. თავად ისწავლა გერმანული ენა, მოხალისეების პროგრამაზე ჩააბარა და შორეულ გერმანიაში წავიდა. საოცარია, მაგრამ მთელი ოჯახი მხარს უჭერდა. ქმარიც კი ცოლის მთელი წელი არყოფნას მშვიდად შეხვდა.მოხალისეების პროგრამა, რომლითაც თანამშრომელი გერმანიაში წავიდა, მონაწილეების ნაწილობრივ უზრუნველყოფას ითვალისწინებდა. ამრიგად, მან მიიღო საცხოვრებელი ბინა, თვეში 450 ევრო და ფორმა, რომელსაც ორგანიზაცია ყურადღებას აქცევს. ჭამაზე მაქსიმუმ 200 ევრო ეხარჯებოდა, ხოლო დანარჩენზე თანხის დახარჯვა არ უწევდა.ერთწლიანი პროგრამის დასრულების შემდეგ ადგილობრივ კოლეჯში ჩააბარა, რომ მოხუცების მოსავლელად სპეციალობა შეესწავლა. 2 დღე სწავლობს, ხოლო 3 დღე სტაჟიორად მუშაობს. ამასთან 1200 ევრო სტიპენდიას იღებს.

როგორია მოხუცთა თავშესაფრები გერმანიაში – უნდა ითქვას, რომ ჩვენსა და გერმანიის მოხუცთა თავშესაფრებს ცოტა საერთოდ აქვთ. ჩვენთან ეს ადგილი საშინელია, სადაც ადამიანებზე არ ზრუნავენ, ხოლო გერმანიაში ეს ნორმალური პრაქტიკაა.ყოფილი თანამშრომლის მოვალეობაში შედის: საუზმის,სადილის და ვახშმის მიწოდება, ჩაცმასა და კბილების გახეხვაში დახმარება, ურთიერთობა. ეს მოსწონს. საზღვარგარეთული გუნდი (ჩემდა გასაკვირად, ძირითადად, გერმანელები) მეგობრულია. სწავლის დასრულების შემდეგ (კურსი 3 წელი გრძელდება) მისი ხელფასი 3000 ევრომდე გაიზრდება, რაც ძალიან კარგია გერმანული სტანდარტებითაც კი.

სასიამოვნო მოულოდნელობა – როცა ვკითხეთ, რა მოსწონს ყველაზე მეტად მოხუცთა თავშესაფარში მუშაობაში, მყისიერად გვიპასუხა:

„აქ, მოხუცები ისეთი ცოცხლები არიან! ლამაზი, მოვლილი, რაც მთავარია, პოზიტიური. გემრიელად და სასარგებლოდ იკვებებიან. სუფთა ჰაერს რეგულარულად სუნთქავენ და მათთან ერთად მეც. საერთოდ, სიმშვიდეა. გერმანიაში ცხოვრებისას ავად ერთხელაც არ გავმხდარვარ.

გერმანიაში წასვლიდან 1 წელში ქმარიც შეუერთდა. ოღონდ მან ელექტრიკოსის კურსებზე ჩააბარა და სტიპენდიასაც იღებს. ეს პერსპექტიული სამსახურია, რადგან ამ სპეციალობაზე დიდი მოთხოვნაა. ახლა ბედნიერები არიან და მხოლოდ იმაზე ფიქრობენ, თუ ეს უფრო ადრე რატომ არ გააკეთეს.

ასეთი ხალხი აღფრთოვანებას იწვევს. მათ ორივემ იუბილე უნდა აღნიშნონ, ისინი კი ახლა ცხოვრებას აწყობენ. რაც მთავარია, ამის გაკეთება არ აშინებთ.