როდესაც ღვიძლი და და მისი შვილი დაუპატიჟებელი სტუმრები არიან, სამწუხაროა. უფრო საწყენია, როცა ის თავისი სურვილით კი არა, აუცილებლობის გამო მოდის. რა უნდა ქნა ამ დროს? ახლო ნათესავები ხომ მხარში უნდა ედგნენ ერთმანეთს რთულ სიტუაციებში?მაგრამ ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს. და თუ ერთი შეხედვით სიტუაცია ცუდად ჩანს, მეორე მხრიდან შეხედვით შესაძლებელია რაღაც დეტალების შეცვლა და გამოსწორება. მოვისმინოთ პაპარაცის რედაქციის დღევანდელი გმირის ისტორია.
დაუპატიჟებელი სტუმარი
ჩემი პრობლამაა ჩემი და და მისი ოჯახი, რომლებმაც უკვე ძალიან მომაბეზრეს თავი. მათ არ აქვთ ნორმალური ურთიერთობა პირადში.დავიბადეთ და გავიზარდეთ სოფელში. შემდეგში კი გადავდიოდი ქალაქიდან ქალაქში საცხოვრებლად. გავთხოვდი და შემეძინა ბიჭი. ისე მოხდა, რომ ოჯახი დამენგრა. ამჯერად ვცხოვრობ დედაქალაქში. ჩემი და კი სოფელში დარჩა, იქ გათხოვდა და ყავს ულამაზესი გოგონა. ის ქმრის მშობლებთან ერთად ცხოვრობს და ალბათ ხვდებით როგორ იქნება.მე და ჩემი ყოფილი ქმარი ვმეგობრობთ. მან დამიტოვა საკმაოდ ნორმალური სახლი კარგ უბანში და ეხლაც მეხმარება ფინანსურად ბავშვის აღზრდაში. გვაქვს ზრდასრული, შეთანხმებული ურთიერთობა და მასზე ცუდს ვერაფერს ვიტყვი.მაგრამ ადამიანები ერთნაირად არ ყალიბდებიან ზრდასრულებად. ცოტა ხნის წინ ჩემმა დამ და მისმა ქმარმა ქალაქში ჩამოსვლა გადაწყვიტეს – სასეირნოდ და საყიდლებისთვის. ღამეს კი ჩემთან ათევდნენ. ჩემი სახლი ერთ ოთახიანია, ბევრი ადგილი არ მაქვს.
წარმოიდგინეთ, მე და ჩემი შვილი სადაც ვწევართ, ისინიც იქვე მოთავსდნენ თავის მოტანილ გასაშლელ საწოლებზე. წასვლისას კი ეს ყველაფერი დატოვეს სათავსოში, შემდეგ ჩამოსვლაზე გამოგვადგებაო.პირველად რომ ჩამოვიდნენ, რაღაც პროდუქტები კი ჩამოიტანეს სოფლიდან. შემდეგ ვიღაც ნათესავებთან დარეკვა მთხოვეს ვიდეო ჩატით, რომლებიც საერთოდ არ მახსოვდა, რადგან ბავშვობის მერე არ მინახავს. რა საჭირო იყო? ჯანდაბას, ჩემი დის ხათრით დავთანხმდი.შემდეგ ჩამოსვლაზე აღარაფერი მოუტანია და მათთვის პროდუქტების ყიდვა მე მიწევდა. აქ საქმე მხოლოდ ფულზე არ არის, ელემენტარულ კულტურაზეა. კიდევ კარგი ჩემი და საჭმელს მაინც აკეთებდა და ჭურჭელს რეცხავდა. მაგრამ როდემდე? სასტუმრო ხომ არ მაქვს? ხომ შეიძლება თავის საჭმელზე მაინც იზრუნონ? სიძე პირიქით პრეტენზიებს გამოთქვამდა – ხორციანი კერძები უნდოდა.ერთხელ ჩემმა დამ გულახდილად მომიბოდიშა ხშირი ვიზიტების გამო. მითხრა, რომ საქმე მისი ოჯახის პრობლემებშია. რამდენიმე დღით მაინც რომ არ გამოერიდოს დედამთილს, შეიძლება გაგიჟდეს. მუდმივი შენიშვნები, უამრავი საქმე, მოახლესავით ცხოვრება. აქ კი თავს მშვიდად გრძნობს.
გულახდილად კი ვისაუბრეთ, მაგრა მე ყველაფერი მაინც ვერ ვუთხარი. საქმე იმაშია, რომ მისი ქმარი ძალიან გავს ჩემს ყოფილს, ოღონდ მხოლოდ ფიზიკურად. დანარჩენში ჩვეულებრივი სოფლელი და დედიკოს ბიჭია. მაგრამ მაინც არ მსიამოვნებს. მითუმეტეს მაშინ, როცა დილით იღვიძებ და ის შენს სახლში დადის და უცბად ვერ იაზრებ და ფიქრობ, რატომ არის აქ შენი ყოფილი ქმარი.მოკლედ, მათი ბოლო წამოსვლის დროს დას უარი ვუთხარი მიღებაზე, ვურჩიე, სასტუმროში გაჩერებულიყვნენ. საუბარი უსიამოვნო იყო… ცოტა ხანში დედამაც დამირეკა პრეტენზიებით: ასეთი უგულო როგორ გაიზარდეო! მაგრამ მე ქალაქმა გამზარდა და უფრო ხისტი გავხდი.
ხომ ყველაფერს აქვს საზღვარი? მივიღე მთელი გულით ბევრჯერ, ახლა კი სასტუმროც მოსინჯონ – არც ისე ძვირი და კომფორტული. ხოლო თუ ამის ფულიც არ აქვთ, იყვნენ ტავის სახლში. მე ხომ არ ვარ დამნაშავე რომ უკეთ ვცხოვრობ? რატომ უნდა ვაგო ამისთვის პასუხი?
