ძალიან კარგია, როდესაც ოჯახში ერთმანეთის ნდობა აქვთ, მაგრამ ხდება ხოლმე ისე, რომ ყველაზე ახლობელი იწყებს წყლის ამღვრევას, მაგალითად საკუთარი და. რომ ყოფილიყო რამე წვრილმანი, რ მივაქცევდი დიდ ყურადღებას, მაგრამ საქმე ეხება უძრავ ქონებას. პაპარაცის დღეს მათი სულისშემძვრელი ისტორია აქვს თქვენთვის.რატომ არ არიან ადამიანები გულწრფელები? ყველა საკითხის გადაჭრა თავისუფლად შეიძლება დიპლომატიური მიდგომით. არ არის აუცილებელი ერთმანეთის მოტყუება და ზურგიდან მიპარვა. რამ შეიძლება მიიყვანოს ადამიანი ამ ზომამდე?

ცბიერი და

“არც ისე დიდი ხნის წინ დედა ავად გამიხდა და მომვლელი ჭირდებოდა. მივიდა ჩემი და, რომელიც ახლოს ცხოვრობს მახლობლად. მე საკმაოდ შორს ვარ და ვერ მოვახერხე. ჩემი და უმცროსია ჩემზე და ყავს მოზრდილი ვაჟი. მე ორი პატარა მყავს, ჯერ სკოლაში დადიან.მოკლედ, როცა დედას ჭირდება ხოლმე, მასთან ჩემი და რჩება, მე კი, რადგან შორს ვარ და ბავშვებს ვერ ვტოვებ, ვეხმარები ფინანსურად. მოკლედ, ამჯერად დედას საავადმყოფოში დაწოლა მოუწია.თავისთავად, ყველა ხარჯი მე და ჩემმა ქმარმა დავფარეთ, მე კი ერთი კვირით გადავდე ყველაფერი და ჩავფრინდი დედასთან. როდესაც საავადმყოფოდან გამოწერეს, ჩემმა დამ გადაწყვიტა თავისთან წაეყვანა და იქ მიეხედა, სანამ ბოლომდე არ გამოკეთდებოდა. ფული დავუტოვე და დავბრუნდი ჩემს ოჯახში.ერთი კვირის მერე ჩემმა დამ დამირეკა და ასეთი რამ მითხრა: სულ მე ვუვლი დედას, ეხლა ჩემთან მყავს და დარჩეს სულ აქ. ხომ იცი, ვინც უვლის, ბინა იმას რომ რჩებაო? უთხარი რომ გადმომიფორმოს თავისი სახლი, მე ვერ ვეუბნებიო.

გამიკვირდა დის საუბარი, ჯერ რა დროს მემკვიდრეობაზე ლაპარაკია? დედა 65 წლისაა, ოთხმოცდაათის ხომ არა? გამოკეთდება მალე და თავის სახლში ენდომება ყოფნა. ვთხოვე დედისთვის მიეცა ტელეფონი, მაინტერესებდა როგორ გრძნობდა თავს.მაგრამ დამ მითხრა, რომ დედას ეძინა და მოგვიანებით დამალაპარაკებდა. ამით დავამთავრეთ საუბარი. ერთი კვირის მერე ისევ დამირეკა ჩემმა დამ და მითხრა, რომ დედა ისევ ცუდად გახდა, წამლები მიიღო და ძინავს, ტელეფონი გამოვურთე, რომ არავინ შეაწუხოსო.ისევ დაიწყო საუბარი იმაზე, რომ დედას დატოვება მარტო აღარ შეიძლება და აუცილებელია ვინმემ მოუაროს. შევშფოთდი ძალიან და გადავწყვიტე ჩასვლა. წავედით მე და ჩემი ქმარი სანახავად, ვრეკავ ზარს და ასეთი სურათი მხვდება: კარს აღებს მხიარული, ჯანმრთელი დედა და ჩვენს დანახვაზე სიხარულით ხტუნავს. ჩვენ ხომ გაუფრთხილებლად ჩავედით! მისთვის ეს სასიამოვნო მოულოდნელობა იყო. ჩემი და კი უხერხულად იშმუშნებოდა. გადავწყვიტე არაფერი მეთქვა…

დედამ გვთხოვა სახლში წაგვეყვანა, მოენატრა თავისი კერა და მეზობლები… როგორც გაირკვა, ჩემი დის შვილი ცოლის მოყვანას აპირებდა და ბინა ჭირდებოდათ. ამიტომ ცდილობდა რამენაირად მიეღო. არადა ეთქვა გულახდილად, ყველანაირი მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე დედისთვის. ეხლა კი აქეთ გაბრაზებულია ჩვენზე, ქორწილშიც არ დაგვპატიჟა. ჯანდაბას, არაუშავს, მთავარია დედა კარგად არის.

რედაქციისგან: მოგვწერეთ კომენტარებში რას ფიქრობთ ამ შემთხვევაზე. ხომ არ ჯობდა, მართლა, დალაპარაკებოდა დედას და და ეთხოვა შვილიშვილისთვის მიეცა ბინა? ცუდია, როცა მიზნის მიღწევას ტყუილით ცდილობ მიზნის მიღწევას და მერე აქეთ ხარ ახლობლებზე განაწყენებული. გულახდილ საუბარს უკეთესი შედეგი მოაქვს ყოველთვის.