საბჭოთა კავშირის არსებობის ბოლო წლებში დაბადებულ ადამიანებს უფროსი თაობის ნოსტალგიის გაგება უჭირთ. ბებიაჩემის თქმით, ხვალინდელი დღის იმედი ჰქონდათ. დეფიციტიც ცხოვრებას არ აბნელებდა, რადგან ყველაზე აუცილებლის ყიდვა ან ხელმისაწვდომი ანალოგით ჩანაცვლება ყოველთვის შეიძლებოდა. მაგალითად, საბჭოურ ყავას ადგილობრივები ხშირად სვამდნენ. ოღონდ რისგან შედგებოდა ყავა? ყავის მარცვლები, მთელი თუ დაფქული, მაღაზიებში იშვიათად ხვდებოდა. დახლებიდან სწრაფად ქრებოდა! აბა როგორ! გამამხნევებელი სასმელი მნიშვნელოვანი საკითხის გადაჭრისას კარგი საჩუქარი იყო. საშუალო შემოსავლის მაცხოვრებელი კმაყოფილდებოდა ყავის სასმელით, რომელშიც ყავა საერთოდ არ შედიოდა. Paparazzi ეცდება გაარკვიოს, რას სვამდნენ სსრკ–ში სინამდვილეში.
საბჭოური ყავის შემადგენლობა – ყავა ლამაზ თუნუქის ქილაში ამაყად ატარებდა წარწერას „ნატურალური“. სიმართლე რომ ვთქვათ, ასეთი ნამდვილი სასმელიც განსაკუთრებული ხარისხით არ გამოირჩეოდა. დედა მიყვებოდა, რომ მამამ იმპორტული ყავა საზღვარგარეთიდან ჩამოიტანა. განსხვავება კოლოსალური იყო.იმ დროს, როცა უბრალო ხალხი საზიზღარი დეფიციტური საქონლით კმაყოფილდებოდა, ელიტური ოჯახების წევრები არომატულ სასმელს სვამდნენ. მათთვის მუშაობდა სპეციალური მაღაზიები, რომლებიც უბრალო მოქალაქეებისთვის ხელმისაწვდომი არ იყო. აქ ნებისმიერი გემოვნების ნივთის და პროდუქტის პოვნა შეიძლებოდა, მათ შორის ხარისხიანი ხსნადი ყავა იყო.
საბჭოური ფილმების გადახედვისას შევამჩნიე, რომ ყველა გმირი მხოლოდ ჩაის სვამს. ორცხობილით, ტორტით ან ისე უბრალოდ. არ მახსოვს, რომ ვინმეს სტუმრისთვის ფინჯანი ყავა შეეთავაზებინოს. ეს კი ყავის ღირებულებასა და იშვიათობაზე მაფიქრებს.რას სვამდა ხალხი იმ დროს? თუ 30 წელს ოდნავ გადაცილდით, შესაძლოა გახსოვთ სკოლის სასადილოში უცნაური ყავის სასმელი, რომელიც მინის ჭიქებში იყიდებოდა. კარგი გემო არ ჰქონდა, რაღაც დამწვარ მარცვალს, დამტკბარ კარამელს ჰგავდა. ეს დურდო მაღაზიებში ყავის შემცვლელ პროდუქტად იყიდებოდა.ნარევის შემადგენლობა შევისწავლოთ. მასში მაქსიმუმ 10-15% ნატურალური ყავა იყო. ზოგჯერ გვხდებოდა ვარდკაჭაჭით (20-25%), მაგრამ ეს კიდევ არაფერი. აი, დანარჩენმა ინგრედიენტებმა ნამდვილად გამაოცა. სასმელის დიდი წილი მარცვლეულს ეკავა, სოიო (20%) და რკო (მთელი 25%). მთავარი ბაზა იყო ქერი (ზუსტად 40%), ჭვავი და შვრია (10-15%) ამ კოქტეილს ავსებდა.ასეთი „ყავა“ ფერმაში ღორებს უნდა დაალევინოთ და არა ადამიანებს. მათ მარცვლოვანი სასმელი რკოებით მოეწონებათ. უპირატესობიდან აღსანიშნავია ნატურალურობა და ჰიპერტონიკებისთვის აბსოლუტური უსაფრთხოება. ნარევი წნევას ვერ გაზრდის და მხნეობას ვერ შეგმატებთ.
დარწმუნებული ვარ, ისეთებიც გამოჩნდებიან, რომლებიც საბჭოურ ყავას სიამოვნებით სვამდნენ. როგორც ამბობენ, გემოვნებასა და ფერზე არ კამათობენ, მაგრამ რთულია იმ ფაქტის უარყოფა, რომ სსრკ–ში ნამდვილი არომატული სასმელის პოვნა რთული იყო. მისი ღირებულება შეიძლება შევადაროთ უცხოურ ბადრიჯნის ხიზილალას ყველასთვის საყვარელი ფილმიდან „ივან ვასილის ძე იცვლის პროფესიას“. ასე რომ, ისიამოვნეთ იმით, რაც გაქვთ, რადგან სხვები ამას მოკლებულნი იყვნენ.
