“ჩემი მშობლები მთელი ცხოვრება სოფელში ცხოვრობდნენ. ახლა ისინი უკვე მოხუცები არიან და ვცდილობ ყველაფერში დავეხმარო.” – გვიყვება პაპარაცის მკითხველი ლია. გოგონაც გათხოვების შემდეგ სოფელში ცხოვრობდა. ის ახლოს ცხოვრობს და ყოველ დღე მიდის დედის და მამის სანახავად.ეს მისი არჩევანია თუ ვალდებულება მშობლების წინაშე? ლიას შეშფოთებას იწვევს არა სოფლის მძიმე ცხოვრება, არამედ მისი დის ქცევა, რომელიც ქალაქში ცხოვრობს.
მშობლები სოფელში
“ჩემი მშობლები დაუღალავად მუშაობდნენ მიწაზე და მათი წყალობით მე და ჩემს დას არაფერი გვაკლდა. სკოლის დამთავრების შემდეგ ქალაქში გადავედით უმაღლესი განათლების მისაღებად. სწავლის დამთავრების შემდეგ ჩემი და ქალაქში გათხოვდა და იქ დარჩა. მას შემდეგ იშვიათად ჩამოდის ხოლმე მშობლების სანახავად.მე კი სოფელში დავბრუნდი. აქ ვიპოვე ჩემი სიყვარული და გავთხოვდი. ქმართან ერთად ვცხოვრობ ჩემს მშობლებთან ახლოს. ნიკა კარგი და მზრუნველი ქმარია. ის ხშირად ეხმარება მამაჩემს სახლის საქმეებში. მეც თითქმის ყოველ დღე მივდივარ და ვცდილობ მოხუცებს ცხოვრება შევუმსუბუქო.მათ დიდი ბოსტანი აქვთ, ყოველ წელს ამუშავებენ და თესავენ ხოლმე.მამა ამბობს, რომ ეს ერთადერთი რამ არის, რაც გააჩია, ამიტომ მე და ჩემი ქმარი უსიტყვოდ ვეხმარებით მოსავლის მოყვანაში.
დრო გადის და მშობლები ბერდებიან. ერთ დღეს ჩემმა დამ დამირეკა და მკითხა, თუ ვინ მიხედავდა მის მშობლებს სიბერეში. თან დააყოლა, რომ თავად პატარა ბინა ჰქონდა, მთელი დღე სამსახურში იყო და ხშირად უწევდა მივლინებებში სიარული. სოფელში ჩასვლას რა თქმა უნდა, ვერ მოახერხებს.გავბრაზდი ჩემს დაზე, მაგრამ ამიტომ მშობლებს მშიერს ხომ არ დავტოვებ? ამიტომ უსიტყვოდ ვაკეთებ ჩემს გასაკეთებელს, მითუმეტეს, რომ ახლოს ვცხოვრობ. ჩემი და კი არდადეგებზე ჩამოდის ხოლმე. წელს საახალწლოდ გვესტუმრა.
როგორ შევხვდით ახალ წელს – ვიყიდე პროდუქტები და მოვამზადე უამრავი გემრიელი საჭმელი, გავშალე სუფრა, მშობლებთან და ქმართან ერთად მოვრთე ნაძვის ხე. და 31 დეკემბერს, საღამოს ჩამოვიდა, როდესაც ყველაფერი მზად იყო. დღესასწაული ოჯახთან ერთად აღვნიშნეთ. მეორე დღეს კი ჩემმა დამ ოთახში მიხმო დასალაპარაკებლად.ის გამომიტყდა, რომ რთულ მდგომარეობაში იყო, რადგან კრედიტით იყიდა მანქანა და მისი თანხა აქვს დასაფარი. შემომთავაზა, გაგვეყიდა მშობლების. დედ-მამას თავისთან წაიყვანდა, ფულს კი გავიყოფდით. ამ დროს ოთახში ნიკა შემოვიდა და საუბრის ნაწილი მოისმინა.
მა უთხრა ჩემს დას: “სანამ შენი მშობლები ცოცხლები არიან, საკუთარ სახლში იცხოვრებენ. შენი ფინანსური პრობლემები კი თავად მოაგვარეთ. ჩვე დიდი ხანია მოხუცებზე ვზრუნავთ, შენ კი მხოლოდ ფულზე ფიქრობ. დაივიწყე სახლის გაყიდვის თემა, შენი მშობლები არ არიან ვალდებულები გარჩინონ!”ჩემს დას ამ საუბრის შემდეგ აღარ დაურეკავს. მე კი მშობლებისთვის არაფერი მითქვამს ამ საუბრის შესახებ. არ მინდა მათი განერვიულება, არც ის მინდა, რომ მომავალში მემკვიდრეობის წილი მიიღოს, ის ამას არ იმსახურებს!”
რჩევა რედაქციისგან: რატომღაც ზოგს ჰგონია, რომ მოხუც მშობლებს არაფერი სჭირდებათ – არც დასვენება, არც მოგზაურობა, არც საკუთარი სახლი. რაც მათთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია, ეს არის შვილებისგან ზრუნვა და სიყვარული. მოხუცებს კომუნიკაციის დეფიციტი აქვთ.შვილები კი საკუთარი ოჯახის საქმით არიან დაკავებულები, მუშაობენ, ერთობიან და მოხუცებს ივიწყებენ. მხოლოდ ძალიან გვიან ხვდებიან ხოლმე, რომ მშობლებთან ცოტა ურთიერთობა ჰქონდათ და ყველაფერს დათმობდნენ კიდევ ერთხელ ჩასახუტებლად და მოსაფერებლად. თქვენ რას ფიქრობთ? გაგვიზიარეთ კომენტარებში.
