არის თუ არა ერთი წესიერი ადამიანი მაინც ამქვეყნად? ამაზე ფიქრობდა ნათელა, როცა გარდაცვლილი ქმრის ნივთებს ათვალიერებდა. 6 თვის წინ ჯემალი საშინელ ავარიაში მოყვა და ახლა სრულიად მარტო დარჩა. შვილები არ ყავდათ და ახლა ნათელას უხაროდა კიდეც. თავისი უკვე მოიტირა და მომავალზე ფიქრი დაიწყო. საკუთარ მომავალზე ჯემალის გარეშე.
წესიერი ადამიანი – ნათელა ამ მძიმე მომენტს სადამდეც შეეძლო აჭინაურებდა. დრო მოვიდა, რომ ჯემალის ნივთებზე გადაეხედა და საკითხი სამუდამოდ დაეხურა. მისი ტანსაცმლით დაიწყო, თანდათან წიგნებზე გავიდა, შემდეგ დოკუმენტებზე. ჩვეულ ანგარიშებსა და სამუშაო ხელშეკრულებებს შორის ყავისფერი პატარა საქაღალდე დაინახა.შიგნით რამდენიმე კონვერტი ნახა. ფიქრობდა, რომ ეს ყოფილი სამუშაო პარტნიორების წერილები იყო, ამიტომ პირველი კონვერტი თამამად გახსნა და გაოცდა. წერილი ხელნაწერი იყო და არა დაბეჭდილი. ქალის ხელწერა იყო და კითხვაში ჩაეფლო.
„ძვირფასო, მადლობა დახმარებისთვის. ახლა მე და პატარას ძალიან გვიჭირს. ვაჟამ ცოტა ლაპარაკი დაიწყო. ჩვენზე ვუყვები, თუ როგორი კარგი მამა ყავს. მგონი, ძალიან ენატრები. მალე ჩამოდი“.
ნათელას გაოცებისგან წერილი გაუვარდა. გონზე მოსვლისას კითხვა გააგრძელა. ათობით წერილი ერთ ისტორიად იქცა. უცნობი ლიზა მის ქმარს წლები წერდა. ტექსტში საუბარი იყო ბავშვზე, ასევე მადლიერების სიტყვები იყო. ერთ–ერთ წერილში ფოტოც იპოვა, მასზე გამოსახული იყო ჯემალი, რომელსაც ხელში ბედნიერი ბავშვი ეჭირა. ოღონდ ჯემალს ეცვა ტანსაცმელი, რომელიც არასდროს ჰქონია.
ადამიანი, რომელსაც ნათელა არ იცნობდა – წერილებში კიდევ ერთი უცნაურობა იყო: ლიზა ოლეგს სახელით არასდროს მოიხსენიებდა. წერილებში მხოლოდ „ძვირფასო“ ან „საყვარელო“ იყო ნახსენები. ნათელამ იცოდა, რომ მეუღლეს უსაზღვროდ უყვარდა, მასზე მზე და მთვარე ამოდიოდა. ჯემალი არაერთხელ ამტკიცებდა, რომ შვილები არ სურს და ყველაფერი აწყობს. ნუთუ წესიერი ადამიანი, რომელიც ნათელას გვერდით იყო, ასეთი არ ყოფილა სინამდვილეში?ქალს ამის დაჯერება უჭირდა და სიტუაციის გარკვევა გადაწყვიტა. პირველ რიგში, სადგურზე წავიდა და ბილეთი იყიდა მეზობელი ქალაქის მიმართულებით, სადაც ჯემალის მამა ცხოვრობდა. სამწუხაროდ, შეხვედრამ ბევრი არაფერი მისცა. მამაკაცი ამბობდა, რომ არაფერი იცოდა. და მაინც, საუბრის ბოლოს მისგან უცნაური ფრაზა გაიგონა.
„ყოველთვის ვეუბნებოდი ანას, რომ ეს ჩვენი საქმე არაა, მაგრამ ჯემალის და გიორგის ცხოვრებაში ჩარევას აგრძელებდა“.
ნათელა გაოგნდა. ანა ჯემალის გარდაცვლილ დედას ერქვა. მაგრამ ვინ იყო გიორგი? ქალმა გამჭრიახობა გამოიჩინა და ნაცნობს დაურეკა, ვისაც ქალაქის მცხოვრებთა სიაზე წვდომა ჰქონდა. ნაცნობს სთხოვა გაეგო, ხომ არ ცხოვრობს ქალაქში ვინმე გიორგი, რომელსაც იგივე გვარი აქვს, როგორც მის ქმარს, და იგივე დაბადების თარიღი. ვარაუდი სწორი აღმოჩნდა: სულ რამდენიმე ქუჩის მოშორებით ასეთი ადამიანი ცხოვრობდა.
იდუმალი უცნობი – ნათელამ ზუსტი მისამართი გაიგო და სახლი თავდაჯერებულმა დატოვა. ყველაფრის საბოლოოდ გარკვევა სურდა. საჭირო სახლი იპოვა, მეორე სართულზე ავიდა და კარზე დააზარა. კარი გაუღეს და ზღურბლზე ჯემალი იდგა. ნამდვილად ის იყო! ნათელამ გულზე ხელი მოიკიდა, ხოლო ჯემალმა დაიყვირა:
„ყველაფერი კარგადაა. არ ინერვიულოთ, ის ნამდვილად გარდაიცვალა!“
ეს იყო ბოლო, რაც ნათელამ გონების დაკარგვამდე გაიგონა. დივანზე გამოფხიზლდა, გვერდით უცნობი იჯდა. ახლა ქალი არსებით განსხვავებებს ხედავდა. მამაკაცი მელოტი იყო და ისეთი სახის გამომეტყველება არ ჰქონდა, როგორც მის გარდაცვლილ ქმარს. ნათელას სევდიანად უყურებდა და თავისი ამბავი დაიწყო.
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია – ეჭვიანობა ყოველთვის სიყვარულს ანადგურებს. მხოლოდ მაშინ შეძლებთ სრული ბედნიერების პოვნას, თუ პარტნიორს მთლიანად მიენდობით. ოღონდ როგორ მივხვდეთ, ვისი ნდობა შეიძლება და ვისი არა? როგორ ფიქრობთ, რა უთხრა უცნობმა ნათელას? გაგვიზიარეთ თქვენი ვარაუდები. ისტორიის გაგრძელებას მალე შემოგთავაზებთ.
