ბავშვის ბავშვთა სახლიდან წამოყვანა კეთილშობილური საქმეა, ამასთან საკმაოდ საპასუხისმგებლოც. სერგო ამისთვის სრულიად მზად იყო, მაგრამ ვერც კი წარმოიდგენდა, როგორი იქნებოდა მისთვის დაგეგმილი ვიზიტი ბავშვთა სახლში. თუ რა მოხდა ამ ადამიანის ცხოვრებაში პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში წაიკითხავთ.

ბავშვის აყვანა ბავშვთა სახლიდან – კეთილშობილი საქმე

ბავშვობაში ექიმობაზე ვოცნებობდი და სამედიცინო უნივერსიტეტშიც ჩავაბარე. თუმცა, ჩემი ოცნება საპნის ბუშტივით გასკდა, როცა სტაჟირებისას რაიონული საავადმყოფოს ბავშვთა განყოფილებაში მოვხვდი.იქ მოჰყავდათ მშობლებისგან მიტოვებული და ბავშვთა სახლის ბავშვები. გამუდმებული ტირილით სავსე გარემომ ძალია დამთრგუნა. უნივერსიტეტი ამისთვის არ მამზადებდა, მაგრამ მოდუნების არც დრო იყო და არც საშუალება. ვსწავლობდი ყველაფერს, რაც საჭირო იყო დ ვცდილობდი არ მიმეტანა გულთან ახლოს სხვისი ტკივილი.

იქ გავიცანი პატარა 3 წლის გოგონა სახელად მარი. ის მაშინვე შემიყვარდა და ხშირად ვნახულობდი ხოლმე. სხვს არ ეკარებოდა და მხოლოდ მე მემეგობრებოდა. მარი ჩუმი და ჩაკეტილი ბავშვი იყო, მაგრამ ჩემთან გაუჩერებლად ლაპარაკობდა.მალე პრაქტიკა დასრულდა, მაგრამ მარის დავპირდი, რომ ყოველ კვირას მივიდოდი მასთან სანახავად. როდესაც მომავალ კვირას მარისთან მივედი, გოგონა აღარ დამხვდა. იმედი მქონდა, რომ რომელიმე კარგმა ოჯახმა იშვილა.გავიდა 7 წელი. დავქორწინდი ძალიან კარგ გოგოზე, მაგრამ შვილი არ გვეყოლა. ექიმთან შემოწმების შემდეგ ჩვენი ოცნებები საბოლოდ განადგურდა. ნატა ვერასდროს გააჩენდა ბავშვს – ასეთი იყო დიაგნოზი.დავიწყეთ ალტერნატიული ვარიანტების განხილვა. ცოლმა ბავშვთა სახლიდან ბავშვის აყვანა შემომთავაზა. მეც მხრი დავუჭირე ამ იდეას, რადგან კარგად მახსოვდა ჩემი პრაქტიკა საავადმყოფოში და მახსოვდა უდანაშაულო პატარების ტკივილიანი თვალები.

ბედნიერი შეხვედრა – ჩემი კავშირების წყალობით, სწრაფად მოვახერხეთ თავშესაფარში მისვლა. ძალიან ვნერვიულობდი. კარგად უნდა აგვეწონ დაგვეწონა დადებითი და უარყოფითი მხარეები. ატა უფრო მშვიდად იყო, იმდენად უნდოდა დედობა, რომ სხვა აღარაფერზე ფიქრობდა და არც არაფრის ეშინოდა.როდესაც შევედით, ბავშვებმა თვალიერება დაგვიწყეს. უცებ, ერთი გოგოა ჩემკენ გამოვარდა და მთელი ხმით იყვირა: “მამა!” ცოლი გაოცებული თვალებით მიყურებდა.

დავაკვირდი გოგონას და მეც გავოცდი: ის იყო, მარი! რომელიც წლების წინ გავიცანი. მის ლამაზ თვალებს ათას კაცში გამოვარჩევდი.აღმოჩნდა, რომ მარის დედა მშობიარობის დროს გარდაიცვალა. მალე მამამისი ხელახლა დაქორწინდა, მაგრამ მოულოდნელად ავარიით დაიღუპა. დედინაცვალმა კი გოგონა მოიშორა და ბავშვთა სახლში ჩააბარა.ამის გაგონებაზე ცემმა ცოლმა ტირილი დაიწყო. თქვა, რომ სიამოვნებით გახდებოდა მარის დედა. თავი სიზმარში მეგონა, მარი კი თავის უსუსურ ხელს მაგრად მიჭერდა და ლუღლუღებდა:”ვიცოდი, რომ აუცილებლად დაბრუნდებოდი!”ასე უცბად გავხდი ბედნიერი მამა. ვიცი, რომ წინ ბევრი სირთულე და თავგადასავალი გველოდება, მაგრამ ყველაფერს გავუმკლავდებით.

რას გვასწავლის ეს ამბავი? – სამწუხაროდ, ბავშვების რაღაც ნაწილი კარგავს მშობლებს და უპატრონობის გამო ბავშვთა სახლში ხვდება. მისი ცხოვრება რადიკალურად იცვლება და ბედის ანაბარაა მიტოვებული.

თუმცა, უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ცდილობს ბავშვის ბავშვთა სახლიდან აყვანას. თუ რაიმე მიზეზით არ გყავთ შვილები, მგრამ ოცნებობთ, რომ გახდეთ დედა, ეს ამბავი შთაგაგონებთ. ჩვენ კი გულწრფელად ვუსურვებთ ყველა პატარას ყოლოდეს მშობლები და საკუთარი ოჯახი. თქვენ რას ფიქრობთ? გაგვიზიარეთ კომენტარებში.