მოგესალმებით! პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში, ქალბატონი მის დასა და დედამისს შორის არსებულ ურთიეთრობაზე საუბრობს.5 წელი გავიდა, რაც დედაჩემი აღარ არის, მას კი დღემდე ვერ დაუვიწყებია ის ამაზრზენი სცენა, რომელიც მათი ბოლო შეხვედრისას მოხდა. ის სავარძელში იჯდა, თმა კეფაზე ქონდა შეკრული. თვალების ქვეშ წრეები ჰქონდა, რომლებიც აღარ უვლიდა და ჩვენ ყველა უკვე შევეჩვიეთ მათ. გვერდზე ჩემი დისშვილი ეჯდა, რომელიც აქ ხშირი სტუმარი იყო და ყველაფერი იცოდა მისი ყველა დაავადების და მკურნალობის მეთოდების შესახებ. ის სამსახურში ძალიან იღლებოდა, შემოდიოდა ბინაში, სადაც სამკურნალო ბალახების სუნი იდგა. დედამისი შემოსასვლელშივე იწყებდა მის გაკიცხვას.
– აი, სწორედ ასეთი ქალიშვილი მჭირდებოდა, ირა,- და მზერა ქალზე გადაქონდა.რა მოხდა? რა არ გავაკეთე სწორად? – ეცადა წყნარი ტონით ეპასუხა, მაგრამ უკვე გრძნობდა, როგორ იპყრობდა ბრაზი ფეხიდან თავამდე და როგორ უჭერდა ყელში.
ზინა ნამდვილად ზრუნავს ჩემზე, მივლის და აი შენ კი?მე არ შემოძლია სამსახურიდან წამოსვლა, შენ ხომ იცი ჩემი სიტუაცია, შვილები მყავს მისახედი, კომუნალურები, უამრავი ხარჯი. როგორ მოვიქცე?ბინაში შემოსვლისთანავე, მას უკვე წასვლა უნდოდა. უბრალოდ, არიან ადამიანები, ვისთანაც წუწუნი უნდებათ და არიან ადამიანები, რომლებიც მხოლოდ ბრაზის ამოსანთხევად და ნეგატივისაგან გასათავისუფლებლად არიან საჭირო. ქალიშვილი მას მეორე შემთხვევისთვის სჭირდებოდა. ყოველი შეხვედრისას, იგი იწყებდა მის იმაში დადანაშაულებას, რომ იგი ეგოისტად გაიზარდა. რომ, მისგან დახმარებას ვერ მიიღებდი. ის კი უკვე მიჩვეული იყო. დედამისის ყველა საყვედური ზეპირად იცოდა.
ირა ყველაფერში მეხმარება, მედდაც მომიყვანა, რათა მას ჩემთვის გადასხმა გეკეთებინა, – დაიწყო საუბარი დედამ.ეს შესანიშნავია, – შვილი ცდილობდა მშვიდობიანი ტონით ესაუბრა.ნათელია, რომ არა ის, საერთოდ დავიკარგებოდი.საუბრისას, მან დაიწყო რაღაც პირსახოცების მილაგება, რომლებიც დივანზე იყო მიმოფანტული. ილუზიას ქმნიდა, რომ საქმით იყო დაკავებული, სინამდვილეში კი მისი ფიქრები ძალიან შორს იყო.
- დღეს როგორ გრძნობ თავს?- ეკითხებოდა ქალიშვილი დაინტერესებული ტონით.
- ზინამ ფეხებზე მაზი წამისვა, ისე ძალიან აღარ მტკივა.
- გასაგებია… – ჩაიბუტბუტა ქალიშვილმა პასუხად.
ამის მოყვა გრძელი მონათხრობი იმ თემაზე, რომ ღამე ფეხები ძალიან სტკიოდა და ხერხემალიც აწუხებდა, ზინას კი დღეს დასვენების დღე აქვს და დილიდან აქ ტრიალებს. ირა ეთანხმებოდა და თავს უქნევდა, რადგან ესმოდა, რომ ვერაფრით ვერ შეეძლო დახმარება. უბრალოდ, ცდილობდა ეჩვენებინა, რომ ეს ბალახები და ნახარშები მართლაც სასწაულს ახდენს და დედა ნამდვილად უკეთესად გახდებოდა. მაგრამ, ყოველი ქიმიის შემდეგ, იმედი ქრებოდა.ჯერ კიდევ ცოტა ხნის წინ ეს ქალი ჯანმრთელი, წარმოსადეგი და ლამაზი იყო. მუშაობდა, ყველას ასწავლიდა ცხოვრებასა და ქცევის წესებს. დედა ყოველთვის გამოირჩეოდა მბრძანებლური ხასიათით. მისი აზრის გარდა, სხვა აზრი არ არსებობდა. იგი დაუმარცხებელი იყო. ახლობლები დარწმუნებულები იყვნენ, რომ რაც არ უნდა მოხდეს ის დასახმარებლად მოვა და სწორ მითითებებს მისცემთ. მაგრამ, მხოლოდ ქალიშვილი არ ეთანხმებოდა დედამისს და ყველაფერში ეწინააღმდეგებოდა, ცდილობდა საკუთარი აზრის დაცვას.ყოველი შეცდომა იმ წამსვე აისახებოდა მის კარმაზე და მთელი ცხოვრების სტიგმად ექცეოდა. ყოველი საჭირო შემთხვევის დროს მას ახსენებდნენ. მან ხომ გაბედა და წინააღმდეგობა გაუწია დედას და არ დაუჯერა მას. და აი ახლა, მის წინ უცნაურად დაბერებული ქალია, მაგრამ მას სიმკაცრე ჯერ კიდევ შერჩენოდა.
ცოტა ხნის წინ, დედამ საშინელ საიდუმლოს ახადა ფარდა – ქალიშვილი ბავშვთა სახლიდან აიყვანა და ის მისი ღვიძლი შვილი არ იყო. ის უბრალოდ გაზარდეს და მისცეს ყველაფერი, რაც მას სჭირდებოდა. სავარაუდოდ მათ ეგონათ, რომ იგი ფეხებში ჩაუვარდებოდათ და პატიებას ითხოვდა, მადლიერების გრძნობისაგან მოკვდებოდა, მაგრამ ეფექტი საპირისპირო აღმოჩნდა. მას თითქოს ვიღაცამ ტომარა ჩაარტყა და მას ფეხზე დგომა არ შეეძლო. მან გონებაში მთლიან ცხოვრებას გადაავლო თვალი. მან სამყაროს სულ სხვა თვალებით შეხედა. და თუ ადრე ის გრძნობდა ამ უხილავ ძაფს, რომელიც დედამისთან აკავშირებდა, ახლა ის გაქრა. საქმე სულაც არ ეხება ნათესაურ კავშირს – მან, უბრალოდ თავი უცხოდ იგრძნო. იგი ამ შეგრძნებას ვერ იშორებდა.
- აი ზინა, ჩემთვის ნამდვილი შვილივით არის, აი ასეთი შვილი მჭირდება მე, – შეაჯამა ტრიადის ბოლოს დედამ.
- მაშინ, შენც აღარ ხარ დედაჩემი, რადგან ცუდ შვილად მიგაჩნივარ, – დაიყვირა მან და წავიდა.
იმ დღის შემდეგ უკვე 5 წელი გავიდა. დედა აღარ არის. ეს სხვისი ქალიშვილი კი საფლავის ქვასთან იდგა და ტიროდა. “დედიკო, შენ ყველაფერში მართალი იყავი, მე ნამდვილად ეგოისტ და უმაქნის შვილად ვიზრდებოდი, შენ არ გეხმარებოდი, მართალია შენ მკაცრი იყავი, მაგრამ ჩემთვის ყოველთვის ყველაზე ახლობელი იყავი. მე ყოველთვის შენი ქალიშვილი ვიქნები. მე ძალიან გგავარ შენ. მაპატიე…”
