ძველ კარგ სახლს სიკეთის და სინათლის ენერგიის კონცენტრირება შეუძლია. მასში რჩება მხოლოდ კეთილი მოგონება, რომელიც ადამიანის მეხსიერებაში დიდხანს სახლდება. ასე მოხდა ცოტნეს ცხოვრებაშიც. ბედმა არ გაუღიმა, მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს სრულად დაჯილდოვდა.
ძველი კარგი სახლი – ცოტნე სოფელში დედასთან და ბებიასთან ერთად ცხოვრობდა. მამას არ იცნობდა, ბაბუა ძალიან ადრე გარდაიცვალა. ცოტნემ თავიდან ვერც გაიგო, სად წავიდა ბაბუა ლადო. რამდენიმე კვირის, თვეების შემდეგ ყველაფერს თავისით მიხვდა, რომ ბაბუა შორეულ გზაზე არ გაუცილებიათ. ეს მოხუცის უკანასკნელი გზა იყო.
ზოგადად, ცუდად არ ცხოვრობდა. ბებიას ბიჭი ძალიან უყვარდა და ცდილობდა, რომ განვითარებაში ყველანაირად დახმარებოდა. რაიონულ ცენტრში კარატეზე დაყავდა, ფორტეპიანოზე დაკვრას ასწავლიდა, სხვადასხვა ტკბილეულს ყიდულობდა. ბებია ნინასთან თავს უფრო კარგად გრძნობდა, ვიდრე დედასთან. დედამ ცოტნე ძალიან ადრე გააჩინა. ამის გამო ბავშვის აღზრდით დიდად დაკავებული არ იყო. შვილს დედას უტოვებდა და ეუბნებოდა: „ხომ გინდოდა, რომ გამეჩინა? ახლა აღზარდე“. ბებია არ წუწუნებდა. მისთვის შვილიშვილი სიკეთის და სინათლის სხივი იყო. მასში მთელ სულს დებდა. ოღონდ ერთ მშვენიერ დღეს გულმა ვერ გაუძლო.
რთული ბავშვობა – როცა ცოტნემ ბებია შუა ოთახში აღმოაჩინა, მაშინვე მეზობლებს დაუძახა. უფროსებმა სასწრაფო დახმარება გამოიძახეს და მისი გადარჩენა სცადეს, მაგრამ ექიმებმა სასიცოცხლო ნიშნები ვერ დააფიქსირეს. ცოტნეს ნამდვილი ისტერიკა დაეწყო. გაუჩერებლივ ტიროდა, გვერდით ახლობელი არავინ იყო. დედა ქალაქში იყო, ხოლო მეზობლების ხელში არ ჩერდებოდა. ექიმებმა ბავშვის საავადმყოფოში გადაყვანა გადაწყვიტეს. სამედიცინო დაწესებულებიდან ცოტნეს წაყვანას არავინ ჩქარობდა. დედამ ერთხელაც არ მოინახულა, ხოლო ბებიას დაკრძალვა მეზობლებმა საკუთარ თავზე აიღეს. ბავშვი ელოდა, რომ მონათესავე სული გონს მოეგებოდა და წაიყვანდა. სასწაული არ მოხდა. ცოტნე საავადმყოფოდან პირდაპირ ბავშვთა სახლში გადაიყვანეს. აქ, ახალი წესებით ცხოვრება მოუწია. არანაირი ტკბილეული, კარატე და ფორტეპიანო.
როგორ გაუძლო? რთული სათქმელია. საყვარელი ბებიის მიმართ გრძნობების დათრგუნვას ცდილობდა. ესმოდა, რომ დედამ მიატოვა. ჯერ ბებიას ხელში, შემდეგ სამუდამოდ. ბავშვი გაიზარდა და დროთა განმავლობაში გაიაზრა. ამ ცხოვრებაში მხოლოდ საკუთარი თავის იმედი შეუძლია ჰქონდეს.
მოულოდნელი ნაცნობობა – ბავშვთა სახლიდან პირდაპირ დედის სახლში წავიდა. იცოდა, რომ დედა ცოცხალი აღარ იყო, მაგრამ არ უკვირდა. მისი ფეთქებადი ხასიათით და უგუნურობით ეს მოსალოდნელი იყო. არ იცოდა, რა მდგომარეობაში იყო სახლი, მაგრამ იმედი ჰქონდა, რომ რაღაც თავშესაფარი მაინც ექნებოდა.
სახლი ძველებურად იდგა. წამით დეჟავუ იგრძნო, თითქოს კუთხიდან ბებია მიესალმა და ღვეზელები შესთავაზა. ბავშვთა სახლში აღზრდილმა ღრმად ჩაისუნთქა და კარისკენ გაეშურა. მისდა გასაკვირად, კარი ღია იყო. „ნუთუ აქ ვინმეა? სახლი უსახლკაროების თავშესაფარია?“ ცოტნეს ასეთი ფიქრები არ მოეწონა. ობოლი ბიჭი სახლში შევიდა და მიმოიხედა. „არა, აქ სრული წესრიგია“ – გაიფიქრა მან. სხვენზე ასვლა გადაწყვიტა. იქ კიდევ ერთი საცხოვრებელი ოთახი იყო. გზაზე სხვენიდან ჩამოსული ახალგაზრდა გოგონა დაინახა. თავიდან ცოტნე ვერ შენიშნა, მაგრამ შემდეგ შეშინდა და აყვირდა.
ძველი სახლი მეორე შანსს იმსახურებს – რატომღაც ცოტნეს უცნობის ასეთმა რეაქციამ გააცინა. აღმოჩნდა, რომ გოგონას ლენა ერქვა და ისიც ობოლი იყო. სოფლის ახალგაზრდა ადგილობრივმა მმართველმა იფიქრა, რომ სახლი არავის ეკუთვნოდა, ამიტომ გოგონას აქ ცხოვრების უფლება მისცა. „არ ინერვიულო, არ გაგაგდებ. ორივემ კარგად ვიცით, რას ნიშნავს, როცა სახლი, ოჯახი არ გაქვს“ – დაამშვიდა ცოტნემ. ასე წყვილმა სახლის საკითხი მოაგვარა და ერთად ცხოვრება დაიწყო. ურთიერთობა დროის საკითხი იყო, რადგან ცოტნე მაშინვე მიხვდა, რომ ლენა ძალიან საყვარელი და კეთილი ქალი იყო. ძველი სახლი გაარემონტეს. ლენამ მის გარშემო ლამაზი ყვავილები დარგო. რამდენიმე წელში ტყუპები შეეძინათ. ცოტნე მხოლოდ ახლა მიხვდა, რამდენად გაუმართლა იმ დღეს, როცა მისი გამოჩენით უცნობი მშვენიერი ლენა შეაშინა.
