მოხუცების ცხოვრება ხშირად ერთფეროვანი და მოსაწყენია. როგორც მინიმუმ, ასეთი სტერეოტიპი არსებობს. ასაკთან ერთად ცხოვრებისეული ხედვა, ინტერესი იცვლება. მეგობრები გვაკლდება, ვინმეს ნახვის სურვილი ქრება. რატომ ხდება ასე და ღირს თუ არა ბრძოლა? Paparazzi ამ თემის განხილვას გთავაზობთ.
მოხუცის ცხოვრება – გიზიარებთ ცნობილი მსახიობის ალექსანდრე შირვინდტის შთამაგონებელ ისტორიას. შემდეგ ამ საკითხზე ერთად ვიმსჯელოთ.
„20 წელია ზედიზედ ვალდაიში ვისვენებ. სათევზაო ჯოხით ხელში სულელივით ვზივარ. საშა აბდულოვმა და ანდრეი მაკარევიჩმა ვალდაის მახლობლად სახლები ააშენეს. როცა აბდულოვი თავისი დაკავებულის მიუხედავად იქ მიდის, კვამლის სვეტი დგება. ერთხელ შუაღამით მირეკავს: „შურა ბიძია, ანდრია ჩამოვიდა, ბიჭები შეიკრიბნენ, ჩვენთან მოდით“. მერყეობას ვიწყებ: „საშა, უკვე ღამეა, მოხუცი ვარ. შემდეგ ჯერზე აუცილებლად“. არ წავედი. მას შემდეგ არ მინახავს. როცა ვინმე სადმე გეპატიჯებათ, მაშინვე უნდა გაიქცეთ, რადგან ერთმანეთი შეიძლება ვეღარ ნახოთ“.
ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება – ნამდვილად ასეა. რაც უფრო ასაკოვანია ადამიანი, მით უფრო გულჩაკეტილი ხდება. რა თქმა უნდა, ყოველთვის ასე არაა. ბევრი აქტიური და კომუნიკაბელური მოხუციც გვხვდება. და მაინც, ხანდაზმულები უფრო მარტოობას ირჩევენ, ვიდრე მეგობრებთან ერთად ხმაურიან დროსტარებას. რატომ ხდება ასე? ვფიქრობთ, რომ ამ საკითხის პრობლემად განხილვა არასწორია. თითოეულს ხომ უნიკალური ხასიათი, ტემპერამენტი და ინტერესები გვაქვს. ბევრ ადამიანს ახალგაზრდობაშიც სხვებთან ერთად დროსტარება არ უყვარს, ასაკოვან ხალხზე არაფერს ვამბობთ. ამის მიუხედავად, მსგავსი ქცევა გარკვეული სირთულეების შედეგია, რომელსაც ადამიანი აწყდება.
მაგალითად, ყველა მარტივად ვერ იღებს იმ ფაქტს, რომ მოხუცია. ეს ემოციურ და სულიერ მდგომარეობაზე აისახება. მოხუცის ცხოვრება უინტერესო და დამთრგუნველი ხდება. მთელი ცხოვრება ერთ ღრუბლიან დღეს ჰგავს, როცა ზუსტად იცი, რას გააკეთებთ დილას, შუადღეს და საღამოს. როგორც წესი, ასეთ ადამიანებს ყველაფერი ახალი აშინებთ. თითქოს საკუთარ სამყაროში ცხოვრობენ, სადაც სტაბილურობა და მომავლის ნდობა არის. მართალია, იქ სიხარულისა და ბედნიერების ადგილი არ გამოჩნდა. არადა ეს გრძნობები ჩვენს ცხოვრებაში ტყუილად არ შემოდის. ნამდვილად ბედნიერი ადამიანი ხალხის, ნივთების და საქმიანობის გარემოცვაში შეიძლება გახდეთ. თუ ადამიანი ამ ყველაფერს მოწყვეტილია, ყოველდღიურობაში იძირება და არაფრისკენ მიისწრაფვის.
საბედნიეროდ, სხვანაირი მოხუცებიც არიან. სულით მხიარულები და ახალგაზრდები. მათ მშვიდად მიიღეს ფაქტი, რომ სიბერე ბუნებრივი პროცესია. ამას ვერ გაექცევით, ამიტომ ცხოვრებისგან ყველაფრის აღება უნდა მოასწროთ. მეგობრებს შეხვდეთ, საყვარელი თამაშები ითამაშოთ, თანამედროვე წიგნები წაიკითხოთ, ფილმებს უყუროთ და შემდეგ სიის მიხედვით. ასე უსასრულოდ შეგვიძლია გავაგრძელოთ.
რედაქციის რჩევა – აღფრთოვანებული ვარ ბებია–ბაბუებით, რომელთა თვალებში ცეცხლი ელვარებს. ცხოვრებისგან მაქსიმალური სიამოვნების მიღებას ცდილობენ და, ალბათ, კარგად გამოსდით, რადგან თითოეული ხვდება, რომ ცხოვრება მარადიული არაა. ალექსანდრე შირვინდტის ისტორია ასახავს აზრს, რომ ტოტალურ მარტოობაში კარგი არაფერია. სანამ ადამიანი ახლობლებთან მეგობრულ შეხვედრებს უგულებელყოფს, ეს ხალხი ცოცხალი შეიძლება ვეღარ ნახოთ. როგორ საშინლადაც არ უნდა ჟღერდეს, ეს სიმართლეა. რა თქმა უნდა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მეგობრები მუდმივად უნდა ნახოთ და მათთან ერთად დრო ისე გაატაროთ, როგორც 15 წლის წინ. დროდადრო შეხვდით და ასეთი შეკრება ერთგვარ ტრადიციად აქციეთ. ამაში რაღაც სიმბოლური და ტკბილია.
