მე მქვია ეკატერინე, ვარ 75 წლის. ვცხოვრობდი შვილთან ერთად. ის ყოველთვის კარგად ზრუნავდა ჩემზე! ამბობდა:არასოდეს მიგატოვებ, შენ გამზარდე! მე ყოველთვის ვიზრუნებ შენზე!
ახლა კი მარტო ვარ. ამ ბოლო დროს მეზობელმა ხშირად დაიწყო ჩემთან სტუმრობა. მას თურმე ყოველთვის მოვწონდი.როცა ჩემი შვილი დაქორწინდა, სულ უფრო ნაკლებად დაიწყო ჩემთან სტუმრობა. მერე თვეში ერთხელ ძლივს მნახულობდა.მე კი სასურსათო მაღაზიაში წასვლაც არ შემეძლო და საჭირო ნივთების ყიდვა.ერთ დღეს ძალა მოვიკრიბე და მაღაზიაში წავედი, ვერ მივაღწიე. შუა გზაზე სკამზე ჩამოჯდა და ტირილი დავიწყე.ამ დროს კოტე მოვიდა, ეტლში ჩამსვა და მაღაზიაში წამიყვანა. შემდეგ კი მითხრა:
- ვხედავ, რომ ძალიან გიჭირს მარტო ცხოვრება. ერთად უფრო კარგად ვიქნებით. ბაღში ვიმუშავებ, მაღაზიაში წავალ და შენ სახლში იფუსფუსებ. ერთად ცხოვრება უფრო ადვილი იქნება!
- რას ამბობ, კოტე! როგორ წარმოგიდგენია ეს ყველაფერი? ჩემი შვილი რომ ჩამოვა, მეტყვის, სიბერეში გავგიჟდი, მამაკაცთან დავიწყე ცხოვრება! მართლა ძალიან კარგი ხარ, მიხარია რომ მეხმარები! მაგრამ ეს არ იქნება სწორი.
კოტე ძალიან გაბრაზდა, უარი რომ ვუთხარი.შემდეგ მოვიდა შემოდგომა. სახლში ძალიან ციოდა. ჩემი შვილი არც გამოჩენილა. არც შეშა მქონდა, არც ქვანახშირი. ისევ კოტე მოვიდა დასახმარებლად: დამიჩეხა შეშა, დამეხმარა ღუმელის ანთებაში. შემდეგ ისევ შემომთავაზა ერთად ცხოვრება და მე დავთანხმდი. მივხვდი, რომ არავის ვჭირდებოდი და ჩემი შვილის იმედზე ვერ ვიქნებოდი.ნივთები კოტესთან გადავიტანეთ და სახლი დავკეტე.ჩემი შვილი მხოლოდ ზაფხულში ჩამოვიდა და სახლი დაკეტილი დახვდა. მეზობლებმა ის კოტესთან გამოგზავნეს. მაგრამ მე აღარ მინდოდა მისი ნახვა.
კოტემ უთხრა: – სად იყავი ამდენ ხანს? დედაშენი გელოდებოდა, კინაღამ გაიყინა ზამთარში მარტო! მე რომ არა, დიდი ხნის მკვდარი იქნებოდა! მას აღარ სურს შენი ნახვა, წადი და აღარ მოხვიდე აქ!ფანჯარასთან ვიდექი. ამ ყველაფერს ვისმენდი და ვტიროდი. ძალიან მწყინდა, რომ ჩემი შვილი ასე მომექცა.
მადლობელი ვარ კოტესი, მან მე გადამარჩინა.
