მე მქვია ლიზა. ამჟამად განქორწინების ეტაპს გავდივარ.უბრალოდ შოკში ვარ. დარწმუნებული ვიყავი, რომ იდეალური ოჯახი გვქონდა. ასე ვფიქრობდი არა მარტო მე, არამედ ყველა ჩვენი ახლობელი და ჩემი მეგობარი.დათო ყოველთვის კარგ ფულს შოულობდა. სწორედ ეს გახდა ჩვენს ოჯახში ჩხუბის მიზეზი.არასდროს ვუჩიოდი ჩემს ქმარს. მასთან ჩემი ოჯახური ცხოვრება სამ ეტაპად იყო დაყოფილი.
პირველი ეტაპი არის დაქორწინების შემდგომი პერიოდი. მეც ვმუშაობდი და ძალიან კარგი ანაზღაურება მქონდა. ჯერ არ გვყავდა შვილები და, შესაბამისად, კითხვა, ვინ ვის არჩენდა, საერთოდ არ გაჩენილა. ასე გაგრძელდა ოთხი წელი.ვიყიდეთ მანქანა, ბინა იპოთეკით. პარალელურად, იმისთვის, რომ წინასწარი შესატანი გვქონოდა, გავყიდეთ ის ბინა, რომელიც მამიდისგან ავიღე. ძალიან ბედნიერი ვიყავი და ჩემს ქმარს ვენდობოდი. შემდეგ კი ყველა შემდგომ გადახდას დათო ანხორციელებდა.
მეორე ეტაპი დაიწყო, როცა დავორსულდი. ორივეს ძალიან გვინდოდა შვილი და ძალიან გაგვიხარდა, როცა გავიგეთ, რომ ფეხმძიმედ ვიყავი.ჩემს თავს მხოლოდ ერთი მიზანი დავუსახე: ბოლომდე მიმეყვანა ორსულობა და ჯანმრთელი ბავშვი გამეჩინა. ძალიან რთული ფეხმძიმობა მქონდა, ვიწექი დიდი ხნის განმავლობაში. თავს კარგად არ ვგრძნობდი, ამიტომ ნახევარ განაკვეთზე მუშაობა მომიწია. რა თქმა უნდა, ამის გამო ჩემი ხელფასი გაცილებით ნაკლები გახდა და ქმარმა ჩვენი ოჯახის ბიუჯეტი გაყო. ის იპოთეკას იხდიდა, მე კი ჩემი ხელფასიდან უნდა მეყიდა საკვები და ჩვენი ოჯახისთვის საჭირო ნივთები.
თავიდან დავთანხმდი, შემდეგ კი ფული აღარ მეყო. წამლების ყიდვა მომიწია, ჩემთვისაც რაღაცეები უნდა მეყიდა, მომავალი ბავშვისთვისაც საყიდელი იყო ნივთები.ქმარს ფული ვთხოვე. დათო თუ საჭიროდ თვლიდა, რომ საყიდელი იყო, მხოლოდ მაშინ მაძლევდა ფულს. თუ ფიქრობდა, რომ ეს ნივთი არ იყო საჭირო, მაშინ უარს მეუბნებოდა.იმედი მქონდა, როცა ბავშვი დაიბადებოდა, დათო ფულისადმი დამოკიდებულებას შეცვლიდა. მაგრამ ძალიან ვცდებოდი.
შემდეგ კი ჩვენი ვაჟი დაიბადა. ის დათოს ზუსტი ასლი იყო და ძალიან ამაყობდა ამით. უხაროდა, რომ შვილი შეეძინა, მაგრამ არ სურდა ფულის მოცემა კარგი საბავშვო ეტლისთვის. როგორღაც შევძელი მისგან თანხის მიღება, ოღონდ ახალი ტანსაცმელი რომ მეყიდა ჩემთვის – ამაზე საუბარი საერთოდ არ იყო.დროთა განმავლობაში თითქოს გონს მოვიდა: დაიწყო ყოველთვიურად საკმაოდ სოლიდური თანხის მოცემა, რითიც საჭმელს და საჭირო ნივთებს ვყიდულობდი ჩემთვის და ბავშვისთვის. ყველაფერი კარგად იყო.
ბავშვი წამოიზარდა, წავიდა საბავშვო ბაღში და მეც ჩემს საქმიანობას დავუბრუნდი.ამასობაში დათო დააწინაურეს და კიდევ უფრო მაღალი ხელფასი დაუნიშნეს. დეკრეტის შემდეგ ჩემი ხელფასი შემცირდა, თან ხშირად მიწევდა ბავშვის ავადმყოფობის გამო ბიულეტინის აღება და ამიტომ, რა თქმა უნდა, თანხა მცირე იყო.
და ერთი კვირის წინ მე და დათო გადავედით ოჯახური ურთიერთობის მესამე ეტაპზე.თურმე მთელი ამ ხნის განმავლობაში ის იწერდა თანხებს, რომლებსაც მაძლევდა ხარჯებისთვის და მითხრა: -ლიზა, აი ის ფული, რაც მოგეცი დეკრეტულ შვებულებაში ყოფნისას. ეს თანხა დავხარჯე შენზე, როცა არ მუშაობდი. მგონი სწორი იქნება, ეს ფული უნდა დამიბრუნო.ეს ჩემთვის შოკში იყო!
-მესმის, რომ ეს შენთვის მოულოდნელია. შეგიძლიათ ნახო სია. თუ რამეს არ ეთანხმებით, განვიხილოთ, მაგრამ შენ ჩემი ვალი გაქვს და შეგიძლია გადაიხადო ეტაპობრივად.ვერ ვიჯერებდი, რომ დათო ამ ყველაფერს სერიოზულად ამბობდა. ამ სიაში ისიც კი ქონდა შეტანილი, რაც შვილს ვუყიდეთ. მართალია, იგი ამ შემთხვევაში “პატიოსნად” მოიქცა: ეს თანხა შუაზე გაყო.
უსამართლობად მიმაჩნია, რომ ქმარი ჩემგან ამ ფულს ითხოვს. განქორწინება და ქონების გაყოფა მინდა. აი, ეს იქნება სწორი! აღარ შემიძლია და აღარ მინდა ასეთ ადამიანთან ცხოვრება.
