მე მქვია ირინა. მინდა მოგიყვეთ იმაზე, რაც ახლა ხდება ჩემს ცხოვრებაში.ვარ 34 წლის, დაქორწინებული. მე და ჩემს მეუღლეს ერთი ქალიშვილი გვყავს. ის ჯერ კიდევ ძალიან პატარაა, მხოლოდ ორი წლისა.ჩემს ქმარს ჰყავს და ნათია, რომელსაც ძალიან უჭირს, რადგან შშმ. შვილი ჰყავს. ბავშვს აქვს ცერებრალური დამბლა. ამის შესახებ ქმარმა რომ შეიტყო, მაშინვე მიატოვა და იშვიათად ეხმარება მცირედით.
რა თქმა უნდა, დედამთილმა არ მიატოვა ქალიშვილი და ეხმარება მას. ორივე ბინა, რომელიც თავად ეკუთვნოდა, ქალიშვილზე გადააფორმა.განქორწინების შემდეგ, დედამ თავისი ბინა გააქირავა და თითონ ქალიშვილთან გადავიდა საცხოვრებლად.ნათია ამბობს, რომ დედის დახმარების გარეშე ნამდვილად ვერ გაუმკლავდებოდა პრობლემებს და მე სრულიად ვეთანხმები მას. დედამთილი ყველაფერში ეხმარება ქალიშვილს. ის ურეცხავს ყველაფერს, ასუფთავებს ბინას და ამზადებს საჭმელს. ნათია კი სამსახურში მიდის მინიმუმ ნახევარი დღე. დედამთილი შვილიშვილსაც უვლის.
მატერიალური შემოსავალი კარგი აქვთ: დედამთილი იღებს პენსიას, შშმ ბავშვის პენსიას, ალიმენტს, რომელსაც მამა უხდის შვილს, ნათიას ხელფასი და ბინის ქირა, მაგრამ ბავშვის რეაბილიტაციაზე ბევრი ფული იხარჯება, ბევრი პროცედურა ფასიანია.ბავშვი12 წლისაა, მას შეუძლია სიარული, მაგრამ არც ისე კარგად. ძლივს გასაგებად ლაპარაკობს და ელემენტალურ, პირად ჰიგიენას ახერხებს.
მე და ირაკლი რომ დავქორწინდით, იმ პერიოდში ნათია შორდებოდა ქმარს და ამიტომ დედამთილი საერთოდ ვერ დაგვეხმარა. ქალიშვილის პრობლემებზე ზრუნავდა და ჩვენთვის დრო არ ჰქონდა.არც ირაკლის უთხოვია დახმარება დედისთვის. ის ხომ ჯანმრთელი ახალგაზრდაა, განათლებული, ყველაფერს თავად უმკლავდებოდა.
როდესაც დედამთილმა თავისი ორივე ბინა ქალიშვილს აჩუქა, არც მაშინ უთქვამს ირაკლის საწინააღმდეგო რამე. ამბობდა, რომ ნათიას უფრო სჭირდებოდა ბინები – საცხოვრებლად და შემოსავლისთვის.ქმარმა კატეგორიულად ამიკრძალა ამ თემაზე საუბარი. მე რა თქმა უნდა, არაფერი მითქვამს. გვყავს ორი წლის ქალიშვილი, რომელიც ჩემმა დედამთილმა მხოლოდ რამდენჯერმე ნახა. ის არასოდეს მოდის ჩვენთან სტუმრად, რადგან მუდმივად დაკავებულია ავადმყოფი შვილიშვილის მოვლით.
ჩვენი ქალიშვილი კატო ოქროს ბავშვია. ის ძალიან მშვიდია, მხიარული, იშვიათად ავადმყოფობს.დღესასწაულებზე ვყიდულობთ საჩუქრებს და ერთად მივდივართ დედამთილთან და ნათიასთან სტუმრად.ყველაფერი კარგად იყო, სანამ ჩემს დედამთილს ინსულტი არ მოუვიდა. თურმე მთელი კვირა წნევები ჰქონდა, მაგრამ ექიმთან არ წავიდა. დალევდა აბებს და ჩვეულებრივ აგრძელებდა საქმიანობას. თურმე ჯერ ფეხები წაერთვა, შემდეგ კი ძალიან ცუდად გახდა: მეტყველების უნარი დაკარგა და ნათიამ მაშინვე გამოიძახა სასწრაფო დახმარება.
დედამთილს ინსულტის დიაგნოზი დაუსვეს. სხეულის მარცხენა მხარე პარალიზებული ჰქონდა. ექიმმა თქვა, რომ საავადმყოფოში კიდევ ერთი კვირა დარჩებოდა და შემდეგ იქნებოდა რეაბილიტაციის ხანგრძლივი პროცესი. შეძლებს თუ არა დედამთილი სრულად გამოჯანმრთელებას, უცნობია. თითოეული ადამიანისთვის ეს ინდივიდუალურია.ხანგრძლივი და რთული პროცესი რომ იქნება – ეს უდავოა.მეორე დღეს ნათიამ დაურეკა ირაკლის და უთხრა:
ორ ინვალიდს ვერანაირად ვერ მოვუვლი! ამიტომ წაიყვანე დედა შენთან. შენი ცოლი სახლშია და მოუვლის.უბრალოდ შოკი! როცა დედა ჯანმრთელი იყო, ყველაფერს აკეთებდა კარგი იყო და როგორც კი ავად გახდა, აღარ უნდა!
ჩემს ქმარს ვუთხარი: -კარგი, მოვუაროთ, ოღონდ ერთი ბინა მოგვცეს!ირაკლი ძალიან გაბრაზდა და მეჩხუბა.უბრალოდ სამართლიანობა მინდა. ნათია მიიღებს ორ ბინას, მთელი ცხოვრება ეხმარებოდა დედა, სანამ შეეძლო. მე კი ავადმყოფს უნდა მოვუარო. არის თუ არა ეს სამართლიანი?
