მე მქვია ანა. ისე მოხდა, რომ მარტომ გავზარდე ჩემი შვილი სამი წლის ასაკიდან. ჩემი ქმარი გარდაიცვალა, მე კი აღარ გავთხოვდი.ბევრს ვმუშაობდი. მთელი ჩემი ენერგია შვილის აღზრდაში ჩავდე. სწავლობდა, დაამთავრა კოლეჯი, დაქორწინდა, კარგი სამსახური იშოვა.ჩემს შვილს ყველაფერი მივეცი, რაც შემეძლო. მაგრამ მან ვერ მოახერხა შეეძინა საკუთარი სახლი. დაქორწინების შემდეგ ვაჟი და მისი მეუღლე ჯერ ჩემთან ცხოვრობდნენ. ჩვენი ერთად ცხოვრება არც თუ ისე სასიამოვნო იყო. ხშირად გვქონდა უსიამოვნება.
ჯერ ერთი შვილიშვილი გაჩნდა, მერე მეორე. ამის შემდეგ შვილმა ბინის იპოთეკით აღება გადაწყვიტა და ახალ სახლში გადავიდნენ. ამის შემდეგ კახამ შეწყვიტა ჩემი დახმარება. მხოლოდ მცირე პენსია მაქვს და არ არის ეს საკმარისი ყველაფრისთვის.ჩემს შვილს ვთხოვე, ფულით დამხმარებოდა, მაგრამ მან მითხრა, რომ ზედმეტი ფული არ ჰქონდა: ის იპოთეკას იხდიდა და ორი შვილი ჰყავდა სარჩენი.
ვფიქრობ, რეალურად ჩემი შვილი ვალდებულია დამეხმაროს. მაგრამ ის ასე არ ფიქრობს. ამის გამო დიდი ჩხუბი გვქონდა. ახლა ჩემს ზარებს არ პასუხობს. ბინის კარსაც არ მიღებს და შვილიშვილების ნახვის საშუალებას მაძლევს.გადავწყვიტე შვილიშვილები მენახა და საბავშვო ბაღთან დავხვდი. მან კი ბავშვები ჩემთან ახლოსაც არ მოუშვა. მე არაფერი დამიშავებია! ჩემს შვილს ყველაფერი მივეცი. მაგრამ ახლა, როცა მისი დახმარება მჭირდება, გვერდით არ მიდგას.
ნუთუ მართლა ასე უნდა მიატოვოს და უგულვებელყოს შვილმა საკუთარი დედა?
