დედამ ამბის მოყოლა დაიწყო:”ბავშვთა სახლის აღსაზრდელებს შორის იყო ბიჭი, რომელსაც ყველა მგლის ლეკვს ეძახდა. ბავშვი ტანით პატარა იყო, მაგრამ თავს არავის აჩაგვრინებდა. ის ყოველთვის იცავდა სუსტებს და თუ საჭირო იყო, ჩხუბობდა და იკბინებოდა. მასზე რამდენიმე წლით უფროს მოზარდებსაც კი ეშინოდათ მისი.
ბიჭი სამჯერ გაიქცა, მაგრამ ყოველთვის იჭერდნენ და უკან აბრუნებდნენ. გავიდა დრო და მგლის ლეკვი გაიზარდა და დადგა მომენტი, როცა პირადი ცხოვრება უნდა მოეწყო ბავშვთა სახლის მიღმა. პრობლემა ის არის, რომ ასეთი ბავშვები ხშირად სრულიად არ არიან ადაპტირებულნი საზოგადოებაში ცხოვრებისთვის.
მგლის ლეკვი ჩხუბის მოწყობაში დაადანაშაულეს, მსხვერპლი კი დიდი თანამდებობის პირის შვილი აღმოჩნდა. შედეგად, ბიჭი ციხეში მოხვდა და სასამართლომ სამწლიანი პატიმრობა მიუსაჯა. გათავისუფლების შემდეგ ბიჭი მიხვდა, რომ ის არავის სჭირდებოდა. მისი ბიოგრაფიული ფაქტები ხელს უშლიდა სამსახურის ძიებაში.
ბიჭის იმედი არ დაუკარგავს, ნებისმიერ სამუშაოზე თანხმდებოდა. გულწრფელად სჯეროდა, რომ ერთ დღესაც ბედი გაუღიმებდა. და აი, შემთხვევით შეხვდა ახალგაზრდას, რომელსაც ის ყოველთვის იცავდა ბავშვობაში არავის აძლევდა დაჩაგვრის უფლებას. ხშირად უნაწილებდა პურს და ეხმარებოდა. ახალგაზრდამ უთხრა, რომ ვალის დაბრუნების დრო დადგა და სამუშაო შესთავაზა ქარხანაში, სადაც ის დირექტორად მუშაობდა.
მგლის ლეკვს შერცხვა და უთხრა, რომ საბედისწერო გარემოებების გამო განათლება ვერ მიიღო. თანამოსაუბრემ დაამშვიდა, რომ ცოდნისა და გამოცდილების ნაკლებობას არ იყო დიდი პრობლემა და ყველაფერს თანდათან ისწავლიდა. რამდენიმე წელიწადში მგლის ლეკვი ყველაფერს დაეუფლა, კარიერაშიც წინ წაიწია და პატივსაცემი ადამიანი გახდა. მან ქარხანაში წამყვანი ინჟინრის თანამდებობა დაიკავა, ბინა იყიდა და დაქორწინდა.”
ქალიშვილი ყურადღებით უსმენდა დედის მოყოლილ ამბავს. გოგონამ ჰკითხა, იცნობდა თუ არა პირადად მგლის ლეკვს და ბოლოს როდის ნახა. დედას გაეცინა და უპასუხა, რომ ახლახანს ესაუბრა და ის მისი მამა იყო.
