მე მქვია ალინა, ვარ ოცდათოთხმეტი წლის. უკვე ორ წელზე მეტია მარტო ვცხოვრობ. ახლა ოჯახი არ მყავს, თუმცა ცოტა ხნის წინ დედაც ვიყავი და ცოლიც.როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო? ჩვენი ცხოვრება ხომ სრულიად არაპროგნოზირებადია. ზოგჯერ მართლაც საოცარი და წარმოუდგენელი რამ ხდება.როდესაც ოცდაორი წლის ვიყავი, ოლეგი გავიცანი. ძალიან სასიამოვნო ახალგაზრდა იყო. მაშინვე მითხრა, რომ შვილი ჰყავდა. მისი ვაჟი მხოლოდ შვიდი თვის იყო. ბიჭის დედამ მიატოვა და სადღაც გაიქცა. ახლა ოლეგი შვილს თავად ზრდიდა.
მე ძალიან მოწონდა ოლეგი: საინტერესო და ადვილი იყო მასთან ურთიერთობა. მინდოდა გაგრძელებულიყო და ბავშვის არსებობაც არ მაშინებდა. პირიქით, აღფრთოვანებული ვიყავი ოლეგის საქციელით, რომელმაც არ მიატოვა შვილი და ზრუნავდა მასზე.ოთხი თვის შემდეგ ოლეგთან გადავედი საცხოვრებლად. ჩემმა დედობრივმა ინსტინქტმა მაშინვე გაიღვიძა და ნიკიტა საკუთარი შვილივით შემიყვარდა. ვზრუნავდი ბიჭზე: ვაჭმევდი, ვთამაშობდი, ვყიდულობდი ყველაფერს, ვუვლიდი, როცა ავად იყო. ნიკიტასთვის ნამდვილი დედა გავხდი.
მე და ოლეგის ძლიერი და კარგი ოჯახი გვქონდა. ყველას უკვირდა, როცა იგებდნენ, რომ ნიკიტას დედა არ ვიყავი. ასე ვიცხოვრეთ ცხრა წელზე მეტი.შემდეგ ოლეგმა მითხრა, რომ უნდა წავსულიყავი, რადგან სხვა შეუყვარდა და ჩემთან ცხოვრება აღარ შეეძლო. ძალიან მეწყინა ეს ამბავი, მაგრამ კიდევ უფრო შემაშფოთებელი იყო ის ფაქტი, რომ ოლეგმა არ მომცა ნიკიტას ნახვის უფლება. ის თვლიდა, რომ თუ ბიჭი არ დამინახავდა, უკეთ შეეგუებოდა მამის ახალ ცოლს. მამა საერთოდ არ ფიქრობდა ნიკიტას გრძნობებზე.
ნივთები ჩავალაგე და დედასთან წავედი საცხოვრებლად. ძალიან ვნერვიულობდი, კიდევ უფრო მომენატრა ნიკიტა, ის ხომ ჩემთვის ნამდვილი შვილი გახდა. ოლეგს ვერ ვპატიობდი, რომ ბიჭის ნახვის უფლება არ მომცა.
ბევრი ვიტანჯე, მაგრამ ვერაფერს გავხდი. გამუდმებით ნიკიტაზე ვფიქრობდი და ასე ვცხოვრობდი.ასე გავიდა ორი წელი. ერთ დღესაც სავაჭრო ცენტრში წავედი და შემთხვევით ოლეგი და ნიკიტა შემხვდნენ. ბიჭთან მივვარდი, ჩავეხუტე, ვაკოცე.ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა, მაგრამ ბიჭი არც კი მომესალმა. ისე შემომხედა, თითქოს უცხო ვიყავი და ჩუმად შებრუნდა და წავიდა,ცრემლები წამომივიდა. თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი. ბოლოს და ბოლოს, ამდენი წელი საკუთარ შვილად ვზრდიდი, იმდენი რამ გავაკეთე მისთვის! როგორ შეიძლებოდა ამ ყველაფრის დავიწყება?
მე მისი დედა ვიყავი და ვუვლიდი! მან კი ზურგი შემაქცია! ესე როგორ შეიძლება მოექცე ადამიანს?!
