დღეს არავის უკვირს, როცა ზრდასრული ვაჟი დედასთან ერთად ცხოვრობს. საზოგადოებაში მიღებულია მაშინაც, როცა შვილს საკუთარი ოჯახი ჰყავს. ბინის საკითხის მოგვარებას ყველა ვერ ახერხებს. ასე ერთ ტერიტორიაზე მეგობრულად ცხოვრება უწევთ. რა გავაკეთოთ, თუ მეგობრობის სუნიც არაა, ხოლო ცხოვრება მოხუცი ქალის მისივე ბინიდან გაძევებას ჰგავს? თამარმა კარგად იცის, რას ნიშნავს ეს., მაგრამ პრობლემის მოგვარება არ შეუძლია. Paparazzi გიამბობთ, როგორ დასრულდა ეს ამბავი.
ვაჟი დედასთან ცხოვრობს – შვილთან ურთიერთობას თბილს ვერ ვუწოდებ. რა თქმა უნდა, ბავშვობაში ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მოზარდობის პერიოდში ცუდ კომპანიას შეხვდა. მშობლების ნდობა დაკარგა. მისი იქედან ამოყვანა შევძელით, მაგრამ შემდეგ სულ სხვა ადამიანი გახდა. ცუდად სწავლობდა, უნივერსიტეტში წასვლა არ სურდა. მოკლედ, მე და ჩემს მეუღლეს ცხოვრება გაგვირთულა. სკოლა ძლივს დაამთავრა. სამშენებლო ობიექტზე სამუშაოდ წავიდა. ეს კარგად გამოსდიოდა. ჩვენთან ცხოვრება გააგრძელა. სად წავიდოდა? შემდეგ ჩემი მეუღლე გარდაიცვალა. თრომბი. დარდმა გამანადგურა. ქმარი მხოლოდ 55 წლის იყო. ვაჟი ოდნავ ლმობიერი გახდა. ადრე სიტყვასაც არ ამბობდა, მაგრამ მამის გარდაცვალებამ ძლიერ იმოქმედა. ოჯახი მოისურვა! ნახევარ წელიწადში თავისი შეყვარებული გამაცნო. გულწრფელად გეტყვით, მაშინვე არ მომეწონა, მაგრამ ეს მისი არჩევანი იყო. კიდევ რამდენიმე თვეში მთვრალი კოტე სახლში მოვიდა და გამომიცხადა, რომ ქორწინდებოდა!
წყნარი ქორწილი გადაიხადეს. რძალი საცხოვრებლად ჩვენთან გადმოვიდა. საბედნიეროდ, სახლში ადგილი საკმარისი იყო. ნატო დაორსულდა. იმ დროს ჯერ კიდევ ვმუშაობდი, ფულით დახმარება შემეძლო. თუმცა მანამდეც კოტეს ყოველთვის ვეხმარებოდი. ფულს ხშირად მთხოვდა და არ აბრუნებდა. საოჯახო საქმეებში საერთოდ არ მეხმარებოდა. როცა აგარაკზე წასვლას და ხილისა და კენკრის დაკრეფას ვთხოვდი, ყოველთვის უარის მიზეზს პოულობდა. თუმცა ჩემს კონსერვებს და მურაბებს ყოველთვის ჭამდა.
რძალთან და შვილთან ცხოვრება – კიდევ ერთი ქალის გამოჩენამ ჩემი ყოფა არ შეცვალა. ნატო არაფერს აკეთებდა. სახლის დალაგება და კერძების მომზადება ჩემს კისერზე იყო. შვილთან საუბარს ვცდილობდი, მაგრამ მხოლოდ მკვახედ მპასუხობდა. ვფიქრობდი, რომ ბავშვის დაბადება შეცვლიდა, მაგრამ უფრო გაღიზიანებული გახდა. ითხოვდა, რომ ნატო ჩემს ბინაში ჩამეწერა. თითქოს, ახლა ხომ ერთი დიდი ოჯახი ვართ. ერთი მხრივ, წინააღმდეგი არ ვიყავი. მეორე მხრივ, ვხვდებოდი, რომ ეს კარგს არაფერს მოასწავებდა. დრო გადიოდა, შვილიშვილი უკვე 3 წლის გახდა. როგორღაც ერთად ცხოვრებას მივეჩვიეთ, მაგრამ მათი ზურგით თრევა მიჭირდა.
მეზობლები გიჟად მთვლიდნენ. თითქოს ზრდასრული შვილი დედასთან ცხოვრობს და კიდევ ბრძანებებს გასცემს. მათთან კამათი არ მსურდა, მაგრამ მართლები იყვნენ. რძალი და შვილი ჩემსავე ბინაში მავიწროებდნენ. ხან ამბობდნენ, რომ დროა ბინა კოტეზე გადავაფორმო. თითქოს, უკვე ასაკში ვარ და რა იცი, რა მოხდება, მათ კი ცხოვრება უნდა გააგრძელონ. ნატოს მშვიდი მომავლისთვის გარანტია სჭირდებოდა. ყოველდღე ტვინს მიბურღავდა. კოტეც არ ჩამორჩებოდა. ამ ყველაფრის ფონზე ჯანმრთელობამ მიმტყუნა. სამსახურში ვეღარ დავდიოდი, ფული აღარ მყოფნიდა. დიდი ნაწილი ჩემს მედიკამენტებზე იხარჯებოდა. რძალთან კამათი გახშირდა. თვლიდა, რომ ჩემს ბინაში ტვირთი გავხდი.
მოგვიანებით იმაზე დაიწყეს საუბარი, რომ სახლში ვიწროდ იყვნენ. ბავშვი იზრდებოდა, მეორე ბავშვზეც ფიქრობდნენ. როცა ეს გავიგონე, მეტყველების უნარი დავკარგე. პირველ შვილს ვერ უმკლავდებიან და მეორეს აპირებენ? ახლახანს გავიგონე, როგორ განმიხილავდნენ. კოტე თავშესაფართა სახლში ჩემს ჩაბარებას სთავაზობდა. წარმოუდგენელია. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მარტო ვარ. როგორ გავაძევო ზრდასრული შვილი და მისი ოჯახი? შვილიშვილი მეცოდება!“
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – თამარი ჩიხში მოექცა, რომელიც თავად შექმნა. შვილები მშობლებისგან დროულად უნდა წავიდეს. როცა ზრდასრული ვაჟი დედასთან ერთად ცხოვრობს და მის კისერზე ზის, ყოველწლიურად პრობლემის მოგვარება უფრო გართულდება. გასაკვირი არაა, რომ კოტეს უბრალოდ დედის მოშორება სურს. თამარმა თავი ხელში უნდა აიყვანოს და ახლობლებს სხვა ბინაში გადასვლა შესთავაზოს.
