მე მქვია ნათია. გათხოვილი ვარ, მე და ჩემს მეუღლეს შესანიშნავი ბიჭი გვყავს.ყოველწლიურად მივდივართ მთაში დასასვენებლად და წელსაც წავედით.სამი დღე ვიყავით სათხილამურო ბაზაზე, შემდეგ კი საშინელი ტრაგედია მოხდა.თავიდან ყველაფერი კარგად იყო. ვისრიალეთ თხილამურებით, ვისეირნეთ სუფთა ჰაერზე. შემდეგ კი ძალიან ცუდი განცდა დამეუფლა: ჩემს შვილს ხელს არ ვუშვებდი, საშინელი წინათგრძნობა დამეუფლა.
თხილამურებით სრიალის დროს ბავშვი ცუდად დაეშვა და ზურგი დაარტყა. მე და ჩემმა მეუღლემ სასწრაფოდ წავიყვანეთ სახლში და სასწრაფო გამოვიძახეთ. საავადმყოფოში გადავიყვანეთ და გამოკვლევის შემდეგ ექიმმა საშინელი ამბავი გვითხრა: ჩვენს შვილს ხერხემლის მოტეხილობა ჰქონდა სამ ადგილას.ამის გაგონებაზე კინაღამ გონება დავკარგე. ბავშვი პალატაში გადაიყვანეს და გვითხრეს ხვალ დილით მივსულიყავით.მთელი ღამე არ მიძინია. დილით ადრე წავედით მე და ჩემი მეუღლე საავადმყოფოში. გზაში ჩემმა ქმარმა მითხრა:
- შეამჩნიე, რომ ერთი წლის წინ სწორედ იმ ადგილზე დავეცი და ხელი მოვიტეხე?
პასუხად მხოლოდ თავი დავუქნიე. მთელი ფიქრები მხოლოდ ჩვენს შვილზე და მის ჯანმრთელობაზე იყო მიმართული.საავადმყოფოში რომ მივედით, საშინელი სურათი დავინახეთ: ჩვენი ბიჭი საწოლზე იჯდა და ეს ხერხემლის მოტეხილობის დროს! რატომ არცერთმა ექიმმა და ექთანმა არ უთხრა, რომ ეს არ უნდა გაკეთდეს?!ამის დანახვისას გონება დავკარგე. როცა გონს მოვედი, ჩემს მეგობარ ქირურგს დავურეკე და შევუთანხმდი, რომ ჩვენს ბავშვს მის საავადმყოფოში მივიყვანდით.
მან გვითხრა, როგორ უნდა გადაგვეყვანა სწორად ბავშვი ასეთი დაზიანებით. ექიმებმა ჩვენი გაშვება არ ისურვეს, გართულებებით შეგვაშინეს, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ყველაფერს სწორად ვაკეთებდი.ჩვენი შვილი ნაცნობ ქირურგთან მივიყვანეთ, სადაც თაბაშირში ჩასვეს. ნიკიტას მთელი სამი თვე მოუწია ასე ყოფნა, შემდეგ კი ამდენივე სპეციალური კორსეტით.ჩემი ქმარი ძალიან მეხმარებოდა, მარწმუნებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. შემდეგ მას მივლინებაში მოუწია წასვლა ქალაქში, რომელიც არც თუ ისე შორს იყო სათხილამურო ბაზიდან, სადაც ზედიზედ მრავალი წელი ვისვენებდით.
ჩემი ქმარი მივლინებაში წავიდა და მას მერე მე ის ცოცხალი აღარ მინახავს. მანქანა დაეჯახა სწორედ იმ ადგილს, სადაც ჩვენი შვილი დაეცა… ეს რომ გავიგე, გულში რაღაც ჩამწყდა. ტირილიც კი არ შემეძლო. სულ რაღაც ერთ კვირაში ჩემი ცხოვრება ნამდვილ ჯოჯოხეთად გადაიქცა.
უბრალოდ აღარ მინდოდა ცხოვრება, დივანზე ვიჯექი და ერთ წერტილს მივშტერებოდი. მეგობრები და მშობლები ყოველთვის ჩემთან იყვნენ. ძალიან ეშინოდათ, რომ თავს მოვიკლავდი.ღამით გამუდმებით ვოცნებობდი ჩემს ქმარზე და ვთხოვდი, მასთან წავეყვანე. მის გარეშე თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი.გონს მხოლოდ ექვსი თვის შემდეგ მოვედი, როცა ჩემი შვილი მოვიდა, ჩამეხუტა და მითხრა:
- დედა, ძალიან მიყვარხარ! მე შენ ძალიან მჭირდები! დამიბრუნდი!
და მე ჩემს შვილს და სიცოცხლეს დავუბრუნდი ქმრის სიყვარულის სახელით.
