მამაჩემი ცოტა ხნის წინ მეორედ დაქორწინდა და მალე თანდათან დაიწყო დაშორება ჩემგან და შვილიშვილისგან. მას ჩვენ საერთოდ აღარ ვჭირდებით.დედაჩემი ავტოკატასტროფაში დაიღუპა, როცა 13 წლის ვიყავი. ამ საშინელი ტრაგედიის შემდეგ მე და მამაჩემი მარტო ვცხოვრობდით.მე სხვა ქალაქში ვსწავლობდი, მაგრამ ვცდილობდი შაბათ-კვირას ყოველთვის სახლში დავბრუნებულიყავი. მასთან ერთად მივდიოდი აგარაკზე, სოკოს საკრეფად, სათევზაოდაც კი.
მერე გავთხოვდი. მე და ჩემმა ქმარმა გადავწყვიტეთ მამაჩემთან ცხოვრება. შემდეგ ვერონიკა დაიბადა. ყველანი ძალიან ბედნიერები ვიყავით.წელიწადნახევრის შემდეგ მე და ჩემი მეუღლე დავშორდით. მას უნდოდა, რომ მამისგან წავსულიყავით და ბინა გვექირავა ცალკე. მე ეს არ მინდოდა, მამას ვერ დავტოვებდი, თან ყველანი ძალიან კარგად ვიყავით.მამა არასდროს ერეოდა ჩვენს ცხოვრებაში, ყოველთვის გვეხმარებოდა შვილიშვილის გაზრდაში, მაგრამ ქმარს არ მოეწონა ის ფაქტი, რომ თავს ნამდვილ მამაკაცად ვერ გრძნობდა. მართალია, ძნელია თავი კაცად იგრძნო, როცა უბრალოდ წევხარ დივანზე, იღებ მცირე ხელფასს და შენს გვერდით ცხოვრობს პენსიონერი, რომელიც აგრძელებს მუშაობას და შენზე მეტ ხელფასს იღებს.
როცა მე და ჩემმა ქმარმა ამაზე ჩხუბი დავიწყეთ, მაშინაც კი არ ერეოდა მამა ჩვენს ურთიერთობაში. უბრალოდ მოკიდებდა ბავშვს ხელს და სასეირნოდ მიჰყავდა, რომ ჩვენი კამათით არ შეგვეშინებინა.ასე, რომ მე და ჩემი ქმარი დავშორდით, ქალიშვილი გაიზარდა და საბავშვო ბაღში წავიდა, მე კი სამსახურში გავედი.მერე მამაჩემს ინფარქტი დაემართა და სასწრაფომ საავადმყოფოში წაიყვანა. იქ გაიცნო თამარა, ქვრივი ქალი, რომელიც მამას მკურნალობდა.
თამარასა და მამაჩემს შორის გრძნობები გაჩნდა. მეც ძალიან მომეწონა მამის რჩეული, ჩვენ კარგად ვუგებდით ერთმანეთს. ყველაფერი კარგად იყო.მამამ სწრაფად დაიწყო გამოჯანმრთელება. ის თითქოს გაახალგაზრდავდა და რამდენიმე თვის შემდეგ გადავიდა საცხოვრებლად თამარასთან.მე და ვერონიკა მარტო დავრჩით. თავიდან ჩვენთვის ძალიან უჩვეულო იყო მამის გარეშე ცხოვრება, მაგრამ რას ვიზამდით?გავიდა ექვსი თვე და მამამ და თამარამ მოაწერეს ხელი, ქორწილიც გადაიხადეს. თუმცა, თამარას ნათესავები ქორწილში არც ისე კარგად შემხვდნენ. მათ არც კი ისურვეს ჩემთან საუბარი.
ქორწილმა მშვენივრად ჩაიარა. თამარამ და მამამ მტრედები გამოუშვეს. მამა ძალიან ლამაზ კოსტუმში იყო გამოწყობილი და უბრალოდ ანათებდა ბედნიერებისგან. ახალდაქორწინებულებს საჩუქარი მივართვი და ყველაფერი საუკეთესო ვუსურვე.ქორწილის შემდეგ კი ჩვენი ურთიერთობა მკვეთრად შეიცვალა. მამა იშვიათად მირეკავდა. მას ახლა დრო აღარ რჩებოდა ჩვენთვის. ინტერნეტში, მის გვერდზე ვნახე ფოტოები, სადაც მეუღლესთან და მის ოჯახთან ერთად პიკნიკზე იყო და მწვადებს წვავდა. ჩვენი დაპატიჟება არავის მოსვლია აზრად და ეს ძალიან უსიამოვნო იყო ჩემთვის.
ჩემი დაბადების დღე, შვილიშვილის დაბადების დღე – მამაჩემმა უბრალოდ დაივიწყა. ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს მართლა ხდებოდა ჩემსა და მამაჩემს შორის.მივწერე, დავურეკე, ვცადე მასთან ურთიერთობის დამყარება, მაგრამ მივხვდი, რომ არ სჭირდებოდა.ცოტა ხნის წინ მამაჩემს დავურეკე და თამარამ აიღო ტელეფონი. მან მითხრა, რომ საკმარისი იყო მამაჩემის ცხოვრებაში ჩარევა და მიმეცა მოსვენების საშუალება, ისედაც მთელი ცხოვრება მომიძღვნა.
- როგორ, თუ ვერევი საკუთარი მამის ცხოვრებაში?თამარამ მოითხოვა, რომ შემეწყვიტა მამაჩემთან რეკვა და თუ რამე ენდომებოდა, თავად დარეკავდა.
- ბინა და აგარაკი დაგიტოვა. ასე რომ, ახლა ნება მიეცით იცხოვროს თავისუფლად და მშვიდად!ამ საუბარმა ძალიან მატკინა გული.
მამას მაინც დავურეკე და ჩემდა გასაკვირად, იგივე თქვა, რაც თამარამ.უბრალოდ შოკში ვიყავი, როცა მამაჩემისგანაც ასეთივე სიტყვები გავიგე. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ მას ხელს ვუშლიდი.ახლა აღარ ვურთიერთობთ. ინტერნეტში არსებული ფოტოებით თუ ვიმსჯელებთ, მასთან ყველაფერი კარგადაა. ის ცხოვრობს და მხიარულობს ახალ ოჯახთან ერთად. მე კი ვერონიკას გარდა, საერთოდ არავინ აღარ მყავს …
