გიორგი სოფელში ჩემს მეზობლად ცხოვრობდა. ერთ სკოლაში დავდიოდით, მერე კი ერთმანეთი შეგვიყვარდა. მას ბებია ზრდიდა, რადგან დედა ადრე გარდაეცვალა, მამა კი სადღაც გაიქცა და არავინ იცოდა სად ცხოვრობდა.გიორგი სიგიჟემდე მიყვარდა და ძალიან ვენდობოდი. გადავწყვიტეთ, სკოლის დამთავრების შემდეგ ქალაქში წავსულიყავით საცხოვრებლად და სასწავლებლად. ამიტომ ერთ დღეს ის დედაქალაქში გაეშურა, რათა გაერკვია რა და როგორ უნდა გაგვეკეთებინა.
რომ ჩამოვიდა, ძალიან შეიცვალა. გაუცხოვდა და ჩაფიქრებული დადიოდა.ერთ დღესაც უბრალოდ გაუჩინარდა. ბებიამაც არ იცოდა სად წავიდა. ვტიროდი და ძალიან განვიცდიდი, მეგონა რომ სამუდამოდ მიმატოვა.მაგრამ შემდეგ თავი ხელში ავიყვანე, ჩავაბარე სამედიცინო ინსტიტუტში, ვცხოვრობდი საერთო საცხოვრებელში და თან ვმუშაობდი.ორი წელი გავიდა. ერთხელ არდადეგებზე მშობლებთან ჩავედი და გიორგის ბებიას სანახავად წავედი. ვარვარა ბებია სახლში არ დამხვდა, სამაგიეროდ დამხვდა უცნობი მამაკაცი.
- მე ვალერი ვარ და ეს სახლი ახლა მე მეკუთვნის.
მამაკაცი სხვა ოთახში გავიდა და რატომღაც კედლის მსხვრევა დაიწყო. საერთოდ ვერ გავიგე რა ხდებოდა. ოთახში შევიხედე და დავინახე, რომ მამაკაცმა კედელში ყუთი იპოვა და სიხარულისგან წამოიყვირა.სახლიდან გამოვედი და ვარვარა ბებიას ძებნა დავიწყე. დავინახე, რომ ეზოს ბოლოში იჯდა და მისკენ გავიქეცი:
- შენს სახლში ვიღაც კაცმა კედელი დაანგრია და რაღაც ყუთი იპოვა!
- იპოვა? ძალიან კარგი…
შემდეგ მამაკაცი გამოვიდა სახლიდან და თქვა:
- შენმა შვილიშვილმა მომყიდა ეს სახლი, ჩაალაგე შენი ნივთები და წადი!
- მე წასასვლელი არსად მაქვს! სოფელში ნათესავები არ მყავს! სად წავიდე?
- გიორგი ცოცხალია? – ვერ დავიჯერე.
- დიახ! ის უბრალოდ გაიქცა მაშინ. მიგვატოვა მეც და შენც. ვალერი გიორგის მამაა. ის ქურდი ყოფილა და მოპარული სამკაულები ჩემს სახლში დაუმალავს. მე არაფერი ვიცოდი ამის შესახებ.შემდეგ მან იპოვა გიორგი, რომელმაც მიჰყიდა ეს სახლი. მიყიდა ჩემთან ერთად! სად უნდა ვიცხოვრო ახლა მე? – ატირდა ვარვარა ბებია.
- არ იტიროთ, ჩემს მშობლებთან იცხოვრეთ. დიდი სახლი გვაქვს, საკმარისი სივრცეა ყველასთვის!
ერთი კვირის შემდეგ სოფელში გიორგი ჩამოვიდა, ჩემთან მოვიდა და პატიება მთხოვა. მაგრამ მე მას ვერ ვაპატიებდი. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ბებიას ასე მოექცა. ბებიას, რომელმაც მთელი ცხოვრება მიუძღვნა შვილიშვილს, მან კი უსახლკაროდ დატოვა.დავამთავრე ინსტიტუტი, ვიშოვე კარგი სამსახურიც. ხშირად ვსტუმრობ ხოლმე მშობლებს. ვარვარა ბებია კი დღემდე ჩვენთან ცხოვრობს.
და სად არის ახლა გიორგი – არავინ იცის, მაგრამ ჩემთვის – ეს სულერთია.
