ხარკოვიდან დევნილები შევიფარე, მაგრამ ქმარი საავადმყოფოში მოხვდა

0
125

„ჩემს ბინაში დევნილების ოჯახი უფასოდ ცხოვრობს, მაგრამ ჩემი ქმარი საავადმყოფოში მოხვდა. ფული მჭირდება“ – ჩივის ჩვენი მკითხველი კიევიდან. ჯერ კიდევ მარტში ალამ ხარკოვიდან დევნილი ოჯახი შეიფარა. ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ ომი თითქმის 7 თვეა გრძელდება, ხოლო ხარკოველები დღემდე ქირაში არაფერს იხდიან.

დევნილების ოჯახი – „რამდენიმე წლის წინ ჩემმა მეუღლემ ბებიისგან მემკვიდრეობით კიევში ერთოთახიანი ბინა მიიღო. ვიფიქრეთ, რომ ბინის გაყიდვა სისულელე იქნებოდა. მოწესრიგება და გაქირავება გადავწყვიტეთ. ფული ზედმეტი არაა. ასეც მოვიქეცით. კოსმეტიკური რემონტი გავაკეთეთ, ტექნიკა და ავეჯი განვაახლეთ. უძრავი ქონების აგენტის დახმარებით მაშინვე გაქირავება შევძელით. ერთი საყვარელი გოგო ჩვენს ბინაში საკმაოდ დიდხანს ცხოვრობდა. ნატალი კომუნალურებს და ბინის ქირას დროულად იხდიდა. ნამდვილი ოქრო იყო! შემდეგ ომი დაიწყო. 24 თებერვალს ჩვენი ცხოვრება სამუდამოდ შეიცვალა. ნატალიმ გვითხრა, რომ საზღვარგარეთ წასვლას აპირებდა. ნივთები ოპერატიულად შეაგროვა, ბოლო თვის ქირა გადაიხადა და გაქრა. თავიდან არ ვიცოდით, რა გაგვეკეთებინა. ერთი მხრივ, კვლავ გაქირავება შეგვეძლო. მეორე მხრივ, იძულებით გადაადგილებული პირების შეფარება გვსურდა. მათი რაოდენობა ომის პირველ თვეებში ბევრი იყო. კიევიდან ბევრი ადამიანი წავიდა, მაგრამ უკრაინელები მაინც მოდიოდნენ.

ოჯახში შევთანხმდით და მათი დახმარება გადავწყვიტეთ. ერთ–ერთ ჩატში დავწერე, რომ საცხოვრებლით მათი დახმარება შემეძლო. თითქმის მაშინვე ხარკოვიდან დევნილების ოჯახმა მომწერა. უბინაოდ დარჩნენ, მათ სახლს რუსული რაკეტა მოხვდა. გავესაუბრე და გავიგე, რომ ტატიანას და მის ქმარს 2 პატარა შვილი ჰყავთ. გული მომიკვდა. რა თქმა უნდა, მათგან ქირის ფული არ აგვიღია. შევთანხმდით, რომ მხოლოდ კომუნალურებს გადაიხდიდნენ. თავდაპირველად, მე და ჩემი მეუღლე შეძლებისდაგვარად ვეხმარებოდით. ხან ტანსაცმელი, ხან პროდუქტი მიგვქონდა. ტატიანას ბავშვებისთვის ტკბილეულობას ხშირად ვაკეთებდი. აღფრთოვანებულნი იყვნენ. თავად ცოტა ფული ჰქონდათ. მცირე საფასური მიიღეს და სამსახურის პოვნას ცდილობდნენ. ეს სწრაფი პროცესი არ იყო. გარდა ამისა, ყველას ფსიქოლოგიური დახმარება სჭირდებოდა. ჯერ კიდევ ხარკოვში გამოსცადეს, რა არის ნამდვილი ომი. შემდეგ დიდხანს მოდიოდნენ და ბევრი რამ გადახდათ. წარმოდგენა არ მინდა, როგორ უჭირდათ. მოკლედ, მათ მხარდასაჭერად ყველაფერს ვაკეთებდით. ჩემთვის თითქმის ახლობლები გახდნენ. ქირის გადახდაზე არასდროს გვისაუბრია, თუმცა ტატიანამ და მისმა მეუღლემ უკვე სამუშაო იპოვეს.

ცოტა ხნის წინ ჩემი მეუღლე მძიმედ ავად გახდა. ალბათ, ნერვებმა უმტყუნა, რადგან რამდენიმე თვით სამსახურიდან დაითხოვეს. მთელი ოჯახის ბიუჯეტი საკუთარ თავზე ავიღე, მაგრამ ახლა მეუღლე საავადმყოფოში წევს. არ ვიცი, რა გავაკეთო. დედა მეუბნება, რომ ტატიანას დაველაპარაკო. თითქოს, უკვე ქირის გადახდა შეუძლიათ. ეს ნორმალურია. მაგრამ ვერ ვეუბნები. ვხედავ, როგორ ზოგავენ ყველაფერზე. ახლა მეც მსგავს სიტუაციაში ვარ. ძალიან მინდა, რომ ჩემი ქმარი მალე გამოჯანმრთელდეს, რომ ტატიანას და მისი ოჯახის ცხოვრება მოეწყოს. მაგრამ მათ დასაბრუნებელი არსად აქვთ. როგორ ვიპოვო ძალა, რომ ამ დელიკატურ საკითხზე ვესაუბრო?

ცხოვრებისეული სიბრძნე და რედაქციის რჩევა – ალას თავგამოდება დაეხმაროს ტატიანას და ბინის ქირა არ გამოართვას, გასაგებია. როცა რუსეთმა უკრაინას წინააღმდეგ ომი დაიწყო, ყველა მათ მხარდასაჭერად გაერთიანდნენ. ყველამ ერთმანეთის დახმარება დაიწყო, თითქოს ნაცნობები იყვნენ. ეს დასაფასებელია! მაგრამ საკუთარი თავისა და კომფორტის მუდმივად მსხვერპლად გაღება არ შეიძლება. ალა რთულ სიტუაციაშია, ფული სჭირდება, რომ მეუღლე ფეხზე დააყენოს. დარწმუნებული ვარ, ტატიანა ყველაფერს გაიგებს. მით უფრო, აუცილებელი არაა, რომ სრული ქირის გადახდა სთხოვოს. მცირედიც პრობლემის მოგვარებაში დაეხმარება.