„ჩემი შვილი არც დაფიქრებულა, როგორ ეცხოვრა მთელი კვირა დედის გარეშე. არ მოვენატრე!“ – ჩივის ჩვენი მკითხველი თამარი. ქალი უმცროს ვაჟთან ერთად აგარაკზე წავიდა. უფროსი ვაჟი ქალაქში მარტო დარჩა. რა გამოვიდა აქედან და რატომ ამაყობს დედა შვილით, Paparazzi–ის სტატიაში წაიკითხეთ.
როგორ ვიცხოვროთ უდედოდ – „როცა მოზარდი ვიყავი, გაფიქრებაც მაშინებდა, როგორ მეცხოვრა უდედოდ. ნამდვილი მეგობრები ვიყავით, ამქვეყნად ყველაფერს ვანდობდი. ჩემს ვაჟებთან ცოტა განსხვავებული სიტუაციაა. ახლახანს აგარაკზე 1 კვირით წავედი, რომ ნაკვეთი მომეწესრიგებინა და ზამთრისთვის მომემზადებინა. ქმარმა სამსახურის გამო ჩემთან ერთად წამოსვლა ვერ შეძლო. შვილებს არ ვაძალებ, მაგრამ უმცროსმა, კოტემ, დახმარების სურვილი თავად გამოთქვა. უფროსმა, ალეკომ, კი განაცხადა, რომ სახლში დარჩენა სურს.
მესმოდა, რომ მთელ კვირას ჩემი მეთვალყურეობის გარეშე გაატარებდა. რა თქმა უნდა, ჩემი ქმარი სახლშია, მაგრამ შვილებზე ისე ვერ იზრუნებს, როგორც მე. როგორც მინიმუმ, უბრალოდ სამსახურით დაკავებული იქნება. მშფოთვარე ფიქრებმა შემიპყრეს, მაგრამ გადავწყვიტე, რომ შვილისთვის ეს კარგი გამოცდა იქნებოდა. მოკლედ, სანამ სახლში არ ვიყავი, სამყარო არ ჩამოქცეულა და ტრაგედია არ მომხდარა. უფრო მეტიც, ალეკო ყოველდღე ჩვეული გრაფიკის მიხედვით საქმობდა. გაკვეთილები, საშინაო დავალებები, კარატე, პროგრამირების კურსი. საჭმელსაც თავისით იკეთებდა. აცრის გასაკეთებლადაც საავადმყოფოში მარტო მივიდა. ექთანს შევუთანხმდი, რომ ალეკო კონკრეტულ დროს მოვიდოდა და მშობლების გარეშე შეეშვათ. არ დაიჯერებთ, მაგრამ 1 წუთითაც არ დაიგვიანა!“
როცა ვაჟი დამოუკიდებელი გახდა – „სიამაყით ავივსე. ჩემს თვალში ერთ კვირაში მთელი წლით გაიზარდა. როცა დავბრუნდი, დავინახე, რომ თავისი ოთახიც მოწესრიგებული ჰქონდა. შოკში ვიყავი! ქმარს ვესაუბრე. მითხრა, რომ შვილს არაფრის გაკეთებას აძალებდა. თითქოს, ეს მისი პირადი ინიციატივა იყო. როგორი სასიამოვნო იყო სახლში დაბრუნება. ბიჭები მაშინვე ეზოში სასეირნოდ ჩავიდნენ, ერთმანეთი მოენატრათ. ამ შემთხვევისთვის სადღესასწაულო ვახშმის მომზადება გადავწყვიტე. ტორტიც გამოვაცხვე! მაგიდასთან ამქვეყნად ყველაფერზე ვსაუბრობდით. მოგვიანებით, ალეკოს ვკითხე, როგორი იყო უდედოდ ცხოვრება. მისმა პასუხმა გული მატკინა: „დედა, ყველაფერი მაგრად იყო. ნოტაციებს არავინ მიკითხავდა, შენიშვნებს არ მაძლევდა. დრო კარგად გავატარე, თითქოს არდადეგებზე ვიყავი“.
აი, როგორ გავიგო, ეს ქვა ჩემს დედობრივ ბაღში, თუ შვილს ასეთი ასაკი აქვს? რა თქმა უნდა, ვასწავლი, როგორ უნდა იცხოვროს, ამის გარეშე როგორ. ვერ ვიტყვი, რომ მასზე ზეწოლას ან რაღაც მსგავსს ვახდენ. ჩემი ვაჟი უბრალოდ გაიზარდა და მას გაგებით უნდა მოვეკიდო. მაგრამ ძალიან მენატრება საყვარელი ანცი ბიჭი, რომელიც დედას ერთი ნაბიჯით ვერ შორდებოდა. ვჭირდებოდი! ახლა აცხადებს, რომ უჩემოდ თავს კარგად გრძნობდა. ვშიშობ, რომ შეიძლება დავკარგოთ ის კავშირი, რომელიც დედასა და ვაჟს შორის შეიძლება იყოს. როგორ ავიცილოთ თავიდან ეს?
ცხოვრებისეული სიბრძნე და რედაქციის რჩევა – თითოეულ ოჯახში დაშორების პროცესი თავისებურად მიმდინარეობს. ვიღაც უკვე 12 წლისას საკუთარ თავთან განმარტოებაში კომფორტს პოულობს, ზოგს ზრდასრულ ასაკშიც მშობლების მუდმივი მხარდაჭერა სჭირდება ან უბრალოდ კისერზე აზის. თამარს გაუმართლა, რომ მისი ვაჟი ასე დამოუკიდებლად აზროვნებს. არ უნდა ეშინოდეს, მაგრამ ბავშვის მომავალი აღზრდა თვითნებაზე არ უნდა მიუშვას. ვფიქრობთ, დროა ალეკოს თანატოლივით მოექცეს. მისი აზრი და სურვილები გაითვალისწინონ და ყველა საკითხში საკუთარ აზრს ხაზი არ გაუსვან. მოზარდებმა საკუთარ სიტყვასა და ქცევაზე პასუხისმგებლობის აღება უნდა ისწავლონ.
