ხშირად ცხოვრებაში ისე არ ხდება, როგორც მოველით. ახალგაზრდობაში ვფიქრობთ, რომ ჯერ კიდევ ბევრი დრო გვაქვს. ოღონდ დრო სწრაფად გადის. უკან მოხედვას ვერ მოასწრებთ, რომ ახალგაზრდობა გაქრა და ამ აურზაურში მარტო დარჩით. Paparazzi გიზიარებთ მარტოხელა ბებიის ისტორიას, რომელიც მსგავს სიტუაციაში აღმოჩნდა.
მარტოხელა ბებია – „როცა ახალგაზრდა ვიყავი, წარმოდგენაც არ შემეძლო, რომ სიბერეს ასე გავატარებდი. ძალიან ლამაზი ვიყავი. ბევრი თაყვანისმცემელი და ხელის მთხოვნელი მყავდა. ყველა ძვირფასი საჩუქრით მოდიოდა, კომპლიმენტებით მავსებდა. ვფიქრობდი, რომ ოჯახის შექმნა და ერთ მამაკაცთან ცხოვრება სისულელე იყო. ყურადღება მომწონდა და რუტინას ვერ ვიტანდი. ნათესავებიდან მხოლოდ ბებია მყავდა. მან გამზარდა, ჩემი ოცნება დაიჯერა და სასწავლებლად ფული შემიგროვა, რაც მაქსიმალურად გამოვიყენე. ვისწავლე და კარგი სამსახური ვიშოვე. ჩემი სიამოვნებისთვის ვცხოვრობდი. დაოჯახებას არ ვჩქარობდი, სულ საკუთარ თავს ვეძებდი. როცა ოჯახი შევქმენი, ცხოვრება მაშინვე გაუფერულდა. დაემატა რუტინა, რომელიც თავის ჭაობში მითრევდა.
ქმარი შესანიშნავი კაცი იყო, ძალიან ვუყვარდი. ერთ დროს ორივე კარგ ფულს ვშოულობდით, ფული შევაგროვეთ და ბინა ვიყიდეთ. ბინის შეძენიდან 1 წლის შემდეგ ქმარმა ბავშვის გაჩენაზე საუბარი დაიწყო. თითქმის დავთანხმდი, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ის არაა, რაც მსურს. დავილაპარაკეთ, ყველაფერი გულწრფელად ვუთხარი. იმედი გაუცრუვდა, მითხრა, რომ ცხოვრებისგან სხვადასხვა რამ გვსურდა. ასე დავშორდით. სიყვარულის ნიშნად ბინა დამიტოვა.
მოულოდნელი სიბერე – კვლავ თავისუფლებაში გადავეშვი. მომწონდა, რომ არაფერზე ვნერვიულობდი. ოჯახი აღარ შემიქმნია. იქნებ შესაფერისი ვერ ვიპოვე ან ქვეცნობიერად არ მსურდა. ბევრი ადამიანი შვილს 40 წლამდე აჩენს, მაგრამ პირადად სურვილი არასდროს მქონია. ერთ დღეს აღმოვაჩინე, რომ არა ახალგაზრდა და თავისუფალი, არამედ მარტოხელა ბებია ვარ. გულწრფელად, შედეგი არ მაწუხებს. ასეთი ცხოვრება მომწონს. მაგრამ ვფიქრობ, ვის დარჩება ჩემი ბინა, როცა გარდავიცვლები. ახლახანს ერთი გეგმა მომაფიქრდა. ოღონდ არ ვიცი, რამდენად გონივრულია.
დევნილების ოჯახი და მარტოხელა ბებია – რამდენიმე თვის წინ მეზობელ ბინაში ოჯახი გადმოვიდა. არ ვიცოდი, ვინ იყვნენ. ერთხელ გაცნობის საშუალება მომეცა. მათ სადარბაზოსთან შევხვდი, როცა მაღაზიიდან ჩანთებით დატვირთული მოვდიოდი. დამინახეს თუ არა, მაშინვე დახმარება შემომთავაზეს. კორპუსში ლიფტი არ მუშაობს, ხოლო მამაკაცმა ჩანთები მე-5 სართულზე ამოიტანა. ამბობდა, რომ მადლობის თქმა საჭირო არაა. თუმცა მისი და მისი ცოლის ჩაიზე დაპატიჟება გადავწყვიტე. დამთანხმდნენ. ასე მათი ამბავი გავიგე. აღმოჩნდა, რომ უკრაინიდან იყვნენ. მათი სახლი განადგურდა, ამიტომ აქ აღმოჩნდნენ. ომამდე ახალ ბინაში რემონტი დაასრულეს, ახლა ნულიდან იწყებენ. ამ ბინას ქირაობენ, სანამ რამეს მოიფიქრებენ. ასე ურთიერთობა დავიწყეთ. ხშირად მეხმარებიან. ხან ჩანთების ამოტანაში, ხან კარის დაკავებაში. ჯანმრთელობასაც ხშირად კითხულობენ.
მათზე დაკვირვება დავიწყე და მივხვდი, რომ კარგი და შრომისმოყვარე ხალხია. მშვენიერი წყვილია. უკვე 10 წელია დაქორწინებულნი არიან, მაგრამ დღემდე ხელჩაკიდებულნი დადიან. შესანიშნავი ქალიშვილი ჰყავთ. ძალიან შემიყვარდა. ვიფიქრე, იქნებ ბინა მათ სახელზე გამეფორმებინა? ყოველთვის ჩემთვის ვცხოვრობდი, ასე სხვებს კარგ საქმეს გავუკეთებ. მით უფრო, ასეთ შესანიშნავ ადამიანებს. არ ვიცი, იქნებ ჭკუიდან გადავედი. ვფიქრობ, რომ კარგი იდეაა.“
ვფიქრობთ, იდეა მართლაც კარგია. ოღონდ დარწმუნდით, რომ იურიდიულად ყველაფერი კანონიერი იყო და ბებიის ინტერესებს იცავდა. არაფერია ცუდი იმაში, რომ მარტოხელა ბებია რთულ ვითარებაში მყოფ ადამიანებს დაეხმაროს. ქონებას ხომ იმქვეყნად ვერ წაიღებთ.
