ჩემმა შვილმა და მისმა მეუღლე თეონამ რამდენიმე თვის წინ იყიდეს ოროთახიანი ბინა. რა თქმა უნდა, მეც ბედნიერი ვიყავი ამით, მაგრამ სიხარული დიდხანს არ გაგრძელებულა, რადგან ახალ „ბუდეში“ გადასვლის შემდეგ პრობლემები დაიწყო. თანმიმდევრობით მოგიყვებით ყველაფერს:
ხუთი წლის წინ ჩემმა ვაჟმა გადაწყვიტა დაქორწინება. მისი საცოლე ოთხი წლით უმცროსი იყო, უნივერსიტეტში სწავლა დაამთავრა და სამსახურს ეძებდა. ვაჟი ჩემთან ცხოვრობდა, თავისი სახლი ჯერ არ ჰქონდა.
- შეიძლება ცოტა ხნით თქვენთან ვიცხოვროთ? – მკითხა ვაჟმა – თანდათან უკეთ დავაგროვებთ ბინის ფულს.
- რა თქმა უნდა, შვილო, მთავარია მე და თეონამ შევძლოთ საერთო ენის პოვნა. თავად სარძლომაც დამარწმუნა, რომ პრობლემები არ იქნებოდა:
- ჩუმად ვიქნებით. არ მოვაწყობთ ხმაურიან წვეულებებს. მე ამ ქალაქში მხოლოდ თქვენ მყავხართ. მიყვარს სისუფთავე და წესრიგი, კერძების მომზადება. ერთი-ორი წელი ვიცხოვრებთ აქ და გადავალთ. .
თეონა მართლაც შესანიშნავი დიასახლისი აღმოჩდა. მან იცოდა სადილების მომზადება და აცხობდა გემრიელ ნამცხვრებს. ოთახიც ყოველთვის მოწესრიგებული ჰქონდა. ერთი წლის შემდეგ ახალგაზრდებს ქალიშვილი შეეძინათ. ამის გამო ბინის ფულის შეგროვების პროცესი ცოტათი გაჭინაურდა.
ასე ვცხოვრობდით ყველანი ერთად. თეონა დეკრეტში იყო და თითქმის ყველა საოჯახო საქმეს აკეთებდა. მე ვიხდიდი კომუნალურ გადასახადებს, მომქონდა პროდუქტები და საყოფაცხოვრებო ქიმიკატები. რა თქმა უნდა, ჩემი შვილიც ყიდულობდა ბევრ რამეს, მაგრამ მე არაფერს ვითხოვდი.
როგორც შემეძლო, ვეხმარებოდი და ჩვენი ოჯახის საერთო ქვაბში ლომის წილი ჩემი იყო და ამაზე არავინ კამათობდა. ექვსი თვის შემდეგ სამწუხარო ამბავი გაიგო: გარდაიცვალა მისი ბიძა. მამაკაცს კიბო ჰქონდა და რამდენჯერმე ჩამოვიდა ჩვენს ქალაქში გამოკვლევებზე. ცდილობდა დაავადების დაძლევას. მაგრამ… კიბო უფრო ძლიერი აღმოჩნდა.
გარდაცვლილს შვილი არ ჰყავდა და მისი ბინა ძმას, თეონას მამას ერგო მემკვიდრეობით.მამამ გადაწყვიტა ამ ბინის გაყიდვა და ფულის განაწილება თეონასა და მის ძმას შორის.ექვსი თვის შემდეგ თეონას მამამ მიიღო მემკვიდრეობა და ძალიან მალე გაყიდა ბინა. თეონას და ჩემს შვილს უკვე ჰქონდათ სახლისთვის პირველადი შენატანის თანხა და მალე საბუთებიც გააფორმეს.
ჩემმა შვილმა გულითადი მადლობა გადამიხადა დახმარებისთვის. მაგრამ რძლის საქციელმა გამაკვირვა: ის უბრალოდ იდგა და იღიმოდა. ახალ ბინას მინიმალური რემონტი ჩაუტარდა და ბავშვებმა ფული დაიტოვეს საჭირო ავეჯისთვის.
როცა შევთავაზე, ჭურჭელი წაეღოთ, თეონა გაბრაზდა კიდეც:
- რაში გვჭირდება ძველი ნაგავი ახალ ბინაში!ოჰ! სანამ ჩემთან ცხოვრობდნენ, ხომ კარგი იყო ყველაფერი და ახლა გახდა ნაგავი?
- რა თქმა უნდა, დედა, ჭურჭელს წავიღებთ, – მითხრა ვაჟმა – ყველაფერი გამოგვადგება.მე დავეხმარე ყველაფრის შეფუთვასა და ჩალაგებაში. რძალი თავი შორს ეჭირა და ძლივს ლაპარაკობდა. წასვლის წინ კი უკმაყოფილომ მითხრა:
- მამაჩემმა და დედაჩემმა მოგვცეს სახლი და ფული საცხოვრებლად, დედამთილმა კი ნახმარი ჭურჭელი?.
- როგორ არ გრცხვენია? – გავაპროტესტე მე – მთელი ხუთი წელი იცხოვრე ჩემთან. არაფერს გაკლებდი და ახლა ცუდი ვარ?
ბავშვები წავიდნენ. მე კი ცრემლები წამომივიდა. ამდენი წლის განმავლობაში ვეხმარებოდი და ეს არის მადლიერება? მათ შეძლეს ფულის შეგროვება მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩემთან ცხოვრობდნენ და არ ხარჯავდნენ.ბევრი ახალი რამის ყიდვა მსურდა მათი სახლისთვის, მაგრამ ახლა მეშინია არ დამიწუნოს.მოგვიანებით აღმოჩნდა, რომ ჩემი შვილი და თეონა ხშირად ჩხუბობდნენ და ყოველ ჯერზე თეონა ამბობდა:
- ჩემმა მშობლებმა სახლი გვიყიდეს, დედაშენს კი კაპიკი არ მოუცია…
