არასდროს მიფიქრია, რომ სიბერეში მომიწევდა ასეთი საქმის კეთება, როცა პენსიაზე ხარ და შეგიძლია უბრალოდ დატკბე შენი ოჯახით და სოფლით, სადაც ჩემი მე და ქმარი მთელ თავისუფალ დროს ვატარებთ. უფრო სწორად, ვატარებდით …
მე და ჩემმა ქმარმა გავზარდეთ ერთი ქალიშვილი და როგორც ერთადერთმა ბავშვმა ოჯახში, მიიღო ყველაფერი საუკეთესო, მაგრამ ზედმეტად არ გაგვითამამებია და ბავშვობიდანვე კარგად იცოდა თავისი მოვალეობები. თავიდან კატას აჭმევდა, მერე პურს ყიდულობდა, თავის ნივთებს აწესრიგებდა და დროთა განმავლობაში შეეძლო დამოუკიდებლად ემართა ოჯახი, რითიც ძალიან ვამაყობდი და ჩემი ქმარიც ბედნიერი იყო.
თაკომ სკოლა წარჩინებით დაამთავრა, სრულიად თავისუფლად ჩააბარა უნივერსიტეტში ინფორმაციული ტექნოლოგიების ფაკულტეტზე. აქაც კარგად სწავლობდა, მაგრამ თავისუფალმა სტუდენტურმა ცხოვრებამ კონტროლის გარეშე ყოფნამ თავისი შედეგი გამოიღო…
დაუმეგობრდა ახალგაზრდებს, რომლებთან ერთადაც თითქმის დილამდე დახეტიალობდა და იჯდა ლუდის ბარებში. მე და ჩემი ქმარი ძალიან ვნერვიულობდით და ვცდილობდით გონზე მოგვეყვანა, მაგრამ ამაოდ.მივმართე ჩემს ნაცნობ ფსიქოლოგს, მან მკითხა, როგორ იქცეოდა თაკო ბავშვობაში. შვილის ხუთი-შვიდი წლის წინანდელ ქცევას რომ გადავხედე, ვუპასუხე, რომ არანაირი პრობლემა არ მახსოვდა.
ფსიქოლოგმა დამამშვიდა და დაასკვნა, რომ თაკოს გვიან დაეწყო გარდატეხის ასაკი და ის რთული ურთიერთობები, რომლებიც ჩვეულებრივ წარმოიქმნება მშობლებს და 14-15 წლის ბავშვებს შორის, ახლა დაიწყო.მისი რჩევით, ქალიშვილზე დიდ ზეწოლას არ ვახორციელებდით, იმის იმედით, რომ გონს მოვიდოდა და ყველაფერი თავის ადგილზე დარჩებოდა, მით უმეტეს, რომ სწავლის მხრივ, ყველაფერი კარგად იყო.
თუმცა, მესამე კურსიდან სწავლის პრობლემებიც დაემატა, დარჩა ჩაუბარებელი საგნები და საერთოდ დაანება ლექციებზე სიარულს თავი. ყველაზე მთავარი კი წინ გველოდა: ის ორსულად იყო!თაკოს არ სურდა ბავშვის მამის დასახელება და მისი საქციელის მიხედვით თუ ვიმსჯელებდით, ზუსტად არც იცოდა ვინ იყო.
რა უნდა გვექნა? მივიღეთ ჩვენი უძღები ქალიშვილი ისეთი, როგორიც იყო. თაკო თითქოს დამშვიდდა და ერთად განვიხილეთ, რა უნდა გაგვეკეთებინა. აბორტი გამოირიცხა ვარიანტების სიიდან და გადაწყდა, რომ მშობიარობის შემდეგ ბავშვს მე მოვუვლიდი, თაკო კი სამსახურში გავიდოდა და დაბრუნდებოდა უნივერსიტეტშიც.
ქალიშვილი თითქოს ისევ დაუბრუნდა საკუთარ თავს, გახდა მშვიდი, მოწესრიგებული, მე და ჩემი ქმარი ვეხმარებოდით როგორც შეგვეძლო.ოქტომბერში შვილიშვილი გაგვიჩინა და სამი თვის შემდეგ სამსახურში დაბრუნდა. განყოფილებაში დაბრუნებისთანავე დააწინაურეს და ბინის ყიდვის პერსპექტივაც გაუჩნდა. თაკო ბევრს შრომობდა, ჩვენ კი ბავშვს ვუვლიდით.მალე თაკომ შეაგროვა პირველადი შესატანი თანხა და შეიძინა ლამაზი მყუდრო ერთოთახიანი ბინა.
ბინის ყოველთვიური გადასახადიც შესატანი იყო, ამიტომ თაკომ განაგრძო აქტიური მუშაობა, ჩვენ კი გავაგრძელეთ შვილიშვილის მოვლა.მალე შევამჩნიეთ, რომ ქალიშვილი სამუშაო დღის შემდეგ პაემანზე დადიოდა. რომ ვკითხეთ პირადი ფრონტის ამბებზე, არ დაგვიმალა და გვითხრა, რომ ერთ მამაკაცს ხვდებოდა, ძალიან შეუყვარდა, მაგრამ მას კატეგორიულად არ სურდა ბავშვის მიღება.
ჩვენთვის ეს სრულიად გაუგებარი იყო. როცა იცი, რომ შენს საყვარელ ქალს შვილი ჰყავს და პირობებს უყენებ – ან მე, ან ის – რამდენად სწორია?თაკო დაგვპირდა, რომ თავის პრინცესას თავიდან მცირე ხნით წაიყვანდა ხოლმე და თანდათან შეაჩვევდა ქმარს მამის როლს.ჩვენთვის ეს გიჟურად ჟღერდა, მაგრამ ისევ გაგებით მოვეკიდეთ შვილის გადაწყვეტილებას, შაბათს, კვირას და თითქმის ყველა სამუშაო დღის ბოლოს დედის ნაცვლად ჩვენ ვართობდით შვილიშვილს.
თუმცა, თაკომ საერთოდ დაივიწყა შვილი. ბავშვი ჩვენ დაგვყავდა საბავშვო ბაღში. ის კი ფანჯარასთან იდგა და დედას ელოდებოდა, რომელიც თავის კაცთან ერთად ერთობოდა.ბოლოს ჩემმა ქმარმა ვერ გაუძლო ბავშვის ნერვიულობას და თაკოსთან წავიდა. მათი შეხვედრა სერიოზულ სკანდალში გადაიზარდა. თაკო ატირდა, ყვიროდა, რომ არ ვაძლევდით მას პირადი ცხოვრების მოწყობის საშუალებას, რომ არაფერი გვქონდა საქმე და სულაც არ იყო რთული ჩვენი ერთადერთი შვილიშვილისთვის დროის დათმობა. ქმარმა რომ დაინახა, რომ ყოველგვარი კამათი უსარგებლო იყო, კარი გამოიჯახუნა და წამოვიდა.
შემდეგ მე მქონდა ქალიშვილთან რთული საუბარი და მივხვდი, რომ ის არ აპირებდა შვილის აღზრდას და ბავშვი მისთვის უბრალოდ ტვირთი იყო.ყველაზე მეტად ვწუხვარ შვილიშვილზე, რომელიც მუდმივად კითხულობს და ელოდება დედას და იმედოვნებს, რომ დღესაც თავისთან წაიყვანს…
