როცა მოხუცს მოვლა სჭირდება, მთელი სამყარო ფეხქვეშ იცლება. იმდენი რამ არის საჭირო. მომვლელის პოვნა, მისი მომსახურების გადახდა, ამისთვის ფულის შოვნა. ოღონდ ნამდვილად კარგი ადამიანი უნდა იპოვოთ. გაგიმართლათ, თუ მოხუცის მომვლელი ნათესავია. ეს იაფი და მარტივია, მაგრამ ზოგჯერ მაინც უცხოს აყვანა სჯობს. მარიამის ისტორია ამის მტკიცებულებაა.
მოხუცს მოვლა სჭირდება – მარიამი ორ შვილს, ანდრიას და სარას უკვე 10 წელია მარტო ზრდის. მისი საყვარელი მეუღლე ერთ დღეს გარდაიცვალა. ქალი ვერასდროს იფიქრებდა, ძალღონით სავსე მამაკაცი ძაღლთან ერთად სასეირნოდ გავიდოდა და ვეღარ დაბრუნდებოდა. სახლში მოიტანეს. მარიამს გლოვის დრო არ ჰქონდა. შვილები ფეხზე უნდა დაეყენებინა და დედისთვის მოევლო. ისიც ხომ დედამ მარტო გაზარდა და ყველაფერს გაუმკლავდა.
ოჯახური კავშირები – მარიამსა და ოლღას შორის ყოველთვის ძლიერი კავშირი იყო. არა მხოლოდ ნათესავები, არამედ ერთგული მეგობრები იყვნენ. მარიამმა იცოდა, რომ ყოველთვის შეეძლო დედის იმედი ჰქონოდა. ოლღა ასაკის მიუხედავად ყოჩაღად გამოიყურებოდა. ისე მოხდა, რომ მარიამი გვიან გააჩინა, მაგრამ არასდროს უნანია. ოჯახის ფინანსური მდგომარეობა საუკეთესოს სურვილს ტოვებდა. მარიამი სამსახურიდან გაათავისუფლეს. რთული გადაწყვეტილება მიიღო. საზღვარგარეთ უნდა წავიდეს. გულში იტანჯებოდა. „შეიძლება ბავშვების დატოვება დედასთან? დედის ბავშვებთან? კი, უკვე დიდები არიან, მაგრამ ვერ ვმშვიდდები. ნუთუ უფრო გაუარესდება სიტუაცია, როცა გამგზავრების საბუთები მზად იქნება?“ – ფიქრობდა მარიამი. ჰოლანდიაში სამუშაოდ გამგზავრებამდე ზუსტად 1 თვით ადრე ოლღა კიბიდან ჩამოვარდა. ექიმებმა ქალი შეამოწმეს და საშიში ვერაფერი აღმოაჩინეს, თუმცა მკაცრი წოლითი რეჟიმი გამოუწერეს. მარიამმა დედასთან დარჩენა გადაწყვიტა, მაგრამ ქალმა გადაარწმუნა. „უნდა წახვიდე. გავუმკლავდები. ჩემთან ანდრია და სარა დარჩებიან. არ იდარდო. მეზობლებიც მომხედავენ. გავუძლებთ“.
რთული გადაწყვეტილება – მარიამი დამძიმებული გულით თვითმფრინავში დაჯდა. თითქოს გრძნობდა, რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა, მაგრამ ფიქრებს მუდმივად იშორებდა. „დედა ძალიან მოხუცი არაა. ნებისმიერს შეეჯიბრება. უბრალოდ მკაცრი წოლითი რეჟიმია. ცოტას დაისვენებს და ფეხზე დადგება“ – ფიქრობდა მარიამი, როცა ქარხანაში მუშაობა დაიწყო. სამუშაო დიდ დროს ართმევდა, ამიტომ დედას იშვიათად ელაპარაკებოდა. მოხუცი არწმუნებოდა, რომ კარგად იყო. შვილიშვილები ეხმარებოდნენ. აქ თითქმის 6 თვე იმუშავა. უხაროდა, რომ დანაზოგი ჰქონდა და სახლში წაიღებდა. ფიქრობდა, რომ დედას კარგ მომვლელს აუყვანდა ან მეზობელს დახმარებისთვის გადაუხდიდა. მშფოთვარე ფიქრებს უკვე დაემშვიდობა, მაგრამ ბედმა გონს მოიყვანა. „დედა, სასწრაფოდ უნდა ჩამოფრინდე. ბებია აღარაა“ – მოკლედ აცნობა 19 წლის ანდრიამ. ქალს არ ახსოვდა, როგორ ჩამოფრინდა. როგორ გააცილა საყვარელი დედა უკანასკნელ გზაზე. შვილები ამშვიდებდნენ, ეუბნებოდნენ, რომ ბებია მოხუცი იყო, მაგრამ მარიამს დაჯერება არ სურდა. 9 დღე გასული არ იყო, რომ შვილები უკვე ბინით დაინტერესდნენ. ოღონდ მარიამს ამაზე ფიქრი არ შეეძლო. კითხვამ არ გააოცა და ყურადღება არ მიაქცია.
როდის არის საჭირო მოხუცის მოვლა – „აბა, ლეკვებო, გაისტუმრეთ ბებია? მორჩით თამაშს?! ჯერ კიდევ როდის გითხარით, რომ საავადმყოფოში წაყვანა სჭირდებოდა! როგორ ითხოვდა დახმარებას, გული ტკიოდა! სასწრაფოც არ გამოუძახეთ. ნახე, მარი, ვინ გაზარდე. გაუზრდელი ცხოველები არიან,“ – ერთხელ მარიამის ოჯახობა მეზობელს კიბეზე შეხვდა. ანდრია და სარა მაშინვე გაჩუმდნენ, ერთმანეთს ნერვიულად უყურებდნენ. ზოგიერთმა მეზობელმა დაადასტურა, რომ ისინი ოლღას ბინაში შესვლას ცდილობდნენ. ოღონდ ბავშვები ამბობდნენ, რომ ყველაფერი ნორმალურად იყო. „დედამ იცის, რომ ბებიას დიდი დრო აღარ უწერია. არ მიაქციოთ ყურადღება. ჩვენთან მოსვლა საჭირო არაა. ასე მითხრა ანდრიამ“ – დაუდასტურა მეორე მოხუცმა მეზობელმა. მომდევნო რამდენიმე საათის განმავლობაში ოჯახის თითოეული წევრი თავის ნივთებს ალაგებდა. მარიამი ჰოლანდიაში სამუშაოდ დაბრუნდა, ხოლო შვილები უმისამართოდ წავიდნენ. ქალს არ სჯეროდა, რომ ასეთი ურჩხულები გაზარდა. მათ შეეძლოთ მშვიდი დალოდებოდნენ, სანამ მოხუცი გარდაიცვლებოდა და მათთვის ბინას გაათავისუფლებდა. „დედა, ლოგინიდანაც არ დგებოდა“ – ყვებოდა აცრემლებული სარა. მაგრამ მარიამი შვილების პატიებას არ აპირებდა. როგორც მინიმუმ, ახლა.
