ნათესავები და ბინა მუდმივი განხილვის საკითხია, განსაკუთრებით დიდ ოჯახში, როცა ყველასთვის საკმარისი ადგილი არაა. ანამ, რომელიც კიევში ცხოვრობს, ეს თავად გამოსცადა. ახლახანს დეიდა, იძულებითი მიგრანტი, თავისთან საცხოვრებლად მიიწვია. ჰორიზონტზე ახალი სირთულეები გამოჩნდა: ანას მამა ავად გახდა. როგორ შეძლო ანამ პრობლემის მოგვარება, Paparazzi–ს სტატიაში წაიკითხეთ.
ბინა და ნათესავები – „როდესაც ოდესაში პირველი აფეთქებები დაიწყო, მაშინვე დეიდას დავურეკე და ჩემთან მოვიწვიე. მარინას ორი ბავშვი ჰყავს. წელს ნატალი და ვანო პირველ კლასში წავიდნენ. მესმოდა, რომ დიდ პასუხისმგებლობას ვიღებდი, მაგრამ სხვაგვარად მოქცევა არ შემეძლო. თავად ქმართან და ქალიშვილთან ერთად სამოთახიან ბინაში ვცხოვრობ. ადგილი ყველასთვის საკმარისი უნდა იყოს. ბავშვობიდან დეიდასთან განსაკუთრებული კავშირი მაქვს. მაშინვე გადავწყვიტე: თუ რაღაც მოხდა, ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ოჯახი კიევში გადმოვიყვანო.
დეიდა მაშინვე დათანხმდა. ესმოდა, რომ სხვაგან წასასვლელი არ ჰქონდა. მისი ქმარი რამდენიმე წლის წინ თრომბით გარდაიცვალა. შვილებს თავად ზრდიდა, ორ სამსახურში მუშაობდა. როცა ომი დაიწყო, ეს ყველაფერი გაქრა. ვგრძნობდი, მარინას უნდა დავხმარებოდი. ვინ თუ არა მე? თავიდან ყველაფერი კარგად იყო. პირველ რიგში, ბავშვებისთვის სკოლა მოვძებნეთ. ყველაზე მოსახერხებელი იყო იმავე სკოლაში გაფორმება, სადაც ჩემი იულია დადის. ასეც მოვიქეცით. შემდეგ დეიდას სამსახური ვუშოვეთ. გვითხრა, რომ ყველაფრისთვის მზად იყო. რა თქმა უნდა, მისგან ბინის ქირის აღებას არ ვგეგმავდი. შევთანხმდით, რომ დეიდა კომუნალურის გადახდაში დაგვეხმარებოდა. ეს საკმარისი იყო.
ახალი პრობლემები ცხოვრებაში – თითქოს ყველაფერი კარგად იყო. ბავშვები სკოლაში წავიდნენ. ცხოვრება მიდიოდა, მაგრამ ახლახანს მამაჩემი, რომელიც კიევთან ახლოს სოფელში ცხოვრობს, სერიოზულად ავად გახდა. იმდენად ძლიერ, რომ დროებით ქალაქში საავადმყოფოში დაწოლა სჭირდება. შემდეგ ბინაში მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფნა სასურველია. რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, მე დამირეკა. ფული და რეაბილიტაციის პერიოდში ჩემი დახმარება სჭირდება. კიევში ბინა არ აქვს, ამიტომ მხოლოდ ჩვენთან შეეძლო დარჩენა. როგორ ვუთხრა უარი ღვიძლ მამას? ვფიქრობდი, როგორ მოვქცეულიყავი საუკეთესოდ. ბინაში ვცხოვრობთ დეიდა შვილებით, მე, ჩემი მეუღლე და ჩვენი ქალიშვილი. სულ 6 კაცი. იმის გათვალისწინებით, რომ სამოთახიანი ბინა გვაქვს, ადგილი საკმარისია. ვიწროდ, მაგრამ მაინც.
როცა განვაცხადე, რომ მალე მამაც გადმოვა, დეიდა მარინა აღშფოთდა. საქმე იმაშია, რომ მამასთან დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდა. რამდენიმე წლის წინ სერიოზულად იკამათეს და იმ დღიდან აღარ ლაპარაკობენ. მარინამ განაცხადა, რომ მამასთან ერთად ერთ ჭერქვეშ არ იცხოვრებს. თითქოს, უარი უნდა ვუთხრა. მეტყველების უნარი დავკარგე. ეს მას შემდეგ, რაც მე და მეუღლემ მისთვის გავაკეთეთ! სიტყვაზე, ამ სცენას შეესწრო და არ მოეწონა. „დაგპატიჟეთ, თქვენი მგზავრობა გადავიხადეთ, ბინის ქირას არ ვიღებთ. ჩემი ცოლი ციბრუტივით ტრიალებს, რომ თქვენ და ბავშვებს ყველაფერი კარგად გქონდეთ. თვლით, რომ რაიმეს უფლება გაქვთ?“ – ვერ მოითმინა მეუღლემ. მარინა გაოცდა! უმჯობესია არ იცოდეთ, რა მოხდა შემდეგ. ჩვენს ბინაში ამდენი ყვირილი არასდროს გამიგია. საბედნიეროდ, ბავშვები სახლში არ იყვნენ. დეიდა ძალიან გაბრაზდა, მეწვრილმანე და მერკანტილური გვიწოდა. არ ვიცი, როგორ მოვაგვარო პრობლემა. დეიდა სახლში ახლა ვერ დაბრუნდება. ბავშვებიც ახალ სკოლას შეეჩვივნენ. მამას უარს ვერ ვეტყვი, რაც არ უნდა მოხდეს!“
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – ხანდახან ნათესავებს თავისი ადგილი უნდა მიუჩინოთ, რაც არ უნდა უხეშად ჟღერდეს. სხვის კისერზე ცხოვრება ადვილია. ზოგჯერ ადამიანს მადლიერება არ შეუძლია, რომელსაც სხვები აძლევენ. დეიდამ უნდა გაიხსენოს, სად იმყოფება და რატომ მოხდა ეს საერთოდ. რთულ დროში ერთმანეთს უნდა დავეხმაროთ და არა ურთიერთობები ვარკვიოთ. თუ მარინას რაღაც არ მოსწონს, უფლება აქვს სხვაგან გადავიდეს და ცალკე იცხოვროს.
