პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში ახალგაზრდა მამაკაცი საკუთარ ისტორიას გვიზიარებს.ვცხოვრობ სამსართულიან კორპუსში. თავიდან ჩვენს ეზოში მხოლოდ რამდენიმე მანქანა იყო. კორპუსთან მანქანის გასაჩერებელი ადგილი არც ისე ბევრია: მხოლოდ ექვსი მანქანის ადგილია.დროთა განმავლობაში მანქანა მეც შევიძინე. ბუნებრივია, მეც დავიწყე მისი გაჩერება ჩვენს კორპუსთან. სხვა სად უნდა გამეჩერებინა ჩემი მანქანა?
ერთი თვის შემდეგ შევამჩნიე, რომ მეზობლები რაღაცნაირად უცნაურად მიყურებდნენ. ისე ვიქცეოდი, თითქოს ვერაფერს ვამჩნევდი. ერთხელაც, სამსახურის შემდეგ სახლში დავბრუნდი და მანქანა გავაჩერე. პირველი სართულის მეზობელი მთვრალი იყო და რომ დამინახა ფანჯრიდან მიყვირა:
- ჩვენ აქ ბიჭებმა მოვილაპარაკეთ! შენ აქ შენი მანქანა აღარ გააჩერო, თორემ ბიჭები ბორბლებს დაგიხვრეტენ!
- და შენ ვინ ხარ, რომ მე რაიმეს მიკრძალავ? ეს საერთო ეზოა და არა თქვენი საკუთრება. აქ ვაჩერებდი მანქანას და ისევ გავაჩერებ.
- მოაშორე შენი მანქანა, თორემ უარესი იქნება!
- ახლა შენ მომისმინე, მე რას გეტყვი! თუ ჩემს მანქანას რაიმე ცუდი დაემართება, შენთან მოვალ და შენ აგებ ამაზე პასუხს!
ჩემი მეზობელი შეშინდა და გაჩუმდა. მან დაიწყო თავის მართლება, რომ ის საერთოდ არაფერ შუაშია.გავჩუმდი და სახლში წავედი.აღარავინ შემხებია არც მე და არც ჩემს მანქანას. მანქანას ვაჩერებ იქ, სადაც ვაჩერებდი – ჩემს სადარბაზოსთან.ეს ეზო საერთოა და არ არის საჭირო საკუთარი წესების კარნახი!
