„საკუთარ სახლზე ვოცნებობ მას შემდეგ, რაც ოჯახი შევქმენი. მხოლოდ ახლა, როცა 55 წლის გავხდი, ამის გაკეთება გავბედე!“ – ხარობს ლილი. თამამი ქალის გზაზე ერთი დიდი პრობლემა გამოჩნდა. ფული, რომელსაც სახლის საყიდლად აგროვებდა, თანდათან მცირდებოდა. ვინ არის დამნაშავე და შეძლებს ქალი ამის მოგვარებას, Paparazzi–ს სტატიაში წაიკითხეთ.
სახლზე ვოცნებობ – „ძალიან ადრე დავქორწინდი. მაშინ საკუთარ სახლზე ფიქრი სისულელე იყო. დედამთილთან მთელი 15 წელი ვიცხოვრე. ორი მშვენიერი ვაჟი გვყავს. მათთვის უკეთესი ცხოვრება მსურდა, ამიტომ გადავწყვიტე, რომ როცა გაიზრდებოდნენ, იტალიაში სამუშაოდ წავსულიყავი. ქვეყანაზე დიდხანს არ დავფიქრებულვარ. იტალიაში დეიდა მყავს, სწორედ მან მოგვიანებით სამსახური მიშოვა. როცა ქმარს ჩემი გეგმა გავუმხილე, მხოლოდ საფეთქელთან თითი დამიტრიალა. თავად ამას არასოდეს გააკეთებს. გარისკვა გადავწყვიტე.
გამომუშავებულ ფულს ვაგროვებდი. მუდმივად ვზოგავდი, მომავალზე ვფიქრობდი. სახლში მხოლოდ მცირე ამანათებს ვაგზავნიდი. ვიცოდი, რომ ჩემებს უჭირდათ, მაგრამ ქმარი კარგ ფულს შოულობდა, ამიტომ ოჯახი სიღარიბეში არ ცხოვრობდა. ვაჟები გაიზარდნენ და დაოჯახდნენ. როგორც იქნა, ჩემი დანაზოგის გამოყენება შევძელი, რომ თითოეულისთვის ბინა მეყიდა. ვგრძნობდი, რომ მთელი ეს წლები ტყუილად არ მიშრომია. იმ დროისთვის ჩემი დედამთილი გარდაიცვალა. ახლახანს ქმარიც გარდაიცვალა. კორონავირუსი არავის ინდობს. თავს ცუდად ვგრძნობდი. მთელი ეს წლები ერთმანეთს თითქმის ვერ ვნახულობდით. ვაჟები ამბობენ, რომ ბოლო დროს ვიღაც ქალს ხშირად ნახულობდა. არ ვადანაშაულებ, ამდენი წელი ქალის გარეშე ცხოვრება რთულია. მშვიდად განისვენოს!
სახლში დავბრუნდი. მაშინვე გავყიდე ბინა, სადაც ქმართან და დედამთილთან ერთად ვცხოვრობდი. ამ ბინასთან ცუდი მოგონებები მაკავშირებდა. დედამთილს არ ვუყვარდი. მომთხოვნი ქალი იყო, მუდმივად არასასურველ რჩევებს მაძლევდა, მაკრიტიკებდა. ქალაქგარეთ სახლის ქონაზე დაქორწინების მომენტიდან ვოცნებობ. მხოლოდ ახლა, როცა 55 წლის ვარ, ეს გავბედე. შვილებს ამის შესახებ სიხარულით ვუამბე. ეს ამბავი რძლებს არ მოეწონათ. აღშფოთდნენ. თითქოს, რაში მჭირდება მარტო მე მთელი აგარაკი. გული დამწყდა. თოხარიკი ცხენივით ვმუშაობდი და თითქმის მთელი ფული მათ ბინებზე დავხარჯე. ახლა ჩემთვის ცხოვრება გადავწყვიტე და არ მაქვს ამის უფლება? უბრალოდ უსამართლობაა.
ერთი ნაბიჯი ოცნებამდე – მოკლედ, მათ არ მოვუსმინე. მთელი ფული ავიღე და სოფელში დედაჩემის ძველი საწოლის ქვეშ დავმალე. დროებით მასთან ვცხოვრობ. მხოლოდ უმცროს ვაჟს საიდუმლოდ ვუთხარი. რა იცი, რა ხდება. ნეტავ არ მეთქვა. გასულ კვირას ოჯახის შეკრება და ვახშმის მოწყობა გადავწყვიტე. სოფელში მთელი ოჯახი დავპატიჟე. შვილები ცოლებთან ერთად ჩამოვიდნენ. სადღესასწაულო სუფრა გავშალე. დედაჩემი მოხუცია, მაგრამ სამზარეულოში მეხმარებოდა. ყველაფერი კარგად იყო, ერთი რამ რომ არა. სააგარაკო სახლებს უკვე ვეძებ. ბევრი არ მჭირდება. პატარა ნაკვეთი მსურს. უძრავი ქონების აგენტს დავუკავშირდი, რამდენიმე ვარიანტის ნახვაზე შევთანხმდით. რა თქმა უნდა, ამაშიც უნდა გადავიხადო. ჩვენს დროში უფასო ყველი მხოლოდ სათაგურშია. საწოლის ქვეშ ფულის ასაღებად ხელი შევყე. ვხედავ, რომ მთელი ფული არაა, აკლია. გადავთვალე და ჯამი ის არაა. შოკი მაქვს. ის, რომ ფული დავმალე, მხოლოდ უმცროსმა ვაჟმა იცოდა. დედისთვისაც არ მითქვამს, თუმცა ვერც დაიმახსოვრებდა! არ ვიცი, რა გავაკეთო. ნუთუ ვაჟმა რძალს უთხრა და მან ფულის მითვისება გაბედა? არ ვიცი, როგორ დაველაპარაკო შვილს ამ თემაზე. წარმოუდგენელია! ისეთი გაოგნებული ვარ, რომ დაჯდომა და ტირილი მინდა. როგორ მოვიქცე?“
ნათესავების ყოლა არ ნიშნავს, რომ ყველას ასი პროცენტით ნდობა შეიძლება. მით უფრო, აშკარაა, რომ ლილის რძლებთან კავშირი თითქმის არ აქვს. ის ხომ წლები საზღვარგარეთ ცხოვრობდა. ვერ წარმომიდგენია, როგორ მოაგვარებს წარმოქმნილ პრობლემას, მაგრამ შვილს და მის ცოლს რაც შეიძლება მალე უნდა დაელაპარაკოს.
