ვფიქრობთ, რომ ყველას აქვს პირადი ცხოვრების უფლება და ასაკს მნიშვნელობა არ აქვს. Paparazzi ახალგაზრდა დედის განცდებს გიზიარებთ. წუხს, რომ დედამთილი პირადი ცხოვრების აწყობაზე ზრუნავს და შვილიშვილის მოვლაში არ ეხმარება. მისი თქმით, ასე არ უნდა იყოს.
პირადი ცხოვრების უფლება – „გამარჯობა, მე ანჯელა მქვია. მხოლოდ 23 წლის ვარ, მაგრამ დედობის სიხარული უკვე ვიგრძენი. 3 თვის წინ ქალიშვილი შემეძინა. შესანიშნავი ქმარი მყავს და ბედნიერი ვარ. აკაკის მაღალი ხელფასი აქვს, პროგრამისტია. მოდური პროფესია ფინანსურ თავისუფლებას მაგრძნობინებს. სასიამოვნოა, როცა ბავშვის საფენებს ხარჯავ და არ დარდობ, ხვალისთვის ფული გეყოფა თუ რა. დედობა, რა თქმა უნდა, შესანიშნავია. მასთან ერთად სეირნობაზე, დროის გატარებაზე ვგიჟდები. ქალიშვილთან ერთად ყველაფერს ვაკეთებ. სლინგში ჩასმული დავატარებ. საწოლში მარტო ცოტა ხნით ვტოვებ. ჩემი თავი პატარა ანგელოზს მივუძღვენი. ერთადერთი, რაც მაწუხებს, აკაკის დედის ქცევაა. ჯერ ცალკე ბინა არ გვაქვს, ამიტომ ყველა ერთად ვცხოვრობთ. მე, ჩემი პატარა, ჩემი ქმარი და დედამთილი ანა. ოჰ, რა ქალია! 55 წლისაა. ცხოვრებაში ბევრი რამ გამოიარა, რადგან ვაჟს მარტო ზრდიდა. ისე მოხდა, რომ აკაკის აღზრდა მარტოს მოუწია. მძიმედ მუშაობდა, აკაკისთვის ყველაფერს აკეთებდა, რაც შეეძლო. კეთილი, გულისხმიერი, უკონფლიქტო, მომღიმარი ადამიანია, რომელიც ხშირად ხუმრობს. არ ვმალავ, როცა დავქორწინდი, ვამაყობდი, რომ ასეთი დედამთილი მყავდა. არა ანჩხლი მოხუცი, არამედ ნამდვილი მეგობარი!
რა გრძნობები გამოიწვია რძლის ორსულობამ დედამთილში – ანას ქცევაში ცვლილებები ორსულობის დროს შევნიშნე. რაც უფრო იზრდებოდა ჩემი მუცელი, მით უფრო საეჭვო რამ შევნიშნე. მაგალითად, ერთხელ დედამთილი სამზარეულოში ჩაის სვამდა, ფანჯარაში მეოცნებე თვალებით იყურებოდა და მითხრა: „ანჯელა, მალე დედა გახდები. რა სიხარულია. როგორ მინდა ბავშვი საყვარელი კაცისგან“. მისი ოცნების მოსმენამ გამაკვირვა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ არავინ ჰყავდა. მთელი ეს დრო სამსახურში ქრებოდა, სავარჯიშო დარბაზში დარბოდა, სილამაზის სალონებს სტუმრობდა. სახლსაც ალაგებს. მისი წყალობით ბინა სუფთა და მოწესრიგებულია. როგორ ასწრებს ყველაფერს? ალბათ, მეორე დედას ჰყავს რამდენიმე კლონი, რომლებიც ეხმარებიან. როცა ჩემი ქალიშვილი დაიბადა, რა თქმა უნდა, დედამთილის დახმარების იმედი მქონდა. მაგრამ მკვეთრად ჩამომშორდა! ანა სადღაც სულ უფრო ხშირად იკარგებოდა. ადრე მეუბნებოდა, რომ მეგობართან სტუმრად მიდიოდა. ახლა საიდუმლოდ დუმს, ლამაზდება, ირთვება, შვილიშვილის გულისგამგმირავი ყვირილის ფონზე სარკის წინ საათობით ტრიალებს. ქალიშვილს მარტო ვზრდი, დედამთილი არ მეხმარება. თხოვნებით არ ვაწუხებ. ყოველთვის გულთბილი ამ შემთხვევაში მგელივით მიყურებს. გამჭოლ მზერას ისვრის და მაშინვე ბინას ტოვებს.
უნდა იაროს 55 წლის დედამთილმა პაემანზე? – გავიფიქრე, რომ დედამთილმა ვიღაც მამაკაცი იპოვა და პირადი ცხოვრების აწყობას ცდილობს. ამისთვის ყველაზე შეუფერებელი მომენტი მოძებნა. იმდენი დრო ჰქონდა. რატომ ახლა? ახლა, როცა მეძუძური დედა ვარ. მეც მინდა სილამაზის სალონში წასვლა, რომ ქმრისთვის მიმზიდველობა არ დავკარგო. მეც მინდა ფიტნესზე წასვლა, მაგრამ შესაძლებლობა არ მაქვს, ბავშვის დამტოვებელი არ მყავს. როგორც კი, ანას რამეს ვთხოვ, მაშინვე ქრება. რა ეგოისტობაა. ვთვლი, რომ 55 წლის ასაკში შვილიშვილზე უნდა იფიქროს და არა ბოლო ვაგონზე ახტომა სცადოს. ახალგაზრდობა წავიდა, თუ ადრე გათხოვება ვერ მოასწრო და ძლიერი ოჯახი ვერ შექმნა, რატომ ხარჯავს ძალას ახლა? შანსი, რომ ყველაფერი წარმატებით დასრულდება, ძალიან მცირეა. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. მინდა დავარწმუნო დედამთილი, რომ ამ სისულელეებს მოეშვას.“
